Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...


"Ω Πατέρα μου! Είμαι παιδί σου με αίμα και σάρκα. Και γι' αυτό υπόκειμαι στο νόμο της υλικής ανάγκης. Με πιέζουν οι ανάγκες της υλικής μου φύσης. Οι πραγματικές, και τι πιο πολλές φορές οι πλαστές ή φανταστικές. Μόνος μου δεν μπορώ ούτε καν να διακρίνω ποιες είναι οι αληθινές και ποιες οι ψεύτικες. Γι' αυτό καταφεύγω σε σένα, Πατέρα μου. Και σε ικετεύω. Βοήθησέ με να διακρίνω τις ουσιώδεις από τις επουσιώδεις ή πλασματικές μου ανάγκες. Ικανοποίησε συ τις πραγματικές μου ανάγκες όσο και όπως πρέπει. Κάνε με κύριο και όχι υποχείριο των αναγκών μου. Δώσε μου το πνεύμα της λιτότητας, της εγκράτειας, του μέτρου. Δώσε μου την εμπιστοσύνη στην αγάπη σου. Χάρισέ μου την αίσθηση της κοινότητας των αγαθών που μου χορηγείς. Όταν μου δίνεις το ψωμί μου, ας σκέπτομαι και τα αδέρφια μου που πεινούν. Κι όσο κι αν στην άγρια βουλιμία μου μου φαίνονται τόσο λίγα αυτά που έχω, να μη διστάζω να τα μοιράζομαι με γενναιοψυχία. Να δίνω όπως μου δίνεις. Να σκορπώ όπως μου σκορπάς, απλόχερα τα αγαθά μου, που δεν είναι δικά μου, αλλά δικά σου".


[Από το βιβλίο του π. Ευσεβίου Βίττη Αναβάσεις. Αντιγραφή από το φυλλάδιο Ο Ξενώνας, φ. 74, Οκτ.-Δεκ. 2009 του Φιλανθρωπικού Σωματείου ΄Μέγας Αλέξανδρος', Πυλαία Θεσσαλονίκης]

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Σταυρός και Ανάσταση


'Ο Χριστός δεν αναστήθηκε για να μας αναγκάσει να πιστέψουμε στη θεότητά Του, αλλά για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή και αιώνια τη ζωή Του.

Αυτός είναι ο λόγος που η πίστη στη θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή Του αποτελεί το καλύτερο μέσο ερμηνείας του πόνου, το καλύτερο εργαλείο αντιμετώπισης του θανάτου, το καλύτερο όργανο παρηγορίας και στηριγμού...
Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος, πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίνεται στόμα και σοφία, ζει ο νεκρωμένος. Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται όταν ο Κύριος γίνεται "άφαντος", η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται χωρίζεται, ο θάνατος συντρίβεται όταν ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται, η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται, ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακαρία η οδός...), οδηγείται κανείς ¨εις πάσαν την αλήθειαν" από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται'.

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.
Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 260-261]

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Κυνηγητό ανθρώπου και Θεού


'Υπάρχει ένα κυνηγητό του ανθρώπου με τον Θεό. Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός ο οποίος εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου, αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής. Ο Θεός πράγματι υπάρχει. Σε εμάς απομένουν δυο πράγματα: το ένα είναι να κάνουμε την υπομονή του χρόνου και το δεύτερο είναι να κάνουμε τον αγώνα της καθαρότητος των οφθαλμών μας. Τότε σαν τον παράλυτο θα έλθει η ώρα μας...

Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε, και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό για τις πλούσιες ευλογίες που μας δίνει.'

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.
Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 29-31
]

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Εργασία και ευλογία


"... Καμία παράμετρος, κανένας δείκτης -από το πλήθος όσων έχουν οριστεί για να μετρούν την οικονομική ευημερία μας- δεν ερευνά τα βάθη της ψυχής, την προσωπική ευτυχία. Και όμως, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας είναι που μας κρατούν υγιείς κι ευτυχείς (έρευνες έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι οι οποίοι αδικούνται στη δουλειά τους εμφανίζουν υψηλή αρτηριακή πίεση και στεφανιαία νόσο).

Και όχι μόνο. Η ψυχή που βάζουμε στη δουλειά και η ικανοποίηση που παίρνουμε από αυτήν είναι ακριβώς που ανατροφοδοτούν και απογειώνουν την εργασία, μεταμορφώνοντας το άχθος σε ευλογία…"

[Τ. Καραϊσκάκη. Όταν το άχθος γίνεται ευλογία, Καθημερινή 3/1/2010]