Προσευχή, όχι κριτική

"Ἰδιαιτέρως ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ Χριστιανοὶ νὰ προσεύχωνται γιὰ τοὺς ποιμένες των, τοὺς κληρικούς των. Ὅπως ὁ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, ἔτσι καὶ οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς ἔχουν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς ὅλων τῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς ἀποστολῆς των. Ἂς μὴν παραλείπουμε λοιπὸν τὸ καθῆκον αὐτό. Ἂντὶ νὰ κατακρίνουμε τοὺς κληρικοὺς γιὰ τὶς παραλείψεις ἢ τὰ σφάλματα, στὰ ὁποῖα σὰν ἄνθρωποι εἶναι δυνατὸν νὰ πέσουν, ἂς προσευχώμαστε, γιὰ νὰ τοὺς προστατεύη ὁ Θεὸς ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ κατευθύνη τὶς ἐνέργειές τους γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ καρποὶ τῆς προσευχῆς αὐτῆς θὰ εἶναι καλύτεροι καὶ πλουσιώτεροι ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς στείρας κριτικῆς."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους επιστολή 
(ομιλία 47η). Υπό έκδοση]

Συγχώρηση και θεραπεία

"Τήν ὥρα πού συγχωρεῖς τόν ὅποιο ἐχθρό σου, τόν ἀγαπᾶς· συγχρόνως ὅμως γλιτώνεις ἀπό τόν δικό σου ἐχθρό πού ἔχεις μέσα σου, καί πού εἶναι ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέ τά πάθη του (μίσος, κακία, μνησικακία, ἐκδικητικότητα).
      Μαθαίνεις ἐπίσης καί τί σημαίνει τό ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός καί σέ σώζει ἀπό αὐτό τό μίασμα, ἀπό τόν μολυσμό τῆς ἁμαρτίας.
      Καί δέχεσαι ἑπομένως μέ εὐγνωμοσύνη ὅ,τι κι ἄν σοῦ συμβαίνει, ὅσο κι ἄν σοῦ στοιχίζει αὐτό: τήν ὅποια ἀδικία, τήν παραθεώρηση, τή μή καλή συμπεριφορά, τή συκοφαντία, τήν ἀπόρριψη.
      Δέν εἶναι ὁ καημός σου μετά νά διορθωθεῖ τάχα ὁ ἀδελφός πού σέ δυσκολεύει, ἁπλῶς γιά νά περνᾶς ἐσύ καλά καί νά ἔχεις ἥσυχο τό κεφάλι σου, ἀλλά τό νά θεραπευθεῖς ἐσύ ἀπό ὅλα αὐτά πού φωλιάζουν ὕπουλα μέσα σου καί σέ καθιστοῦν ἀκάθαρτο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ."

[π. Συμεών Κραγιόπουλος]