"Κοινωνοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ μᾶς κάνει τὸ βάπτισμα. Μᾶς γεννᾶ ὅμως καὶ μιὰ βασικὴ ὑποχρέωσι, ποὺ εἶναι προϋπόθεσις γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὰ προνόμια τοῦ βαπτίσματος: νὰ εἴμαστε νεκροὶ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Τὸ βάπτισμα, εἴπαμε, εἶναι θάνατος. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ πέθανε, διέκοψε πλέον κάθε σχέσι μὲ τὸν κόσμο. Δὲν μιλάει, δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει, δὲν πονᾶ, δὲν ἀντιδρᾶ στὶς ἐνέργειες τοῦ κόσμου. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Χριστιανὸς μετὰ τὸ βάπτισμα πρέπει νὰ εἶναι νεκρὸς γιὰ τὴν ἁμαρτία: νὰ ἀντιμετωπίζη τὶς προκλήσεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀπάθεια τοῦ νεκροῦ. Μπορεῖ ὁ νεκρὸς νὰ ἁμαρτήση; Μπορεῖ νὰ δελεασθῆ ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ νὰ ὑποκύψη σὲ αὐτούς; Ὄχι βέβαια. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι νεκρὸς ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. «Οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ;» ρωτᾶ ὁ Παῦλος."
[π. Κων. Παπαγιάννη, Ομιλίες στην προς Ρωμαίους
Επιστολή (υπό έκδοση). Ομιλία 17η]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου