"Ὅταν ξεσπάσουν δεινὰ καὶ συμφορές, ὅταν μᾶς πλήξουν
θεομηνίες διάφορες, ἀσθένειες, σεισμοί, πόλεμοι, τότε οἱ ἄνθρωποι καταφεύγουν
στὸν Θεό· προσεύχονται, ἐξομολογοῦνται, τρέχουν στοὺς ναούς, ὑπόσχονται νὰ
ζήσουν τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς των μὲ μετάνοια καὶ ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Πόσοι ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς μετανοοῦν ἀληθινὰ καὶ παραμένουν στὴ μετάνοια; Δυστυχῶς
λίγοι. Οἱ περισσότεροι, μόλις περάσῃ ὁ κίνδυνος, λησμονοῦν καὶ τὸν Θεὸ καὶ τὶς
ὑποσχέσεις των καὶ ξαναγυρίζουν στὴν προηγούμενη ζωή τους. Κι ὅσο ὁ κίνδυνος
ἀπομακρύνεται, τόσο κι αὐτοὶ ἀπομακρύνονται περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὸς δὲ
εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἐπανέρχεται κατὰ καιροὺς μὲ νέες πληγὲς καὶ
συμφορές.
Ἀλλὰ ἴσως θὰ ρωτήσουν πολλοί: Ἀφοῦ τὰ ἀποτελέσματα τῶν
πληγῶν εἶναι τόσο πενιχρὰ καὶ πρόσκαιρα, γιατὶ τὶς ἐπιφέρει ὁ Θεός; Πρῶτον,
γιατὶ δὲν πρέπει νὰ μείνῃ ἀτιμώρητη ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀποστασία. Ἡ ἀτιμωρησία
ἀποθρασύνει τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸν κάνει χειρότερο. Δεύτερον, γιατὶ τὸ ἀποτέλεσμα
τῶν πληγῶν εἶναι μεγάλο καὶ σπουδαῖο, ἔστω κι ἂν φαίνεται σ᾿ ἐμᾶς φτωχὸ καὶ
ἀσήμαντο. Ἀφοῦ κάθε ψυχὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ «τὸν κόσμον ὅλον», ἀφοῦ «χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῳ
μετανοοῦντι», καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ σωτηρία
ἔστω καὶ λίγων ψυχῶν. Κι ἂν λοιπὸν λίγοι μόνο μετανοήσουν καὶ σωθοῦν, οἱ πληγὲς
τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχουν φέρει τὸν καρπό τους. Καὶ ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν πάντοτε οἱ
μετανοοῦντες καὶ σωζόμενοι."
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Εκδόσεις Λυδία, ομιλία 41η]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου