«Θα ρωτήσουν πολλοί: γιατί βλέπουμε τους εκπροσώπους του Χριστού, την ορατή διοίκηση της Εκκλησίας, να εκτρέπεται πολλές φορές και να προβαίνει σε ενέργειες ολοφάνερα αντίθετες προς το θέλημα του Θεού; Αν πράγματι κυβερνά ο Χριστός την Εκκλησία, γιατί επιτρέπει τέτοιες εκτροπές; Γιατί δεν την απαλλάσσει από τους κακούς ποιμένες, οι οποίοι κατά τον προφητικό λόγο «διέφθειραν τον αμπελώνα» του; Ας μη ταρασσόμαστε κι ας μη βιαζόμαστε στις κρίσεις μας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Κύριος συμπεριφέρεται πάντοτε με μακροθυμία προς όλους μας, και χάρις στη μακροθυμία του ανέχεται τις εκτροπές μας, για να μας δώσει καιρό μετανοίας, αλλά και για να μας διδάξει όχι μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά. Ανέχεται λοιπόν και των ποιμένων τις εκτροπές, εφόσον κρίνει ότι αυτό εξυπηρετεί το γενικώτερο σχέδιό του. Αλλά δεν θα τις ανέχεται βέβαια επ’ άπειρον. Στις επιστολές που απευθύνει στις Εκκλησίες, θα ιδούμε να διατυπώνει τρομερές απειλές για κείνους που λησμονούν τη θέση και τις ευθύνες τους, απειλές που πολλές φορές στη ροή της ιστορίας έχει πραγματοποιήσει και θα πραγματοποιήσει. Από την πραγματοποίηση όμως των απειλών του Θεού απείρως προτιμότερη είναι η μετάνοια και η διόρθωση. Σ’ αυτήν αποβλέπει ο Θεός με τη μακροθυμία του, αυτήν κι εμείς πρέπει να ευχόμαστε για όλους».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψι του Ιωάννου.
Εκδόσεις Λυδία 2008, σελ. 49]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου