Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Προφητεία


‘Είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα: Βασιλιά, εσύ κοίταζες, και είδες μπροστά σου ένα άγαλμα μεγάλο, με φοβερή όψη. Το άγαλμα είχε κεφάλι από καθαρό χρυσάφι, χέρια και στήθος και μπράτσα ασημένια, κοιλιά και μηρούς χάλκινους, κνήμες σιδερένιες, και πόδια μισά σιδερένια και μισά πήλινα. Κοίταζες ώσπου αποσπάσθηκε ένας βράχος από κάποιο βουνό χωρίς χέρι ανθρώπου και χτύπησε το άγαλμα πάνω στα πόδια τα σιδερένια και πήλινα, και τα έκανε σκόνη. Και τότε διαλύθηκαν δια μιας ο πηλός, το σίδερο, ο χαλκός, το ασήμι, το χρυσάφι, κι έγιναν σαν τη σκόνη στο θερινό αλώνι. Και τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε και δεν βρέθηκαν πουθενά. Κι ο βράχος που χτύπησε το άγαλμα έγινε βουνό μεγάλο και κάλυψε όλη τη γη. Αυτό είναι το όνειρο, και θα πούμε στο βασιλιά την εξήγησή του. Ο Θεός του ουρανού θα στήσει μια βασιλεία που δεν θα καταστραφεί στον αιώνα, και η βασιλεία αυτή δεν θα υποταγεί σε κανένα άλλο λαό. Και θα αυξηθεί στους αιώνες με τον τρόπο που είδες ότι αποσπάσθηκε βράχος από το βουνό χωρίς χέρι ανθρώπινο, και διέλυσε τον πηλό, το σίδερο, τον χαλκό, το ασήμι, το χρυσάφι. Ο μεγάλος Θεός γνωστοποίησε στον βασιλιά όσα πρόκειται να γίνουν στο μέλλον, και το όνειρο είναι αληθινό, και η εξήγησή του αξιόπιστη’.

[Δανιήλ 2: 31-36, 44-45].

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Ευτυχία

Ήταν που λέτε κάποτε ένα βασιλιάς που αρρώστησε βαριά. Τόσο βαριά αρρώστησε που έταξε το μισό του βασίλειο σε όποιον θα τον γιάτρευε. Όσο όμως κι αν προσπάθησαν οι γιατροί, οι σοφοί και οι μάγοι κανείς δεν κατάφερε να τον γιατρέψει. Μια μέρα ένας γέρο σοφός αποφάνθηκε πως ο βασιλιάς θα γίνει καλά αν φορέσει το πουκάμισο του πιο ευτυχισμένου ανθρώπου που ζούσε στο βασίλειο. Ξαμολήθηκαν στρατιώτες, αυλικοί και ο γιος του ο μονάκριβος να βρουν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του βασιλείου. Όσο όμως κι αν έψαξαν πουθενά δεν τον απάντησαν. Ο ένας ήταν γερός αλλά φτωχός. Ο άλλος ήταν πλούσιος αλλά άρρωστος. Ο τρίτος ήταν και γερός και πλούσιος αλλά είχε κακιά γυναίκα. Ο τέταρτος ήταν και γερός και πλούσιος και καλή γυναίκα είχε αλλά είχε κακά παιδιά και πάει λέγοντας. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έχει ένα τουλάχιστον παράπονο από τη ζωή του. Μια μέρα όμως το βασιλόπουλο περνώντας με τους στρατιώτες του μέσα από ένα δάσος άκουσε από το ανοιχτό παραθύρι μιας καλύβας μια φωνή να λέει: Δόξα τω Θεώ, σήμερα δούλεψα, κουράστηκα, έφαγα, ας κοιμηθώ τώρα. Χάρηκε το βασιλόπουλο που επιτέλους βρήκε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο και διέταξε αμέσως τους στρατιώτες του να μπουν στο καλύβι και δίνοντας στον άνθρωπο όσα φλουριά επιθυμούσε να πάρουν το πουκάμισό του. Μπήκαν οι στρατιώτες στο καλύβι, αλλά ο άνθρωπος ήταν τόσο φτωχός που... δεν είχε ούτε πουκάμισο...

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Δε θέλω του κισσού


Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα

Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
Μα όσο ανεβαίνω μόνος ν’ ανεβαίνω.

Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα
Που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρι.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
Κι ας είμαι κι ένα ταπεινό λυχνάρι.

[Γ. Δροσίνης, από τη συλλογή ‘Φωτερά Σκοτάδια’, 1915]

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Ακολουθία του Όρθρου


Ιουλιανό Ημερολόγιο, 3η Οκτωβρίου 2010. Ώρα βυζαντινή.

