Σε μια ευχή της Πεντηκοστής, όταν ο ιερέας εύχεται για την ανάπαυση των ‘κεκοιμημένων’, μέσα στα άλλα λέει: ‘και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής’. Η Εκκλησία δεν είναι μάζα και ανώνυμο κοπάδι, αλλά κοινωνία προσώπων και αδελφών, γνωστών με τα ονόματά τους. Τίποτα δεν είναι τόσο δικό μας και τίποτ’ άλλο δεν παίρνουμε μαζί μας, φεύγοντας από τούτο τον κόσμο, παρά ο καθένας το όνομά του. Και των ‘ζώντων’ και των ‘κεκοιμημένων’ τα ονόματα είναι γραμμένα στο βιβλίο του Θεού, και η Εκκλησία μας μνημονεύει με τα ονόματά μας κάθε φορά. Αυτό μας φέρνει πολύ κοντά και με τους ‘ζώντας’ και με τους ‘κεκοιμημένους’.
[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία.
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 228]
Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 228]
1 σχόλιο:
Αυτό μας κάνει Πρόσωπα με την Ευθύνη τους, την Ελευθερία τους, αλλά και την προσωπική Αγάπη του Προσωπικού Θεού.
Πάντα με συγκλονίζει αυτό ακριβώς.
Καλό Τριώδιο
Δημοσίευση σχολίου