«Όσοι από μας έζησαν την παιδική τους ηλικία... σε πόλεις με ανθρώπινα σπίτια και αυλές και αλάνες και πιο πέρα χωράφια ή αμπέλια, μπορούν να νιώσουν τι στερούνται τα σημερινά παιδιά, καταδικασμένα να επιβιώνουν έγκλειστα στο κλουβί κάποιας πολυκατοικίας... Όταν κανείς στα παιδικά και νεανικά του χρόνια καταδικάζεται να ασφυκτιά σε μια παρά φύση ζωή, απελπισία και μοναξιά, γίνεται αντικοινωνικός...
»Πολλές φορές διαβάζοντας κάποια [αθηναϊκά] διηγήματα [του Παπαδιαμάντη] έχεις την αίσθηση ότι η Αθήνα μοιάζει με τον άνθρωπο που ζει μακριά από τον Θεό: της λείπει η χάρη της φύσης όπως από εκείνον λείπει η χάρη του Θεού... Δεν είναι πάντοτε φτωχότεροι οι ήρωες των αθηναϊκών διηγημάτων του από εκείνους των νησιωτικών, αλλά είναι απελπισμένοι, γιατί ζουν σε ένα περιβάλλον, από όπου δεν έχουν να περιμένουν τίποτα... Άνθρωποι που ζουν παρά φύση είναι άνθρωποι μακριά από το πρόσωπο του Θεού».
[Α. Κεσελόπουλου, Το φυσικό περιβάλλον στον Παπαδιαμάντη, Περιοδικό Αντί, τ. 463, σσ. 46-51]
1 σχόλιο:
Μεγάλο και σοβαρό το πρόβλημα
Τα λυπάμαι τα σημερινά παιδιά και λύση δε βλέπω, αφού η πολιτεία έχει την αποκέντρωση ξεχασμένη...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Δημοσίευση σχολίου