Ακόμη σκοτάδι. Το σήμαντρο ήχησε στο Περιβόλι. Η προσέλευση των μοναχών βουβή. Η κίνησή τους στο λιθόστρωτο αμετανόητη ευθεία. Μαζί τους, την ίδια πορεία προς το παρεκκλήσι της Μονής, ακολουθούσαν κάποτε ο Μάξιμος ο Γραικός και ο Γρηγόριος Παλαμάς. Σκυμμένος στο θυσιαστήριο ο Γέροντας Εφραίμ. Η κόγχη του Αγίου Βήματος κρυμμένη στο ίδιο επίπεδο με τον υπόλοιπο χώρο, προσπαθεί να κρατήσει τον ήχο μέσα της. Ο ιερέας το σέβεται. Μέγιστη η ανοχή της για το φως από ένα και μόνο κερί. Το άλλο, μπροστά στους ψάλτες, αρκεί για να τους θυμίσει τα χορικά. Και όμως, η ανταύγαση στα σεμνά, αδύνατα πρόσωπά τους σαν να προέρχεται από κάτι πιο φωτεινό. Ψάλλουν συνειδητά σε υποβλητική βυζαντινή ομοφωνία. Η μάθηση στην ερμηνεία των σημείων πολύ παλιά, από τον Ιωάσαφ Δομέστικο Βατοπεδίου. Οι μελωδίες τους κατακλύζουν το προσωπικό αθέατο. Ο ιερέας εξέρχεται και θυμιά κατά την τάξιν. Εύκολα ανιχνεύσιμη η αναξιότητά μας. Το θυμίαμα, διακριτική υπόμνηση εξαιρετικής ευωδίας, παρασύρει προς τα άνω. Η ακολουθία έγινε πράξη ψυχική. Έξω ανατέλλει. Κι όμως, μέσα δεν ήταν ποτέ σκοτάδι. Τα ψηλόλιγνα παράθυρα επιτρέπουν στο φως να χωρέσει, όχι να εισβάλει. Το παρεκκλήσι μικρό, μα μέσα του στρατιές αγίων, η ίδια η Θεοτόκος και αιώνες θείας λειτουργίας. Το Άκτιστο έχει εισχωρήσει στο κτιστό. Τα χρώματα στις τοιχογραφίες συμφιλιώθηκαν εδώ και χρόνους και υποτάχθηκαν στις μορφές. Η μεγάλη τέχνη των Παλαιολόγων. Όψεις αγίων βαθυστόχαστες, με βλέμμα λαμπερό. Μόνο εδώ η έλλειψη φωτός αποκαλύπτει, σε κάνει να βλέπεις περισσότερα. Γύρω στα στασίδια οι μοναχοί. Η στάση τους διακριτική, αμίλητη. Το πρόσωπο μαρτυρά τη μοναχική πορεία, την προσήλωση στο Μυστήριο. Απόλυσις. Το προσφερόμενο στη χούφτα αντίδωρο και ο αγιασμός, τα ύστατα δώρα στο Σώμα.

Τρίτη 19η Οκτωβρίου (επιστροφή στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο). Ώρα αιχμής.

Στο ραδιόφωνο του ταξί γνωστός δημοσιογράφος αναφέρει ότι υπάρχει «σκάνδαλο Βατοπεδίου», διότι έτσι θεωρεί η πλειοψηφία της κοινής γνώμης (!).

Φώτιος Α. Σταθόπουλος - Δικηγόρος, Αθήνα

[Επιστολή στην Καθημερινή 30/11/2010]

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Ο Άγιος προς τον Θεό


Κάποιος Ιλλούστριος, αξιωματούχος που ήταν προϊστάμενος στον ναό του Αγίου, ήταν πολύ ενάρετος άνθρωπος. Αυτός, τον καιρό του πολέμου των Αβάρων επί βασιλέως Μαυρικίου, είδε (σε όραμα) δυο μεγαλόπρεπους άνδρες που ήρθαν στο ναό και ζήτησαν τον υπηρέτη να τους παρουσιάσει στον κύριο του οίκου. Καθώς εκείνος τους έμπασε στο ναό, εμφανίσθηκε από τη λάρνακά του ο Άγιος και τους ρώτησε τι επιθυμεί ο Βασιλεύς. Εκείνοι του αποκρίθηκαν ότι ο Βασιλεύς διατάζει την αγιωσύνη σου να αφήσεις την πόλη και να πας προς εκείνον, διότι η πόλη θα πέσει στους εχθρούς. Όταν άκουσε τα λόγια αυτά, ο Άγιος δάκρυσε και έγειρε το κεφάλι και έμεινε πολλή ώρα άφωνος από το βάρος της λύπης για όσα άκουσε, και ο υπηρέτης είπε στους δυο άνδρες: «Αδελφοί, αν ήξερα ότι η παρουσία σας θα δυσαρεστούσε τόσο πολύ τον κύριό μου, δεν θα σας οδηγούσα σ’ αυτόν». Και τότε μόνο ο Άγιος είπε: «Αλήθεια, αυτό θέλησε; Αυτό επιθυμεί ο Κύριος και Δεσπότης των όλων, μια τέτοια πόλη που την εξαγόρασε με το αίμα του να την αφήσει στα χέρια εκείνων που δεν τον γνωρίζουν;»

Όταν εκείνοι απάντησαν ότι αυτό ήταν το θέλημά του, ο συμπαθέστατος Μάρτυρας τους είπε να πάνε την ακόλουθη απόκριση στον Δεσπότη: «Γνωρίζω τους οικτιρμούς σου, φιλάνθρωπε Κύριε, ότι πάντα νικούν την αγανάκτησή σου, που την υποδαυλίζουν οι αμαρτίες μας. Γνωρίζω ότι συ έδωσες τη ζωή σου για τους αμαρτωλούς κι έχυσες το αίμα σου γι’ αυτούς, και ότι η καλοσύνη σου δεν εμποδίζεται από τις αμαρτίες μας. Κι επειδή έβαλες κι εμένα φύλακα αυτής της πόλης, θα μιμηθώ εσένα τον Δεσπότη: θα θυσιάσω την ψυχή μου γι’ αυτούς, κι αν χαθούν θα χαθώ μαζί τους, διότι η πόλη επικαλείται το όνομά σου και οι άνθρωποί της δεν απομακρύνθηκαν από σένα, αν και αμάρτησαν, και διότι συ είσαι Θεός των μετανοούντων». Και τότε οι άνδρες είπαν: «Αυτά να πούμε στον Βασιλέα που μας έστειλε;», κι εκείνος απάντησε «Αυτά να πείτε», και μόλις τα είπε ξαναγύρισε στο κοιμητήριό του και έκλεισε το ιερό κιβώτιο μπροστά στους αγγελιοφόρους, που αναχώρησαν.

Όταν είδε και άκουσε αυτά ο ιερός Ιλλούστριος, βγήκε αμέσως και έτρεξε να ενθαρρύνει όσους είχαν μείνει στην πόλη, που ήσαν κατατρομαγμένοι από την προηγηθείσα λοιμώδη νόσο και την έφοδο των εχθρών και βρίσκονταν σε αμηχανία και αδράνεια, και τους έπεισε ότι ο Άγιος είναι μαζί τους και ότι θα σωθούν με τη δική του πρεσβεία. Και αυτό απέδειξε στη συνέχεια η εξέλιξη των γεγονότων.

[Από την αφήγηση του Συμεών του Μεταφραστού για τον Άγ. Δημήτριο, όπως παρατίθεται στο Μηναίο του Οκτωβρίου, σε ελεύθερη διασκευή]

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Άρνηση για κατάκριση


Ένας υπεύθυνος άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ύπαρξη εκφυλιστικών καταστάσεων όχι ως αφορμή καταγγελίας των άλλων ή ως απόδειξη της δύναμης του κακού, αλλά ως ευκαιρία ανάληψης ευθυνών, αφού δεν έχει καταφέρει να βιώσει την αρετή σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να επηρεάσει θετικά τον περίγυρό του.

Η άρνηση για κατάκριση είναι μια συνειδητή επιλογή, λόγω μιας βαθύτερης κατανόησης που γνωρίζει να διακρίνει τις πράξεις και την συμπεριφορά των ανθρώπων από το ίδιο το ανθρώπινο πρόσωπο. Η μη κατάκριση αφορά το πρόσωπο του άλλου ανθρώπου και όχι τις πράξεις ή τις διαμορφωμένες καταστάσεις.

[Δ. Καραγιάννης. Ρωγμές και αγγίγματα.
Εκδόσεις Αρμός 2005, σ. 186]

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Χάρη και ελευθερία


Η ζωή του πιστού είναι η ζωή της χάρης του Θεού επάνω του. Ο αληθινός πιστός είναι ο χαριτωμένος άνθρωπος. Εδώ βέβαια γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Ποια είναι η θέληση του ανθρώπου μέσα στη θεία χάρη; Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας του ανθρώπου μέσα στη βουλή του Θεού; Γιατί η βουλή του Θεού είναι «πάντας ανθρώπους σωθήναι», να σωθούν με τη χάρη του όλοι οι άνθρωποι. Μπορούμε επιγραμματικά να πούμε ότι ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι, και σώζονται όσοι θέλουν. Ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής το διατυπώνει έτσι, ότι ο άνθρωπος σώζεται «δια της χάριτος του Θεού και δια της οικείας φιλοπονίας και σπουδής». Πάει να πει πώς το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από τη συνεργασία του ανθρώπου: εκείνο που δίνει έτοιμο ο Θεός να απλώσει ο άνθρωπος και να το πάρει. Ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο μόνος του, αλλά δεν μπορεί να τον σώσει μόνος του: έτσι κανένας δεν είναι που θέλει να σωθεί και δεν σώζεται.


[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 95-96
]

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Ευκρασία των αέρων


Φοβούμαστε πως το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, όσοι αφήκαν τα χωράφια και συγκεντρώθηκαν στις πόλεις κι όσοι παράτησαν τη γεωργία και μαζεύτηκαν στα βιομηχανικά κέντρα, φοβούμαστε λοιπόν πως δεν καταλαβαίνουν πια τι πάει να πει ευκρασία αέρων, ευφορία των καρπών της γης και καιροί ειρηνικοί. Οι τωρινοί άνθρωποι, που στιβάχτηκαν στις τσιμεντένιες πολυκατοικίες των πόλεων και δεν βλέπουν ήλιο και δεν πατούν χώμα, μιλάνε και μαλλώνουν για κάποιους χώρους μέσα στην πόλη, που τους ονομάζουν "πνεύμονες"... Ο άνθρωπος που ζει έξω από τις μεγάλες πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα αισθάνεται τον Θεό πολύ πιο κοντά του. Τον βλέπει μέσα στα έργα του, την ημέρα, τη νύχτα, τη βροχή, τον ήλιο, τη βλάστηση και την καρποφορία της γης. Η ζωή του και ο κόπος του είναι μια συνεργασία με τα φυσικά φαινόμενα, πίσω από τα οποία είναι η πατρική πρόνοια του Θεού. Η επιστήμη λέει για φυσικούς νόμους, σύμφωνα με τους οποίους γίνονται όσα γίνονται στην υλική κτίση. Μα είναι αλήθεια πως πίσω απο τους λεγόμενους φυσικούς νόμους είναι ο Λόγος του Θεού, "δι' ου τα πάντα εγένετο" και εξακολουθούν να γίνονται. Δεν είναι αυταπάτη ούτε πλάνη, αλλά θεία πραγματικότητα και βέβαιη ελπίδα, όταν η σύναξη της Εκκλησίας δέεται και ζητάει από τον Κύριο να λειτουργήσουν ευεργετικά οι φυσικοί νόμοι, για την καρποφορία της γης. "Υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης, και καιρών ειρηνικών...".


