Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Επώδυνα τέλη


 
Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ (ιθ΄ 32). Γιὰ νὰ ἐπιταχύνουν τὸν θάνατο, οἱ Ρωμαῖοι συνήθιζαν νὰ σπάζουν μὲ βαρειὰ ὄργανα τὰ σκέλη τῶν καταδίκων. [...] Καὶ οἱ δύο λησταὶ ὑπέστησαν τὸ μαρτύριο αὐτό· καὶ ὁ σκληρὸς καὶ ἀμετανόητος, κι ἐκεῖνος ποὺ εἶχε μετανοήσει καὶ εἶχε ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος ἐβεβαίωσε ὅτι σὲ λίγο θὰ εἶναι μαζί του στὸν παράδεισο. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατηρεῖται συχνότατα. Πεθαίνουν δηλ. μὲ τρόπο σκληρὸ καὶ ὀδυνηρὸ ὄχι μόνο ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ καὶ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς καὶ μετανοημένοι. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ἐξασφαλίσῃ κανεὶς τὴν εἴσοδό του στὸν παράδεισο· ὁ τρόπος τοῦ θανάτου εἶναι δευτερεύουσα λεπτομέρεια, ὅταν τὸ πρῶτο εἶναι βέβαιο. Ἐμεῖς βέβαια ζητοῦμε νὰ ἔχουμε τέλη ἀνώδυνα, ἀλλὰ ὁ Κύριος κατὰ τὴν πάνσοφη κρίσι του ξέρει πολλὲς φορὲς ὅτι εἶναι συμφερώτερα τὰ ὀδυνηρὰ τέλη. Μήπως τῶν μαρτύρων τὰ τέλη δὲν ἦταν ὀδυνηρά; Τοὺς ἐξασφάλισαν ὅμως αἰώνια δόξα καὶ μακαριότητα. Ἂς ἐμπιστευώμαστε λοιπὸν τελείως τὸν ἑαυτό μας στὴν κρίσι καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Κυρίου κι ἂς φροντίζουμε νὰ ἔχουμε πρὸ παντὸς τέλη χριστιανικὰ καὶ ἀνεπαίσχυντα καὶ καλὴ ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ· κι ἂς μὴ νομίζουμε ὅτι τὸ νὰ ἔχουμε ὀδύνες καὶ θλίψεις ὣς τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας εἶναι σημεῖο ἀποδοκιμασίας μας ἀπὸ τὸν Κύριο. Πέρα ἀπὸ τὸν τάφο δὲν ὑπάρχουν πόνοι, θλίψεις, δάκρυα, ἀλλὰ διαρκὴς χαρὰ καὶ μακαριότης, γιὰ ὅσους βέβαια θὰ φύγουν ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ πιστοὶ καὶ μετανοημένοι.

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Εκδόσεις Λυδία 2009]

Δεν υπάρχουν σχόλια: