«Κτήνη σοί ἐστιν, ἐπισκέπτου αὐτά, καὶ εἰ ἔστι σοι χρήσιμα, ἐμμενέτω σοι» (ζ΄ 22). Ἂν ἔχης κατοικίδια ζῶα, νὰ φροντίζης γι᾿ αὐτά, καὶ ἂν σοῦ εἶναι χρήσιμα, νὰ μένουν κοντά σου. Πόσο χρήσιμα ἦταν τὰ ζῶα σὲ περασμένες ἐποχὲς μᾶς εἶναι γνωστό, ἀφοῦ καὶ μέχρι τὶς ἡμέρες μας ἦταν σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀναγκαῖα. Μὲ αὐτὰ γίνονταν οἱ γεωργικὲς ἐργασίες, οἱ μεταφορὲς καὶ τὰ ταξίδια. Ἦταν ἀκόμη οἱ φύλακες τοῦ ἀνθρώπου καὶ οἱ σύντροφοί του. Ἦταν λοιπὸν συμφέρον του νὰ προστατεύη τὰ ζῶα του καὶ νὰ φροντίζη γι᾿ αὐτά, ὥστε νὰ εἶναι ἱκανὰ νὰ τοῦ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴ χρησιμότητα τῶν ζώων ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ τὰ βλέπη καὶ νὰ τὰ μεταχειρίζεται μὲ ἀγάπη καὶ στοργή. Ἡ Γραφὴ λέει ἀλλοῦ: «Δίκαιος οἰκτείρει ψυχὰς κτηνῶν αὐτοῦ» (Παροιμ. ιβ΄ 10). Ὁ καλὸς ἄνθρωπος πονάει τὰ ζῶα του καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ ζωή τους καὶ τὴ συντήρησί τους. Ἔχει καρδιὰ λεπτὴ καὶ πονετική, ποὺ ἐνδιαφέρεται ὄχι μόνο γιὰ τὸν πλησίον, γιὰ τὰ λογικὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ἄλογα δημιουργήματά του. Τὰ ἀγαπᾶ καὶ αὐτά, γιατὶ εἶναι βοηθοί του, εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐνδιαφέρεται ἡ θεία πρόνοια. Ἡ σκληρότης πρὸς τὰ ζῶα δείχνει ἄσπλαγχνο καὶ βάρβαρο χαρακτῆρα, ἐνῶ ἡ ἀγάπη καὶ στοργὴ πρὸς αὐτὰ εἶναι δεῖγμα εὐγενοῦς καὶ καλλιεργημένης ψυχῆς. Φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ φτάνουμε σὲ ὑπερβολὴ καὶ κατάχρησι τῆς ζωοφιλίας, ὥστε νὰ ἀγαποῦμε περισσότερο τὰ ζῶα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ φροντίζουμε ὑπερβολικὰ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν περιποίησι τῶν ζώων, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ συνανθρώπου μας. Τὴν προτεραιότητα στὴν ἀγάπη μας πρέπει νὰ ἔχη ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀδελφός μας, «ὑπὲρ οὗ Χριστὸς ἀπέθανε» (Ρωμ. ιδ΄ 15).
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Σοφία Σειράχ.
Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2019. Ομιλία 17η]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου