«Μὲ τὶς πληγὲς ἐναντίον τῆς φύσεως ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς διδάξῃ καὶ τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν προσωρινότητα τῶν κτισμάτων. Στὴν ἀρχαία ἐποχὴ πολλοὶ λαοὶ ἐλάτρευαν τὰ κτίσματα ὡς θεούς... Ἀλλὰ καὶ σήμερα πολλοί, θαμπωμένοι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς φύσεως, λησμονοῦν τὸν δημιουργὸ καὶ λατρεύουν «τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα» (Ρωμ. α΄ 25). Ἡ φύσις –λένε– ἔκανε τοῦτο ἢ ἐκεῖνο. Ἡ φύσις ἐνεργεῖ μὲ σοφία καὶ σκοπιμότητα. Τὸ νὰ θαυμάζουμε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βέβαια κακό· εἶναι πρέπον καὶ ὠφέλιμο. Τὸ νὰ μὴ βλέπουμε ὅμως πίσω ἀπὸ αὐτὰ τὸν δημιουργὸ καὶ νὰ ἀποδίδουμε στὰ κτίσματα ἰδιότητες ποὺ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει, εἶναι ἀσέβεια καὶ εἰδωλολατρία. Μὲ τὶς πληγὲς λοιπὸν κατὰ τῆς φύσεως ὁ Θεὸς μᾶς κάνει φανερὴ τὴν παρουσία του καὶ τὴ δύναμί του καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι αὐτὸς ἐδημιούργησε τὰ πάντα, αὐτὸς ἔβαλε μέσα σὲ κάθε δημιούργημά του τὶς ἀναγκαῖες ἱκανότητες καὶ αὐτὸς κυβερνᾷ καὶ κατευθύνει τὰ κτίσματα. Αὐτὸς τὰ ἔφερε στὴν ὕπαρξι· αὐτὸς μπορεῖ καὶ νὰ τὰ συντρίψῃ καὶ νὰ τὰ ἐπαναφέρῃ στὸ μηδέν. Αὐτὸς στὸν ὡρισμένο καιρὸ θὰ τὰ ἀνακαινίσῃ καὶ θὰ τὰ ἀναπλάσῃ λαμπρότερα καὶ ὡραιότερα».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψι του Ιωάννου.
Εκδόσεις Λυδία 2008, Ομιλία ΛΕ΄]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου