"Να ένα ακόμη θέμα στοχασμού. Σε τί μας χρησιμεύει να είμαστε χριστιανοί αν τίποτε δεν μας διακρίνει από τους άλλους; Είναι τρομερό να σκεφτεί κανείς ότι, αν δεν διακηρύσσαμε δημόσια τη χριστιανική μας ιδιότητα (προκαλώντας μάλιστα πολύ συχνά απορία και κατάπληξη...), κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι είμαστε χριστιανοί... Τίποτα χριστιανικό δεν μας διακρίνει: ούτε η απουσία του φόβου μπροστά στον πόνο, την αρρώστια, τον κίνδυνο, τον θάνατο, ούτε η απουσία της πλεονεξίας μπροστά σ' ό,τι μπορεί κανείς να αρπάξει από τη ζωή--επομένως κι από τον πλησίον-- διακινδυνεύοντας την ψυχή του, το σώμα του ή τα υλικά αγαθά, ούτε η αγάπη, δηλαδή η άρνηση της ψυχρότητας, της αδιαφορίας, της λησμονιάς ή της εχθρικής εκείνης σχέσης, ή του καυστικού μίσους, του άσβεστου και οδυνηρού..."
"Καθένας μας λοιπόν πρέπει να υποβάλλει διαρκώς στον εαυτό του το ερώτημα: "Είμαι Χριστιανός; Μπορεί κάποιος ίσως, μέσω εμού, ν' αναγνωρίσει το πρόσωπο του Χριστού, να νιώσει στους παλμούς της καρδιάς μου την αγάπη του Χριστού, να μάθει τη σοφία και τη δικαιοσύνη Του στους λόγους και τις σκέψεις μου, ν' αποκτήσει γνώση ή εμπειρία των οδών του Θεού μέσα από τις πράξεις μου, από τον τρόπο που συμπεριφέρομαι απέναντι στη ζωή, απέναντι στον κάθε άνθρωπο, απέναντι στον Θεό;"
[A. Bloom. Το μυστήριο της ίασης. Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 65-68]
1 σχόλιο:
Πράγματι φοβερό το ερώτημα και πολύ καίρια η τριμερής υποδιαίρεση, απουσία φόβου και πλεονεξίας και παρουσία αγάπης. Πόσοι από μας θα μπορούσαμε με θάρρος να απαντήσουμε θετικά και να μην ελεγχθούμε οδυνηρά από την έμφοβη, πλεονέκτρα και παγωμένη ψυχή μας;
Δημοσίευση σχολίου