«Πώς πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μας; Σαν τον εαυτό μας. Τι θα πει αυτό; Ό,τι θέλουμε και επιθυμούμε να κάνουν οι άλλοι σε μας, αυτό να κάνουμε κι εμείς στους άλλους· ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, να μη το κάνουμε κι εμείς. Και επειδή ο καθένας μας θέλει για τον εαυτό του το καλό και δεν θέλει το κακό, έπεται ότι πρέπει και στον πλησίον να κάνουμε πάντοτε το καλό και ουδέποτε το κακό. Θέλουμε να μας τιμούν, να μας σέβονται οι άλλοι άνθρωποι, να μας βοηθούν όταν βρισκόμαστε σε μια ανάγκη, να μας κρατούν συντροφιά όταν είμαστε μόνοι ή άρρωστοι, να μας δίνουν ένα κομμάτι ψωμί όταν πεινούμε ή ένα ποτήρι νερό όταν διψούμε· ας κάνουμε κι εμείς τα ίδια στους πλησίον, όχι μια ή δυο φορές αλλά συνεχώς. Δεν θέλουμε να μας περιφρονούν, να μας κακολογούν, να μας υβρίζουν, να μας ατιμάζουν, να μας κακοποιούν, να μας κλέβουν, να μας αδικούν· ας μη τα κάνουμε κι εμείς στους άλλους, ή μάλλον ας μη περνάει ποτέ από το μυαλό μας η σκέψη να κάνουμε κάτι απ’ όλα αυτά».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]
