Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ευτυχία και πίστη


"Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό... Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ' αυτή την "ευτυχία"; Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Σ' όποιον η ευτυχία γίνεται είδωλο, σ' αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός... Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μια ψευδαίσθηση από καπνό. Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, τούτος βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει. Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ' ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της".


[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός.
Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 166-168]

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ευθύνη και έλεγχος


Ο Κύριος δεν επηρεάζεται από πρόσωπα και δεν μεροληπτεί. Ελέγχει βασιλείς και υπηκόους, αξιωματούχους και υπηρέτες, πλουσίους και φτωχούς, σοφούς και αγραμμάτους. Όλοι μπροστά του είμαστε ίσοι, και όλους μας ελέγχει δίκαια και αμερόληπτα. Αλλά και όλοι πρέπει να δεχόμαστε τον έλεγχό του με ταπείνωση και υποταγή. Κι ας μη νομίζουμε ότι το αξίωμα ή η κοινωνική θέση ελαττώνουν το βάρος της αμαρτίας και τον βαθμό της ενοχής. Αντίθετα, όσο ψηλά στεκόμαστε, τόσο μεγαλύτερη είναι η ενοχή μας, γιατί αμαρτάνοντας επηρεάζουμε με το κακό μας παράδειγμα πολύ περισσοτέρους αδελφούς μας απ’ ό,τι αν είμαστε ταπεινοί και άσημοι. Ας δεχόμαστε λοιπόν τον έλεγχο του Κυρίου, γιατί ο Κύριος δεν ελέγχει για να μας ταπεινώσει και να μας εξευτελίσει, αλλά για να μας τιμήσει και να μας υψώσει.

[Κων. Παπαγιάννης. Ομιλίες στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.
Εκδόσεις Λυδία 2009, σελ. 152]

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Παράπονο


Το παράπονο είναι ένα κράμα επιθυμίας, θλίψης, ματαίωσης, πόνου, αδικίας δυσαρέσκειας, ευχαρίστησης, πίκρας και θυμού.

Το παράπονο διαβρώνει τα πάντα και οδηγεί σε μια οργισμένη ακινησία.
Το παράπονο τείνει στην ενοχοποίηση του άλλου και ο στόχος του δεν είναι τόσο η αποκατάσταση της σχέσης, όσο η φανέρωση της αδιαφορίας του άλλου.

[Δ. Καραγιάννης, Ρωγμές και Αγγίγματα,
Εκδόσεις Αρμός 2005, σ. 24
]

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Αμέλεια και απελπισία


Στη ζωή του χριστιανού η απελπισία και η αμέλεια είναι καταστροφικές. Εκείνον που έπεσε σε αμάρτημα, η απελπισία δεν τον αφήνει να σηκωθεί, κι εκείνον που είναι όρθιος η αμέλεια τον κάνει να πέσει. Η απελπισία στερεί τον άνθρωπο από τα αγαθά που έχει αποκτήσει, η αμέλεια δεν τον αφήνει να απαλλαγεί από τα κακά που τον βαραίνουν. Η αμέλεια σε κατεβάζει και απ’ αυτούς τους ουρανούς, ενώ η απελπισία σε γκρεμίζει ολότελα στην άβυσσο της κακίας.


[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 190]

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Λανθασμένη υπερηφάνεια


Κακό είναι βέβαια το να αμαρτάνει κανείς, πολύ χειρότερο όμως είναι το να καυχιέται για τα αμαρτήματά του. Γιατί αν η υπερηφάνεια ζημιώνει τον ενάρετο, αχρηστεύοντας την αρετή του, πολύ περισσότερο ζημιώνει τον αμαρτωλό, που καυχιέται για τα αμαρτήματά του, κάνοντας την ενοχή του βαρύτερη. Γι’ αυτό ο Κύριος λέγει: «
Όταν κάνετε όλα όσα σας προστάζει ο Θεός, να λέτε 'Είμαστε ανάξιοι δούλοι'».

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 192]