Ελπίδα

Ένα γιγαντιαίο «Γιατί» κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Τόσο κοφτερό όπως η λεπίδα της λαιμητόμου της επανάστασης του 1789. Εντάξει. Το ξέρουμε. Το βιώνουμε. Το κουβεντιάζουμε. Το αναπαράγουμε. Πως οι μηχανισμοί είναι παράλυτοι. Το πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο, τελειωμένο. Πως με τη φιλαυτία και την αρχομανία τους μας πήραν στον λαιμό τους. Αλλά γιατί αντίδραση ελάχιστη έως καμία; Γιατί δεν ρισκάρουμε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να βγούμε από το καφενείο; Επειδή είμαστε τρομοκρατημένοι από τη χρεοκοπία. Επειδή αντέχουμε. Επειδή κι εμείς είμαστε χαλασμένοι, παρηκμασμένοι, διεφθαρμένοι. Η αλήθεια είναι ανατριχιαστική. Μεγάλοι εκείνοι. Μικροί εμείς. Η κλίμακα αλλάζει. Η ουσία ίδια σε κάθε κατηγορία. Μεγαλοαπατεώνες εκείνοι. Μικροαπατεώνες εμείς. Μεγαλοφοροφυγάδες εκείνοι. Μικροφοροφυγάδες εμείς. Μεγαλοδιαπλεκόμενοι εκείνοι. Μικροδιαπλεκόμενοι εμείς. Μεγαλοβολεμένοι εκείνοι. Κουτσοβολεμένοι εμείς. Αφεντικά εκείνοι. Καμαριέρες εμείς. Με το χοντρό πορτοφόλι εκείνοι. Με το φιλοδώρημα εμείς. Πελατειακό το σύστημα της Πολιτείας. Το ανεχτήκαμε, το στηρίξαμε, το ψηφίσαμε. Μην πας μακριά. Η διαστροφή των αξιών είναι πολύ κοντά. Με τα χέρια μας τη φυτέψαμε μέσα μας. Από Πολίτης έγινες πελάτης. Από Πατρίδα κατάντησε μαγαζί η φτωχή Ελλάδα η μικρή. Ετσι αγοραία η συνείδηση. Εκμαυλισμένη η ηθική. Ετσι εξαγορά αντί για ιδεολογία. Ετσι δούναι και λαβείν αντί για έλεγχο και αληθινή πολιτική. Ετσι όσο πέφτουν εκείνοι τόσο γκρεμιζόμαστε κι εμείς. Οσο σαπίζει το σύστημα τόσο σαπίζουμε κι εμείς. Κοινή λογική. Η διαλεκτική της απόλυτης παρακμής. Βρωμάει το ψάρι από το κεφάλι. Βρωμάει και η ουρά που το κρατάει. Ας πούμε ότι διά μαγείας φεύγουν εκείνοι. Τι κάνουμε εμείς; Θα βγάλουμε νέα ονόματα με την ίδια λογική. Μόνο η χρεοκοπία θα μας σώσει από τη σαπίλα. Τα χάνω όλα για να κερδίσω την αυτοεκτίμησή μου, τον αυτοσεβασμό μου, την αξιοπρέπειά μου και τη μαγκιά μου. Υπάρχει ελπίδα. Πεθαίνω για να ζήσω μια αληθινή Ζωή!

[Δ. Δανίκας, ΤΟ ΒΗΜΑ 24/4/2010]