Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Καλοπέραση ή αξιοπρέπεια;

Συνιστώ για ανάγνωση ολόκληρο το κείμενο του Αντώνη Ανδρουλιδάκη με τίτλο ‘Πιρουέτες στην άκρη του Ζαλόγγου‘, όπως το βρήκα στον ‘Λιθο...Βόλο’. Παραθέτω κάποια σημαντικά αποσπάσματα (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

«Το έλλειμμα μας δεν είναι –πρωτίστως- οικονομικό. Όπως ακριβώς και το χρέος μας δεν είναι ένα κάποιο λογιστικό μέγεθος. Δεν είναι τα λεφτά που μας λείπουν. Είναι το μεδούλι του τόπου που αφανίστηκε. Αυτό οφείλουμε να επανεφεύρουμε. Αυτό είναι το χρέος μας. Το πρόβλημα της χώρας, δεν είναι “πως θα πάμε το άλογο να πιει νερό”, κατά πως χτυπιούνται οι αγωνιούντες κονδυλοφόροι του συστήματος... Το πρόβλημα είναι ότι το νερό είναι και θολό και νοθευμένο με διαόλους, που ‘λεγε κι η γιαγιά μου. Γι’ αυτό και ένα νέο συλλογικό όραμα μοιάζει ανέφικτο.
»Τί απαιτείται λοιπόν; Πριν απ’ όλα να διακοπούν άμεσα και δια ροπάλου τα χορευτικά στο χείλος του γκρεμού, από τις αστείες φιγούρες που αυτο-αποκαλούνται πολιτικό προσωπικό. Δεύτερον, να ξεθολώσουμε το νερό. Δηλαδή, επανιεράρχηση των προτεραιοτήτων της κοινωνίας. Της κοινωνίας των ζωντανών αλλά και των πεθαμένων, κατά πως ορίζει ο τρόπος μας. Τρίτον, «πλήρωση» των ελλειμμάτων, με την σειρά που αυτά διαμορφώθηκαν. Με βάση της πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και μια νέα αυθεντική ιεράρχηση τους. Επιτέλους ας απαντήσει εμπράκτως ο Λαός τι θέλει. Λεφτά ή ελευθερία; Καλοπέραση ή αξιοπρέπεια; Ας απαντήσουμε δηλαδή, τι επιζητούμε πρώτο και τι θέλουμε δεύτερο. Όλα αυτά δεν μπορεί, όμως, να είναι ευχές ή αμπελοφιλοσοφίες. Καλώς ή κακώς κάθε ιεράρχηση προτεραιοτήτων του βίου, απαιτεί θυσία του υποδεέστερου στόχου χάριν του σπουδαιότερου. Και τα δυο μαζί, είναι κάτι σαν «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος». Τα ζόρια έρχονται, όταν χρειάζεται να διαλέξεις. Και αφού διαλέξεις, τα βάζεις όλα ετούτα σ’ ένα χαρτί και τα κάνεις πρόγραμμα, με αρχή, μέση και τέλος. Με στόχους και αντικειμενικούς σκοπούς. Με λειτουργικές, τακτικές και στρατηγικές αποφάσεις. Με αναγκαία μέσα και πόρους. Με χρονοδιαγράμματα. Με ανθρώπους έτοιμους να πεθάνουν για να τα υποστηρίξουν. Και τότε τίποτα –καθώς ξέρουμε από τον τρόπο μας- δεν μπορεί να σε εμποδίσει».

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Το Λάθος μου


Κάνω ένα λάθος πάντα στη ζωή μου.
Στενοχωρήθηκε ποτέ κανείς επειδή τα κάστανα έχουν εξωτερικά βελόνες,
που τρυπούν;
Τα καρύδια πράσινη, χονδρή σάρκα,
που μαυρίζει τα χέρια;
Τα αμύγδαλα, τα φουντούκια, σκληρό περίβλημα;
Το σιτάρι βελόνες;
Τα φραγκόσυκα αγκάθια;
Κανείς. Ποτέ.
Απλά και ειρηνικά τα παραμερίζουν όλα τούτα
και παίρνουν και γεύονται τον ωραίο θρεπτικό καρπό τους.
Εγώ όμως στέκομαι μόνο σ’ αυτά τα εξωτερικά των συνανθρώπων μου,
των οικείων μου, των αδελφών μου.
Στη λίγη σκληράδα στον τρόπο.
Στο λίγο τσίμπημα στην ψυχή.
Στα λίγα αγκαθάκια στη συνεργασία.
Και στενοχωρούμαι.
Δεν τα παραμερίζω να πάω στον καρπό της ψυχής των άλλων.
Και έτσι, μένω νηστικός.
Κάνω το λάθος που δεν κάνει κανείς για τους καρπούς.
Και το κάνω για τις αδελφές ψυχές:
Τι κρίμα!...

Ιωσήφ Αγαπητός