[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 70-72]

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ορθόδοξη ευσέβεια


Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ορθόδοξη ευσέβεια σε τρία πράγματα, στο συναξάρι, στο τροπάρι και στο εικόνισμα. Αυτά τα τρία είναι το τρίπτυχο της ορθόδοξης ευσέβειας. Το συναξάρι είναι η εν Χριστώ ζωή και πείρα των Αγίων. Το τροπάρι είναι ο ύμνος και η ιερή ψαλμωδία στη σύναξη της Εκκλησίας. Ό,τι μας πλημμυράει μέσα μας, που δεν μπορούμε να το εκφράσουμε καλύτερα, στη συντροφιά μας και στη σύναξη της Εκκλησίας, το κάνουμε άσμα και τραγούδι και με μια καρδιά και μ' ένα στόμα το λέμε στο Θεό. Και το εικόνισμα, έτσι καθώς το βλέπει και το προσκυνάει ο ορθόδοξος, όχι ειδωλολατρικά, αλλά τιμητικά για το εικονιζόμενο πρόσωπο, είναι η έκφραση και η φανέρωση της ορθόδοξης ευσέβειας... Όταν λέμε για συναξάρι και για τροπάρι και για εικόνισμα, δεν μιλάμε για καλλιτεχνικά αντικείμενα θρησκευτικής τέχνης, αλλά για ιερά αντικείμενα εκκλησιαστικής λατρείας. Η ορθόδοξη λοιπόν ευσέβεια δεν χωρίζεται από την Εκκλησία, την ιερωσύνη και τη θεία Λειτουργία.


[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 47-48
]

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Αρχαία σοφία


«Πρεσβύτατον των όντων θεός, αγέννητον γαρ.

Κάλλιστον κόσμος, ποίημα γαρ θεού.
Μέγιστον τόπος, άπαντα γαρ χωρεί.
Τάχιστον νους, δια παντός γαρ τρέχει.
Σοφώτατον χρόνος, ανευρίσκει γαρ πάντα».

[Θαλής ο Μιλήσιος]

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Παραινέσεις πατερικές


Είπεν ο αββάς Ησαΐας ο πρεσβύτερος ότι: «Έλεγέ τις των πατέρων ότι οφείλει κτήσασθαι ο άνθρωπος προ πάντων το εις Θεόν πιστεύειν και επιποθείν τον Θεόν αδιαλείπτως και την ακακίαν και το μη ανταποδιδόναι κακόν αντί κακού, και την κακοπάθειαν και την ταπεινοφροσύνην και την αγνείαν και την φιλανθρωπίαν και την αγάπην εις πάντας και την υποταγήν και την πραότητα και την μακροθυμίαν και την υπομονήν και επιθυμίαν αγίαν εις Θεόν. Και το συνεχώς παρακαλείν τον Θεόν μετά πόνου καρδίας και αγάπης αληθινής προς το μη ατενίσαι εις τα οπίσω και το προσέχειν εις τα επερχόμενα και το μη πεποιθέναι επί τη αγαθοεργία εαυτού, ήτοι λειτουργία, και το παρακαλείν την βοήθειαν του Θεού για τα επερχόμενα αυτώ καθ’ εκάστην αδιαλείπτως».


[Το Μέγα Γεροντικόν, τόμος Α’, Πανόραμα 1994, σ. 56 (Α28)]

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ευτυχία και πίστη


"Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό... Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ' αυτή την "ευτυχία"; Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Σ' όποιον η ευτυχία γίνεται είδωλο, σ' αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός... Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μια ψευδαίσθηση από καπνό. Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, τούτος βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει. Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ' ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της".


[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός.
Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 166-168]

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ευθύνη και έλεγχος


Ο Κύριος δεν επηρεάζεται από πρόσωπα και δεν μεροληπτεί. Ελέγχει βασιλείς και υπηκόους, αξιωματούχους και υπηρέτες, πλουσίους και φτωχούς, σοφούς και αγραμμάτους. Όλοι μπροστά του είμαστε ίσοι, και όλους μας ελέγχει δίκαια και αμερόληπτα. Αλλά και όλοι πρέπει να δεχόμαστε τον έλεγχό του με ταπείνωση και υποταγή. Κι ας μη νομίζουμε ότι το αξίωμα ή η κοινωνική θέση ελαττώνουν το βάρος της αμαρτίας και τον βαθμό της ενοχής. Αντίθετα, όσο ψηλά στεκόμαστε, τόσο μεγαλύτερη είναι η ενοχή μας, γιατί αμαρτάνοντας επηρεάζουμε με το κακό μας παράδειγμα πολύ περισσοτέρους αδελφούς μας απ’ ό,τι αν είμαστε ταπεινοί και άσημοι. Ας δεχόμαστε λοιπόν τον έλεγχο του Κυρίου, γιατί ο Κύριος δεν ελέγχει για να μας ταπεινώσει και να μας εξευτελίσει, αλλά για να μας τιμήσει και να μας υψώσει.

[Κων. Παπαγιάννης. Ομιλίες στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.
Εκδόσεις Λυδία 2009, σελ. 152]

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Παράπονο


Το παράπονο είναι ένα κράμα επιθυμίας, θλίψης, ματαίωσης, πόνου, αδικίας δυσαρέσκειας, ευχαρίστησης, πίκρας και θυμού.

Το παράπονο διαβρώνει τα πάντα και οδηγεί σε μια οργισμένη ακινησία.
Το παράπονο τείνει στην ενοχοποίηση του άλλου και ο στόχος του δεν είναι τόσο η αποκατάσταση της σχέσης, όσο η φανέρωση της αδιαφορίας του άλλου.

[Δ. Καραγιάννης, Ρωγμές και Αγγίγματα,
Εκδόσεις Αρμός 2005, σ. 24
]

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Αμέλεια και απελπισία


Στη ζωή του χριστιανού η απελπισία και η αμέλεια είναι καταστροφικές. Εκείνον που έπεσε σε αμάρτημα, η απελπισία δεν τον αφήνει να σηκωθεί, κι εκείνον που είναι όρθιος η αμέλεια τον κάνει να πέσει. Η απελπισία στερεί τον άνθρωπο από τα αγαθά που έχει αποκτήσει, η αμέλεια δεν τον αφήνει να απαλλαγεί από τα κακά που τον βαραίνουν. Η αμέλεια σε κατεβάζει και απ’ αυτούς τους ουρανούς, ενώ η απελπισία σε γκρεμίζει ολότελα στην άβυσσο της κακίας.


[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 190]

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Λανθασμένη υπερηφάνεια


Κακό είναι βέβαια το να αμαρτάνει κανείς, πολύ χειρότερο όμως είναι το να καυχιέται για τα αμαρτήματά του. Γιατί αν η υπερηφάνεια ζημιώνει τον ενάρετο, αχρηστεύοντας την αρετή του, πολύ περισσότερο ζημιώνει τον αμαρτωλό, που καυχιέται για τα αμαρτήματά του, κάνοντας την ενοχή του βαρύτερη. Γι’ αυτό ο Κύριος λέγει: «
Όταν κάνετε όλα όσα σας προστάζει ο Θεός, να λέτε 'Είμαστε ανάξιοι δούλοι'».

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 192]

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Θαύματα


"Εκείνος που έκανε κρασί κατά την ημέρα του συμποσίου, ο ίδιος το κάνει κάθε χρόνο στα αμπέλια. Γιατί, όπως μετεβλήθη σε κρασί το νερό που είχαν βάλει οι υπηρέτες στις υδρίες, κατά παρόμοιο τρόπο και το νερό που χύνεται από τα σύννεφα μεταβάλλεται σε κρασί με την ενέργεια του ίδιου του Κυρίου. Για το φαινόμενο αυτό δεν εκπληττόμαστε, γιατί γίνεται κάθε χρόνο. Και όμως θα έπρεπε να το προσέξουμε περισσότερο από εκείνο που έγινε στις υδρίες. Γιατί ποιος παρατηρεί τις ενέργειες του Θεού, με τις οποίες κυβερνάται και κατευθύνεται ολόκληρος ο κόσμος, και δεν εκπλήσσεται από τα θαύματα; Καταλαμβάνεται κανείς από δέος, όταν παρατηρεί τη ζωτική δύναμη ενός σπόρου, γιατί διακρίνει τη δύναμη που κρύβεται μέσα σ' αυτόν. Αφ' ότου όμως οι άνθρωποι παραμέλησαν τη μελέτη των έργων του Θεού, η οποία θα τους παρακινούσε κάθε μέρα να τον υμνούν ως δημιουργό, ο Θεός επεφύλαξε για τον εαυτό του την εκδήλωση μερικών εκτάκτων ενεργειών, που προκαλούν τον θαυμασμό των ανθρώπων και τους ξυπνούν από τον λήθαργο για να λατρεύσουν τον Θεό. Ανασταίνεται ένας νεκρός, και οι άνθρωποι θαυμάζουν. Γεννιώνται κάθε μέρα τόσοι άνθρωποι και κανένας δεν θαυμάζει. Αν όμως το σκεφθούμε βαθύτερα, θα δούμε ότι είναι πιο αξιοθαύμαστο το να έλθει κανείς στην ύπαρξη από την ανυπαρξία παρά το να επανέλθει στη ζωή".


[Ιερός Αυγουστίνος]

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Μομφή και λύπη


‘Η Εκκλησία, αδέλφια, έχει μόνο μομφή και λύπη για όλους εκείνους που δεν είναι μαθημένοι να εξεγείρονται εναντίον του κακού. Κανένα όφελος δεν έχει η Εκκλησία απ’ εκείνους που την αγαπούν, ενώ δεν μισούν το κακό. Κανένα όφελος δεν έχει η Εκκλησία από εκείνους που κάθε Κυριακή ανάβουν μεγάλα κεριά, ενώ ποτέ μέχρι τώρα δεν τιμώρησαν κάποια αμαρτία τους ή δεν συγχώρησαν τους άλλους. Καμία χαρά δεν αισθάνεται η Εκκλησία, όταν εμφανίζονται στις πρώτες σειρές, μπροστά από τους υπόλοιπους πιστούς, και ψέλνουν το χερουβικό και διαβάζουν το Σύμβολο της Πίστεως εκείνοι, που μόνο τα πόδια τους τούς κρατούν στην Εκκλησία, ενώ οι σκέψεις τους βρίσκονται στο χρηματιστήριο. Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι κάνουν τιμή στην Εκκλησία επειδή την επισκέπτονται... Για τέτοιους ανθρώπους η Εκκλησία έχει μόνο μομφή και οίκτο. Στην Εκκλησία κανένας δεν κάνει τιμή εκτός απ’ εκείνον ο οποίος εξεγείρεται εναντίον του κακού’.


[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός.
Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 53-54]

