Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το περιεχόμενο της πίστης


‘Η πίστη της Εκκλησίας αναφέρεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Αυτό πρέπει πάντα να τονίζεται, και μάλιστα περισσότερο στον καιρό μας. Ούτε σε ιδέες πιστεύομε ούτε σε φιλοσοφικές θεωρίες και προκατασκευασμένα συστήματα, αλλά σε πρόσωπα και γεγονότα. Στο Θεό, που είναι τα υπερύμνητα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, και στα όσα έκαμε «
ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι», πρώτα στη δημιουργία του κόσμου κι ύστερα στην οικονομία της σωτηρίας του κόσμου. Αυτό το ‘πρώτα’ και το ‘ύστερα’ για το Θεό δεν φανερώνουν βέβαια χρονολογική σειρά, γιατί ενώπιον του Θεού τα πάντα είναι ενεστώτα και παρόντα, κι εκείνα που έγιναν κι εκείνα που θα γίνουν, όλα ο Θεός τα βλέπει να γίνονται τώρα’.

[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 329
]



Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Ονόματα και πρόσωπα


Σε μια ευχή της Πεντηκοστής, όταν ο ιερέας εύχεται για την ανάπαυση των ‘κεκοιμημένων’, μέσα στα άλλα λέει: ‘και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής’. Η Εκκλησία δεν είναι μάζα και ανώνυμο κοπάδι, αλλά κοινωνία προσώπων και αδελφών, γνωστών με τα ονόματά τους. Τίποτα δεν είναι τόσο δικό μας και τίποτ’ άλλο δεν παίρνουμε μαζί μας, φεύγοντας από τούτο τον κόσμο, παρά ο καθένας το όνομά του. Και των ‘ζώντων’ και των ‘κεκοιμημένων’ τα ονόματα είναι γραμμένα στο βιβλίο του Θεού, και η Εκκλησία μας μνημονεύει με τα ονόματά μας κάθε φορά. Αυτό μας φέρνει πολύ κοντά και με τους ‘ζώντας’ και με τους ‘κεκοιμημένους’.


[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 228]

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Ανίερη συμμαχία


Πριν από περίπου 30 χρόνια κυκλοφόρησε ευρέως μια θεωρία που υποστήριζε (αν θυμάμαι καλά) ότι η δημοκρατία έχει τρεις πυλώνες, τρία φρούρια: το Κοινοβούλιο, τον συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν γνωρίζω αν και πόσο η θεωρία αυτή έχει επιστημονική βάση. Η εμπειρία όμως μας δείχνει ότι στην Ελλάδα τα τρία αυτά φρούρια όχι μόνο δεν προστάτευσαν τη δημοκρατία αλλά αντίθετα τη διέλυσαν, τη χρεοκόπησαν και την έριξαν στο χάος.


Τα κόμματα με τη δράση τους στο Κοινοβούλιο, τα συνδικάτα στους χώρους εργασίας και οι τοπικοί άρχοντες στους δήμους και στις κοινότητες δημιούργησαν σιγά σιγά μια συμμαχία, άλλοτε ρητή, άλλοτε σιωπηρή, με σκοπό την αλληλοεξυπηρέτηση των συμφερόντων και την αλληλοκάλυψη των παρανομιών. Μοιραία ανέχθηκαν και με τη συμπεριφορά τους ενθάρρυναν τη διαφθορά στον δημόσιο βίο, η οποία ταχύτατα επεκτάθηκε σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας και σε όλες τις κρατικές δραστηριότητες.

[Θ. Λιανός. Το τέλος μιας ανίερης συμμαχίας. ΒΗΜΑ 6/2/2011]