‘Να καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι Μέγας Αλέξανδρος, ότι είσαι ένας αποτυχημένος άνθρωπος, ότι είσαι γελοίος, κωμικός, τρελός. Να το παραδεχθείς αυτό, και νά ’χεις τη δύναμη να το ζεις. Ταπεινότητα δεν είναι η προσπάθεια να πείσεις τους άλλους ότι δεν είσαι κάτι, αλλά η προσπάθεια να πείσεις τον εαυτό σου. Και τότε έχεις τη χάρη να βλέπεις τον κόσμο όπως τον έκανε ο Θεός, όχι όπως τον κάναμε εμείς κοινωνικά. Ποιός δεν θέλει να είναι Ναπολέων;... Κι ένα μικρό παιδί, όταν ντύνεται στο καρναβάλι, γίνεται Μέγας Αλέξανδρος ή Κατσαντώνης ή ό,τι θέλεις. Αυτή είναι η μεταμφίεση... Ο παράφρων αρκεί να βάλει το χέρι του έτσι μέσα στο τρύπιο του σακκάκι και να πει «Είμαι ο Ναπολέων», κι έγινε Ναπολέων... Έτσι μπαίνουμε στην πραγματικότητα των μεταμορφώσεων, που είναι μια πάρα πολύ οδυνηρή κατάσταση. Κι εδώ χρειάζεται η Πίστη. Γιατί ενώ ξέρεις θαυμάσια, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είσαι Ναπολέων, έχεις όμως την πεποίθηση ότι είσαι Ναπολέων, χωρίς να είσαι βέβαια. Οπότε ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, γελάς για το πώς είναι ο βίος, για τις διαψεύσεις που σου δίνει. Και οι διαψεύσεις αυτές σε ενισχύουν, σου δίνουν δύναμη’.
[Ν-Γ. Πεντζίκης. «Ποτέ δεν θα γίνω λογοτέχνης».
Περιοδικό Διαβάζω, τ. 11, Μάρτιος-Απρίλιος 1978]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου