«Υπάρχουν δύο είδη ευσπλαχνίας, που θα μπορούσαν να ονομασθούν ασκητική και χαρισματική αντίστοιχα. Ο Θεός επιτρέπει κάποιες φορές να γνωρίσουν οι εκλεκτοί του και πτώσεις, ώστε να αποκτήσουν συμπάθεια προς τους αμαρτωλούς. Στον αγώνα για την τήρηση των εντολών και τη σωτηρία ο πιστός υφίσταται μεγάλους κλυδωνισμούς. Μέσα όμως από τα σφάλματα, τις αστοχίες, τα παθήματα, τις πτώσεις, μαθαίνει την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, και ως εκ τούτου γίνεται συγκαταβατικός και εύσπλαχνος προς τους γύρω του. Αυτό είναι η ασκητική ευσπλαχνία.
Όταν όμως έλθει ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά, στον άνθρωπο γεννάται ευσπλαχνία άλλου είδους. Κατ’ ουσίαν του μεταδίδεται κατά χάριν το ιδίωμα της φύσεως του Θεού. Ο άνθρωπος σπλαχνίζεται τους γύρω του, διότι Εκείνος που σκήνωσε στην καρδιά του είναι Εύσπλαχνος».
[Αρχιμ. Ζαχαρία. Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2022, σελ. 260]