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ελπίδα


Ένα γιγαντιαίο «Γιατί» κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Τόσο κοφτερό όπως η λεπίδα της λαιμητόμου της επανάστασης του 1789. Εντάξει. Το ξέρουμε. Το βιώνουμε. Το κουβεντιάζουμε. Το αναπαράγουμε. Πως οι μηχανισμοί είναι παράλυτοι. Το πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο, τελειωμένο. Πως με τη φιλαυτία και την αρχομανία τους μας πήραν στον λαιμό τους. Αλλά γιατί αντίδραση ελάχιστη έως καμία; Γιατί δεν ρισκάρουμε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να βγούμε από το καφενείο; Επειδή είμαστε τρομοκρατημένοι από τη χρεοκοπία. Επειδή αντέχουμε. Επειδή κι εμείς είμαστε χαλασμένοι, παρηκμασμένοι, διεφθαρμένοι. Η αλήθεια είναι ανατριχιαστική. Μεγάλοι εκείνοι. Μικροί εμείς. Η κλίμακα αλλάζει. Η ουσία ίδια σε κάθε κατηγορία. Μεγαλοαπατεώνες εκείνοι. Μικροαπατεώνες εμείς. Μεγαλοφοροφυγάδες εκείνοι. Μικροφοροφυγάδες εμείς. Μεγαλοδιαπλεκόμενοι εκείνοι. Μικροδιαπλεκόμενοι εμείς. Μεγαλοβολεμένοι εκείνοι. Κουτσοβολεμένοι εμείς. Αφεντικά εκείνοι. Καμαριέρες εμείς. Με το χοντρό πορτοφόλι εκείνοι. Με το φιλοδώρημα εμείς. Πελατειακό το σύστημα της Πολιτείας. Το ανεχτήκαμε, το στηρίξαμε, το ψηφίσαμε. Μην πας μακριά. Η διαστροφή των αξιών είναι πολύ κοντά. Με τα χέρια μας τη φυτέψαμε μέσα μας. Από Πολίτης έγινες πελάτης. Από Πατρίδα κατάντησε μαγαζί η φτωχή Ελλάδα η μικρή. Ετσι αγοραία η συνείδηση. Εκμαυλισμένη η ηθική. Ετσι εξαγορά αντί για ιδεολογία. Ετσι δούναι και λαβείν αντί για έλεγχο και αληθινή πολιτική. Ετσι όσο πέφτουν εκείνοι τόσο γκρεμιζόμαστε κι εμείς. Οσο σαπίζει το σύστημα τόσο σαπίζουμε κι εμείς. Κοινή λογική. Η διαλεκτική της απόλυτης παρακμής. Βρωμάει το ψάρι από το κεφάλι. Βρωμάει και η ουρά που το κρατάει. Ας πούμε ότι διά μαγείας φεύγουν εκείνοι. Τι κάνουμε εμείς; Θα βγάλουμε νέα ονόματα με την ίδια λογική. Μόνο η χρεοκοπία θα μας σώσει από τη σαπίλα. Τα χάνω όλα για να κερδίσω την αυτοεκτίμησή μου, τον αυτοσεβασμό μου, την αξιοπρέπειά μου και τη μαγκιά μου. Υπάρχει ελπίδα. Πεθαίνω για να ζήσω μια αληθινή Ζωή!

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Δημιουργία


Πάντα επίκαιρο το παρακάτω μεγαλειώδες κείμενο από το βιβλίο του Ιώβ, που διαβάζεται κάθε Μεγάλη Πέμπτη στα αναγνώσματα του Εσπερινού. Ο άνθρωπος της κάθε εποχής μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του στη θέση του Ιώβ, και να δεχθεί τα ερωτήματα του Θεού:

Τότε ο Θεός απάντησε στον Ιώβ μέσα από τον ανεμοστρόβιλο:
«Ποιος είσ’ εσύ που τα δικά μου σχέδια αμφισβητείς;
γιατί μιλάς για πράγματα που δεν καταλαβαίνεις;
Σαν άντρας τώρα ετοιμάσου, εμπρός!
Εγώ θα σε ρωτάω, κι εσύ θα μου αποκρίνεσαι:
Που ήσουν όταν εγώ θεμέλιωνα τη γη;
Πες μου το αν το γνωρίζεις.
Ξέρεις ποιος όρισε τις διαστάσεις της;
Ποιος τέντωσε σκοινί να τη μετρήσει;
Πάνω σε τι στηρίγματα μπήκαν τα θέμελά της
ή ποιος της τοποθέτησε το γωνιακό λιθάρι;
Τότε όλα τ’ άστρα της αυγής μαζί τραγούδαγαν
και σκόρπιζαν κραυγές χαράς όλα τα ουράνια όντα.
Ποιός περιόρισε τη θάλασσα με πύλες
σαν πρόβαλε απ’ τα μητρικά σπλάχνα της γης μ’ ορμή;
Εγώ την έντυσα με σύννεφα και τη σπαργάνωσα με ομίχλη.
Όρια της χάραξα, την κράτησα πίσω από πύλες κλειδαμπαρωμένες.
Της είπα: «Ως εδώ θα ’ρχεσαι, ούτε γραμμή πιο πέρα!
Εδώ θα σπάζουν τα περήφανά σου κύματα».
Μες τη ζωή σου πρόσταξες ποτέ τη μέρα να φανείς
ή μήπως είπες στην αυγή πού να προβάλει;
να πιάσει από τις άκρες της τη γη
να την τινάξει και οι ασεβείς να σκορπιστούνε;...
Μήπως προχώρησες ως τις πηγές της θάλασσας;
ή μήπως εξερεύνησες τα βάθη της αβύσσου;
Σου έδειξε ποτέ κανείς τις πύλες του θανάτου;
ήσουν εκεί απ’ όπου ξεκινά σκοτάδι αιώνιο;
Ξέρεις αλήθεια ως ποιο σημείο εκτείνεται η γη;
Απάντησέ μου αν όλ’ αυτά τα ξέρεις.
Ξέρεις το δρόμο για να φτάσεις στην κατοικία του φωτός;
και ξέρεις το σκοτάδι πού φωλιάζει;
Μπορείς τα δυο τους στου δρόμου τους το τέλος να τα πας,
και πάλι πίσω στην κατοικία τους να τα φέρεις;...»

[Ιώβ, κεφ. 38, από τη νεοελληνική έκδοση της Βιβλικής Εταιρείας, Αθήνα 1997]

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Αντικοινωνικές μέθοδοι “πάλης”


«Οι αντικοινωνικές μέθοδοι “πάλης”- μάλλον για μεθόδους βιασμού αμάχων πρόκειται-, που χρησιμοποιούνται εκ μέρους διαφόρων οργανωμένων ομάδων για προάσπιση “κεκτημένων”, αποτελούν πολιτικές παθογένειες της μεταπολίτευσης. Ειδικότερα: επειδή επί μακρόν αναγόρευαν σε παρανομία κάθε κοινωνική διαμαρτυρία, στη μεταπολίτευση θεωρείται κοινωνικά νομιμοποιημένη διαμαρτυρία η κάθε αντικοινωνική παρανομία. Ακόμη όμως και αν μια κοινωνική κατηγορία πραγματικά αδικείται, η ομηρεία ολόκληρης της κοινωνίας δεν μπορεί να αποτελεί αποδεκτή μέθοδο αγώνα για άρση της αδικίας».


[Θανάσης Διαμαντόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ΒΗΜΑ 10/3/2010]

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Πλούτος και ελεημοσύνη


Όποιος κυνηγάει τον πλούτο, έχει πάντοτε ανάγκη από χρήματα. Όποιος αδιαφορεί για τον πλούτο, είναι πάντοτε πλούσιος. Γιατί αληθινός πλούτος δεν είναι το να πλουτίζεις, αλλά το να μη θέλεις να πλουτίζεις. Και νά τι εννοώ: υπάρχει πλούσιος που απ’ όλους αρπάζει, και υπάρχει πλούσιος που σ’ όλους δίνει. Ο ένας πλουτίζει με το να συνάζει, ο άλλος με το να προσφέρει. Ο πρώτος σπέρνει στη γη, ο δεύτερος στον ουρανό. Και όσο καλύτερος είναι ο ουρανός από τη γη, τόσο και η ευφορία του είναι μεγαλύτερη από την ευφορία της γης. Γι’ αυτό ο Κύριος μας παραγγέλλει: «Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη. Να μαζεύετε θησαυρούς στον ουρανό». «Πουλήστε τα υπάρχοντά σας και δώστε τα χρήματα στους φτωχούς. Αποκτήστε πορτοφόλια που δεν παλιώνουν, πλούτη μόνιμα στον κόσμο του Θεού».


[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 133]

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Ημέρα Κρίσεως


‘Συγχωρώντας τον εχθρό σου, παίρνεις πολύ περισσότερα απ’ όσα δίνεις. Γιατί πολλές φορές έκανες αμαρτίες που κανένας άλλος δεν είδε. Όταν όμως σκεφθείς ότι την ημέρα εκείνη θα αποκαλυφθούν κι αυτές ακόμα μπροστά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν θα πονέσεις περισσότερο για την αιώνια καταδίκη σου, καθώς μάλιστα θα σε πνίγει η συνείδησή σου με τον βασανιστικό έλεγχό της; Αλλά τη μεγάλη αυτή ντροπή και την απερίγραπτη αυτή οδύνη μπορείς να την αποφύγεις με τη συγχώρηση του πλησίον. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στο Ευαγγέλιο.’


[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’,
Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 83]

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Πλεονεξία

Με την ευκαιρία της σημερινής μέρας (Κυριακή των Απόκρεω, κατά την οποία ως γνωστόν διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Κρίσεως), παραθέτω κάτι σχετικό από τον Ι. Χρυσόστομο:

‘Έχεις λίγα χρήματα και ζητάς πολλά. Έχεις πολλά και ονειρεύεσαι περισσότερα. Όσα κι αν έχεις, δεν είσαι ικανοποιημένος. Γιατί άφησες την πλεονεξία να σ’ αιχμαλωτίσει, άνθρωπέ μου; Δεν ξέρεις ότι σ’ άλλους θα μείνουν το χρυσάφι και το ασήμι, ενώ σ’ εσένα οι κατάρες κι οι κατηγόριες; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι θα σε καταδικάσουν αμείλικτα, και σε τούτη τη ζωή και στην άλλη, τα δάκρυα, οι βαρυγγώμιες κι οι αναστεναγμοί του φτωχού που εξουθένωσες, του συνεργάτη που αδίκησες, του δουλευτή που εκμεταλλεύθηκες, του οφειλέτη που φυλάκισες; Όταν όλοι αυτοί οι ζημιωμένοι από σένα θα παρουσιαστούν μαζί σου στο φοβερό δικαστήριο του Χριστού, τι θα πεις στον αδέκαστο Κριτή, μην έχοντας μάλιστα κανένα συνήγορο για να σε υπερασπιστεί;’

[Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος. Από την ανθολογία Θέματα ζωής,
τεύχος Β’,
Ι. Μ. Παρακλήτου, 2006, σελ. 51]

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Φιλότιμο και καθήκον


"... Μόνο εμείς έχουμε στο λεξιλόγιό μας την έννοια φιλότιμο, οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούν τη λέξη καθήκον. Σε κάθε δημοκρατική χώρα οι νόμοι παραχωρούν προνόμια και υποχρεώσεις. Όταν τηρούνται οι νόμοι, η χώρα έχει δημοκρατία, αν δεν τηρούνται επικρατεί μπάχαλο ή η δικτατορία του καθενός που έχει κάποια δύναμη ή θράσος. Εκεί όπου τηρούνται οι νόμοι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν μόνο τα προνόμια και αποφεύγουν να κάνουν το καθήκον τους, περιφρονούνται από τους υπόλοιπους και απομονώνονται. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ούτε καν λειτουργική δικαιοσύνη και δεν τηρούνται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις, η νομιμότητα επαφίεται στο «φιλότιμο» όσων το διαθέτουν. Τους φόρους και τις εισφορές τις πληρώνουν μόνον όσοι έχουν φιλότιμο ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έτσι η λέξη φιλότιμος έχει αλλάξει σημασία σήμερα και σημαίνει κορόιδο. Οι καπάτσοι και οι πονηροί και αυτοί που παρανομούν, είναι οι αξιοθαύμαστοι αυτής της κοινωνίας. Αυτούς θαυμάζουν και έχουν σαν πρότυπο οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, και οι κυβερνήσεις ασχολούνται με την κατασκευή νόμων, οι οποίοι εξυπηρετούν κακοπληρωτές, καταπατητές και παρανομούντες πάσης φύσεως. Οι υπόλοιποι, είναι φυσικό επακόλουθο να παροτρύνονται να παύσουν να είναι φιλότιμοι ή κορόιδα και να κάνουν το ίδιο για να επιζήσουν..."


