Πένθος

'Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς... ὁ θάνατος εἶναι ὕπνος, καὶ οἱ ἀποθνήσκοντες δὲν εἶναι νεκροί, ἀλλὰ κεκοιμημένοι· γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ χριστιανικὰ νεκροταφεῖα ὀνομάζονται κοιμητήρια. Ἐμεῖς πιστεύουμε καὶ ὁμολογοῦμε «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν δικαιολογούμαστε νὰ πενθοῦμε καὶ νὰ θρηνοῦμε «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» (Α΄ Θεσ. δ΄ 13). Ὁ θάνατος εἶναι βέβαια χωρισμός, προσωρινὸς ὅμως, γιατὶ θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ ἀνάστασις καὶ θὰ συναντηθοῦμε πάλι μὲ τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα, γιὰ νὰ ζήσουμε μαζὶ αἰωνίως, χωρὶς λύπη καὶ στεναγμούς, ἂν βέβαια κριθοῦμε ἄξιοι μιᾶς τέτοιας μακαρίας ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: «Τὸ λίαν ἀπαθὲς ἀπάνθρωπον, τὸ λίαν περιπαθὲς ἀφιλόσοφον». Τὸ νὰ μείνῃς δηλαδὴ τελείως ἀπαθὴς μπροστὰ στὸν θάνατο εἶναι ἀφύσικο καὶ ἀπάνθρωπο· τὸ νὰ πάσχῃς ὅμως καὶ νὰ θλίβεσαι ὑπερβολικὰ δείχνει ὅτι δὲν φιλοσοφεῖς, δὲν σκέπτεσαι χριστιανικὰ οὔτε λογικά. Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι τὸ πολὺ πένθος εἶναι προσβολὴ κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀνάστασί του ἐνίκησε τὸν θάνατο. Καὶ προσθέτει: «Γιατί θρηνεῖς ὑπερβολικά; Ὕπνος εἶναι ὁ θάνατος. Γιατί ὀδύρεσαι καὶ κλαῖς; Καὶ ἂν κλαῖς, πῶς θὰ πείσῃς τὸν εἰδωλολάτρη ὅτι πιστεύεις;»'

 [π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στη Σοφία Σειράχ.

Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2019, Ομιλία 70ή]