"Η Γέννηση μας υπενθυμίζει αυτή την έννοια κάθε χρόνο. Η φάτνη μας λέει ότι αγάπη είναι να ξέρουμε και να κατανοούμε ο ένας τον άλλον και ότι όλοι μας βρισκόμαστε σε κάποια κατάντια, σε κάποιο σκοτάδι. Η ενσάρκωση μας διδάσκει ότι δεν αρκεί να αγαπάμε για να δημιουργήσουμε έτσι τις προϋποθέσεις της τελειοποιήσεώς μας, αλλά ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο ακριβώς γιατί δεν είμαστε τέλειοι. Τα δώρα της κτίσης ("οι Άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι Ποιμένες το θαύμα, η γη το σπήλαιον, ημείς δεν Μητέρα Παρθένον") δείχνουν ότι η αγάπη είναι η αποδοχή της πεποθήσεως ότι τίποτε ανθρώπινο δεν μπορεί να είναι ξένο ούτε σε μας ούτε στον Θεό. Η αποδοχή όλων αυτών των δώρων της κτίσης από τον Χριστό μας δείχνει ότι η αγάπη προέρχεται από την αναγνώριση της ανάγκης για ενότητα".
[π. Σ. Κοφινάς. Χριστουγεννιάτικη θλίψη. Εκδόσεις Αρμός 2010, σελ. 62-63]
