Οι κλήσεις του Κυρίου

"Ὁ Κύριος θέλει τὴ σωτηρία ὅλων μας. Θὰ μποροῦσε ὡς παντοδύναμος νὰ τὴν ἐπιβάλῃ· νὰ μᾶς σώσῃ καὶ χωρὶς τὴ θέλησί μας· ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει. Ἐλευθέρους μᾶς ἐδημιούργησε· καὶ σέβεται πρῶτος αὐτὸς τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς χάρισε. Γι᾿ αὐτὸ δὲν παραβιάζει τὴ θύρα τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ τὴν καταλάβῃ μὲ τὴ βία, ἀλλὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ αὐτὴν καὶ χτυπᾷ εὐγενικὰ καὶ διακριτικά. Χτυπᾷ ἐπανειλημμένα καὶ μὲ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους. Χτυπᾷ κυρίως μὲ τὸ λόγο του. Κάθε κήρυγμα ποὺ ἀκοῦμε, κάθε βιβλίο πνευματικὸ ποὺ διαβάζουμε, εἶναι κι ἕνα χτύπημα τοῦ Κυρίου στὴ θύρα τῆς ψυχῆς μας, μιὰ κλῆσις γιὰ νὰ τοῦ ἀνοίξουμε. Ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ πολλὲς καὶ θαυμαστὲς εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι κι αὐτὲς εὐγενικὰ χτυπήματά του στὴ θύρα τῆς ψυχῆς μας; Ἀκόμη καὶ οἱ θλίψεις ποὺ μερικὲς φορὲς μεταχειρίζεται, δὲν εἶναι κι αὐτὲς παρόμοια, ἀλλὰ δυνατώτερα χτυπήματα, γιατὶ δὲν ἀκούσαμε τὰ πρῶτα ἐλαφρὰ καὶ διακριτικά;"

 [π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψι του Ιωάννου. 

Εκδόσεις Λυδία 2008, ομιλία Κ΄]