[Επιστολή Δ. Δασκόπουλου με τίτλο 'Μύθοι της επιτήρησης΄, Καθημερινή 6/2/2010]

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Τον άρτον ημών τον επιούσιον...


"Ω Πατέρα μου! Είμαι παιδί σου με αίμα και σάρκα. Και γι' αυτό υπόκειμαι στο νόμο της υλικής ανάγκης. Με πιέζουν οι ανάγκες της υλικής μου φύσης. Οι πραγματικές, και τι πιο πολλές φορές οι πλαστές ή φανταστικές. Μόνος μου δεν μπορώ ούτε καν να διακρίνω ποιες είναι οι αληθινές και ποιες οι ψεύτικες. Γι' αυτό καταφεύγω σε σένα, Πατέρα μου. Και σε ικετεύω. Βοήθησέ με να διακρίνω τις ουσιώδεις από τις επουσιώδεις ή πλασματικές μου ανάγκες. Ικανοποίησε συ τις πραγματικές μου ανάγκες όσο και όπως πρέπει. Κάνε με κύριο και όχι υποχείριο των αναγκών μου. Δώσε μου το πνεύμα της λιτότητας, της εγκράτειας, του μέτρου. Δώσε μου την εμπιστοσύνη στην αγάπη σου. Χάρισέ μου την αίσθηση της κοινότητας των αγαθών που μου χορηγείς. Όταν μου δίνεις το ψωμί μου, ας σκέπτομαι και τα αδέρφια μου που πεινούν. Κι όσο κι αν στην άγρια βουλιμία μου μου φαίνονται τόσο λίγα αυτά που έχω, να μη διστάζω να τα μοιράζομαι με γενναιοψυχία. Να δίνω όπως μου δίνεις. Να σκορπώ όπως μου σκορπάς, απλόχερα τα αγαθά μου, που δεν είναι δικά μου, αλλά δικά σου".


[Από το βιβλίο του π. Ευσεβίου Βίττη Αναβάσεις. Αντιγραφή από το φυλλάδιο Ο Ξενώνας, φ. 74, Οκτ.-Δεκ. 2009 του Φιλανθρωπικού Σωματείου ΄Μέγας Αλέξανδρος', Πυλαία Θεσσαλονίκης]

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Σταυρός και Ανάσταση


'Ο Χριστός δεν αναστήθηκε για να μας αναγκάσει να πιστέψουμε στη θεότητά Του, αλλά για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή και αιώνια τη ζωή Του.

Αυτός είναι ο λόγος που η πίστη στη θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή Του αποτελεί το καλύτερο μέσο ερμηνείας του πόνου, το καλύτερο εργαλείο αντιμετώπισης του θανάτου, το καλύτερο όργανο παρηγορίας και στηριγμού...
Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος, πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίνεται στόμα και σοφία, ζει ο νεκρωμένος. Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται όταν ο Κύριος γίνεται "άφαντος", η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται χωρίζεται, ο θάνατος συντρίβεται όταν ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται, η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται, ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακαρία η οδός...), οδηγείται κανείς ¨εις πάσαν την αλήθειαν" από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται'.

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.
Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 260-261]

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Κυνηγητό ανθρώπου και Θεού


'Υπάρχει ένα κυνηγητό του ανθρώπου με τον Θεό. Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός ο οποίος εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου, αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής. Ο Θεός πράγματι υπάρχει. Σε εμάς απομένουν δυο πράγματα: το ένα είναι να κάνουμε την υπομονή του χρόνου και το δεύτερο είναι να κάνουμε τον αγώνα της καθαρότητος των οφθαλμών μας. Τότε σαν τον παράλυτο θα έλθει η ώρα μας...

Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε, και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό για τις πλούσιες ευλογίες που μας δίνει.'

[Μητρ. Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός.
Εκδόσεις Σταμούλη, 2009, σελ. 29-31
]

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Εργασία και ευλογία


"... Καμία παράμετρος, κανένας δείκτης -από το πλήθος όσων έχουν οριστεί για να μετρούν την οικονομική ευημερία μας- δεν ερευνά τα βάθη της ψυχής, την προσωπική ευτυχία. Και όμως, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας είναι που μας κρατούν υγιείς κι ευτυχείς (έρευνες έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι οι οποίοι αδικούνται στη δουλειά τους εμφανίζουν υψηλή αρτηριακή πίεση και στεφανιαία νόσο).

Και όχι μόνο. Η ψυχή που βάζουμε στη δουλειά και η ικανοποίηση που παίρνουμε από αυτήν είναι ακριβώς που ανατροφοδοτούν και απογειώνουν την εργασία, μεταμορφώνοντας το άχθος σε ευλογία…"

[Τ. Καραϊσκάκη. Όταν το άχθος γίνεται ευλογία, Καθημερινή 3/1/2010]