Οι ντερβίσηδες του πνεύματος

‘Οι άνθρωποι που είχανε μέσα τους τη σπίθα την πνευματική, ζήσανε σαν ντερβίσηδες. Και πώς μπορούσε να γίνει αλλοιώς, αφού οι φροντίδες της ζωής τραβάνε προς τα κάτω τον άνθρωπο που γεννήθηκε για να πετά ψηλά σαν αητός; Αν επιδοθεί στα συνηθισμένα και στα πρακτικά, πώς θα βρει τον καιρό να καταγίνει με τα πνευματικά; Κάποιοι επιχειρήσανε να τα συμβιβάσουνε, με την απόφαση να κερδίσουνε πρώτα λεφτά, κι ύστερα να αφοσιωθούνε λεύτερα στα πνευματικά, μα βουλιάξανε μέσα στην πεζότητα για πάντα: «Ου δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν, Θεώ και μαμωνά»’.

[Φ. Κόντογλου, Οι πνευματικοί άνθρωποι αληθινοί ντερβίσηδες.
Από τη συλλογή ‘Μυστικά Άνθη’, Αστήρ 1977, σ. 124]