«Μὲ τὸ σάλπισμα τοῦ ἀγγέλου χαλάζι μὲ βροντὲς καὶ ἀστραπές, ἀλλὰ καὶ μὲ αἷμα ἀνακατεμένο, πέφτει ὁρμητικὰ στὴ γῆ καὶ καταστρέφει τὸ ἕνα τρίτο τῶν δένδρων καὶ ὅλης τῆς βλαστήσεως. Μὲ τὴν πληγὴ αὐτὴ ὑποδηλώνονται οἱ διάφορες θεομηνίες (χαλάζι, παγετός, πλημμύρες, ξηρασίες), μὲ τὶς ὁποῖες συχνότατα καταστρέφονται οἱ καλλιέργειες καὶ ἐλαττώνεται σημαντικὰ ἡ παραγωγὴ τῆς γῆς. Τέτοιες καταστροφές, ὅπως ξέρουμε, συμβαίνουν πολλὲς φορές. Ὅσο δὲ κι ἂν θλιβώμαστε καὶ ἀποροῦμε γι᾿ αὐτές, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβουμε ὅτι αὐτὲς ἀποτελοῦν παιδαγωγικὲς καὶ σωφρονιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὑπερηφανευώμαστε καὶ ἐπαιρώμαστε γιὰ τὰ τεχνικὰ μέσα ποὺ ἔχουμε ἐπινοήσει, μὲ τὰ ὁποῖα αὐξάνουμε συνεχῶς τὴν παραγωγή, ὅταν τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεὸς δὲν τὰ ἀποδίδουμε σ᾿ ἐκεῖνον, ἀλλὰ στὴν ἱκανότητα καὶ τοὺς κόπους μας, ὅταν ἀκόμη δὲν τὰ χρησιμοποιοῦμε σωστά, ἀλλὰ προσκολλώμαστε σ᾿ αὐτὰ καὶ ἐξαρτοῦμε ἀπὸ αὐτὰ τὴ ζωή μας καὶ τὴν εὐτυχία μας καὶ ριχνώμαστε στὴν κερδοσκοπία καὶ τὴν πλεονεξία, ὅταν τέλος τὰ θέλουμε ἐγωϊστικὰ ὅλα γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας, τότε ὁ Θεὸς στέλνει τὴν καταστροφή· περιορίζει σημαντικὰ τὴν παραγωγὴ ἢ ἐπιτρέπει ἀκόμη καὶ νὰ πεινάσουμε, γιὰ νὰ διδαχθοῦμε ὅτι «οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» (Ρωμ. θ΄ 16)· ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δοτὴρ τῶν ἀγαθῶν καὶ ὄχι οἱ κόποι μας καὶ τὰ τεχνικά μας μέσα· ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκολλοῦμε στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τὴν καρδιά μας οὔτε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μας».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψι του Ιωάννου.
Εκδόσεις Λυδία 2008, Ομιλία ΛΕ΄]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου