Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Απάτη


«Συλλογίσου πως ο θάνατος είναι τέλος της απάτης. Η πλέον δε κοινή απάτη όπου μας πλανά εις ταύτην την αθλίαν ζωήν είναι όπου νομίζομεν τα μεν γήινα πράγματα του κόσμου πως είναι μεγάλα, επειδή και είναι πλησιέστερα και πλέον κοντά εις τας αισθήσεις μας, τα δε ουράνια τα νομίζομεν μικρά, διότι είναι μακρύτερα από τας αισθήσεις μας. Ομοίως και οι θλίψεις και τα βάσανα μας φαίνονται βαρείαι και αι αμαρτίαι μας φαίνονται ελαφραί. Δια τούτο λέγομεν καλόν το κακόν και το κακόν καλόν, ωσάν να είμεθα μέσα εις ένα σπίτι γεμάτο από καπνόν, όπου δεν μας αφήνει να βλέπωμεν καθαρά ούτε τα μέσα του σπιτιού ούτε τα έξω. Όθεν και τα παρόντα κακώς γνωρίζομεν, και τα μέλλοντα χειρότερα... Αλλ’ όταν έλθη η ώρα του θανάτου, αραιώνουν όλες αυτές οι σκοτεινάδες και η ψυχή όπου είχε πάντοτε τα μάτια της κλεισμένα, ωσάν ένα τυφλοποντίκι, αρχίζει να τα ανοίγη, και τότε όλα μεν τα πρόσκαιρα θέλει τα ιδή ως ένα ουδέν, καθώς είναι τη αληθεία, μόνα δε τα αιώνια θέλει τα βλέπει μεγάλα και θαυμαστά». 

[Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου. Πνευματικά γυμνάσματα. 
Θεσσαλονίκη, Εκδ. Ρηγοπούλου, σ. 51]

Δεν υπάρχουν σχόλια: