"Το κύριο εμπόδιο στην πορεία για την καλλιέργεια της καρδιάς είναι ο φόβος μας μπροστά στην οδύνη, τη θλίψη της ψυχής, την τραγωδία του νου. Φοβόμαστε μήπως πονέσουμε και για τον λόγο αυτό περιορίζουμε και θωρακίζουμε την καρδιά μας. Φοβόμαστε ν’ αντικρίσουμε και να δούμε, ν’ ακούσουμε και ν’ αφουγκραστούμε, φοβόμαστε να βλέπουμε κάποιον να υποφέρει και να ακούμε την κραυγή της ψυχής του. Επιπλέον, κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Και εξαιτίας του γεγονότος αυτού γινόμαστε ολοένα και περισσότερο σφιχτοί και δέσμιοι του αυτοπεριορισμού μας.
Ο Merejkovski, στο εκπληκτικό ποίημά του «Κοράλλια», γράφει ότι τα κοράλλια είναι οι πιο ευαίσθητοι θαλάσσιοι οργανισμοί. Για να προστατευθούν από την καταστροφή, περιβάλλονται από πολύ σκληρό υλικό (αυτό ακριβώς είναι το κοράλλι) το οποίο τελικά και τα σκοτώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που υπερασπίζεται τον εαυτό του από την οδύνη και τη θλίψη, από τα βάσανα, από τον τρόμο, από το φόβο που θα μπορούσε να του προκαλέσει η λύπη και η στενοχώρια των άλλων ανθρώπων, η αρρώστια και ο θάνατός τους, με μια λέξη όλη η φρίκη της ζωής πάνω στη γη. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αληθινά προστατευμένος, ταυτόχρονα όμως βιώνει έναν εσωτερικό θάνατο".
[Α. Bloom. Το μυστήριο της ίασης. Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σ. 33-35]
2 σχόλια:
Θα μπορούσα να συμφωνήσω εντελώς, αλλά θα μπορούσα εξίσου και να διαφωνήσω απολύτως. Δεν μπορούμε ούτε να είμαστε πάντα εκτεθειμένοι στον πόνο ούτε πάντα προστατευμένοι. Έτσι κι αλλιώς η ζωή πάντα φροντίζει να μας γυμνάζει ανεξάρτητα των προθέσεών μας, δεν την ορίζουμε. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ώρες που οφείλουμε να προστατευθούμε για να μην διαλυθούμε τελείως; Δεν είμαστε θεοί και όσο κι αν πιστέψαμε στις αντοχές μας κάποτε δεν είπαμε πως δεν αντέχουμε γιατί πράγματι δεν αντέχαμε και θα μπορούσε μια νέα έκθεση να μας οδηγήσει σε δρόμο από τον οποίο ίσως να μην είχαμε και γυρισμό, έστω ψυχικό;
Σκέψεις, αντιθέσεις, αντιφάσεις, ζωή...
Συμφωνώ. Δεν αντέγραψα ολόκληρο το κείμενο του Anthony Bloom, απλώς χρησιμοποίησα το παράθεμα ως ερέθισμα για σκέψη. Άλλωστε, συχνά στην ιατρική πρέπει να ισορροπούμε ανάμεσα στο πόσο κοντά στον άρρωστο θα έρθουμε για να τον βοηθήσουμε και σε ποια απόσταση θα τον κρατήσουμε για να μη "καούμε" πρόωρα και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σωστά ως γιατροί.
Δημοσίευση σχολίου