Καλή μαρτυρία

«Η καλή μαρτυρία του Χριστιανού στον τόπο, στην οικογένεια και στην εργασία του δίνεται ως αγάπη και θεραπεία προς τον συνάνθρωπο, που διαβαίνει την πρόσκαιρη αυτή ζωή χωρίς έμπνευση, απασχολημένος συνεχώς με ματαιότητες ενώ στη φύση του είναι αιώνιος. Μια καρδιά ανάβει και μεταδίδει τη φλόγα της πίστεως και την παρηγοριάς και στους άλλους. Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να δωρίσουμε στους αδελφούς μας είναι ο Χριστός που φέρουμε μέσα στην καρδιά μας. Αυτή είναι η ταπεινή διακονία αγάπης για τον αδελφό και είναι η καλύτερη ιεραποστολή». 

                                                                                       [Αρχιμ. Ζαχαρία. Το αιώνιο διαυγάζει το πρόσκαιρο. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 248]

Θεϊκός δάκτυλος

 

«Πολλούς και διάφορους τρόπους μεταχειρίζεται η πρόνοια του Θεού για την προστασία και τη σωτηρία των ευσεβών. Συχνά δεν υποπίπτουν στην αντίληψή μας οι ενέργειές της, άλλοτε όμως δεν τις προσέχουμε όσο πρέπει. Αν μελετούσαμε προσεκτικώτερα τη ζωή μας, θα διακρίναμε συχνά το δάχτυλο του Θεού. Κι αυτό θα μας έδινε θάρρος και ελπίδα στην αντιμετώπιση των δυσχερειών της ζωής, ενώ συγχρόνως θα γέμιζε την ψυχή μας με ευγνωμοσύνη για τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού».

             [π. Κων. Παπαγιάννη. Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 714]

Πνευματική πατρότητα

  «Ο θεσμός της πνευματικής πατρότητος δόθηκε από την Εκκλησία ως δοχείο, μέσα στο οποίο περιέχεται το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Τόσο το δοχείο όσο και το περιεχόμενό του είναι απαραίτητα, διότι αφενός χωρίς το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος δεν καταξιώνεται ο θεσμός, και αφετέρου χωρίς τον θεσμό, δηλαδή χωρίς το δοχείο, δεν μπορεί να αποθησαυρισθεί το χάρισμα. Ο πνευματικός οδηγός είναι συνεργός στο να γνωρίσει ο πιστός το θέλημα του Θεού και να αυξηθεί στην πνευματική ζωή, έως ότου επιτύχει τον σκοπό της τελειώσεώς του ως προσώπου».

  [Αρχιμ. Ζαχαρία. Άνθρωπος, ο στόχος του Θεού. 

Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 241].

Η δωρεά του θανάτου

 

«Ο Κύριος είπε καθαρά ότι αν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γη και δεν πεθάνει, δεν θα καρποφορήσει. Αν δεν νεκρωθούμε πραγματικά για τον κόσμο, για την αμαρτία, για τον εαυτό μας, αν δεν ασκηθούμε στον θάνατο αυτό, δεν θα υπερβούμε ποτέ τον θάνατο. Ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη δωρεά που μας έδωσε ο Θεός μετά την πτώση μας, αλλά μόνο αν πεθάνουμε σωστά, δηλαδή αν αποδεχθούμε να νεκρωθούμε παραδίδοντας τον εαυτό μας σ’ Εκείνον, στις εντολές Του. Τότε ο θάνατος είναι πολύ σπουδαίο χάρισμα που κανένας δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει, ούτε ακόμη και οι χειρότεροι αντίπαλοί μας, διότι τέτοιος θάνατος γίνεται άνοιγμα στην αιώνια ζωή». 

[Αρχιμ. Ζαχαρία. Άνθρωπος, ο στόχος του Θεού. 

Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 173]

Η παραχώρηση του σταυρού

 «Ο Κύριος είναι εγγύς, είναι πάντοτε κοντά μας και μας επισκέπτεται από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωί. Μακάριος εκείνος που αντιλαμβάνεται την επίσκεψή Του. Η «επισκοπή» του Θεού στον άνθρωπο, δηλαδή η προσοχή, η περιποίηση και η επίσκεψή Του προς αυτόν, φανερώνεται με την παραχώρηση ενός σταυρού, από τον οποίο εκπηγάζει κάθε αγαθοδωρία. Ο σταυρός αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι στόχος της Πρόνοιάς Του. Όποιος δέχεται τους όρους του σταυρού και βαστάζει τον σταυρό του, γίνεται φίλος του Σταυρού του Κυρίου και θαυμαστό σημείο για τη γενεά του» 

[Αρχιμ. Ζαχαρία. Άνθρωπος, ο στόχος του Θεού. 

Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 11]

"Μακάριοι οι μη ιδόντες"

 

 "Όταν έχουμε καλή υγεία, πολλές ευλογίες, υλικά αγαθά, ζούμε άνετα και ούτω καθεξής, είναι εύκολο να ευχαριστούμε τον Θεό. Είναι εύκολο να Τον δοξάζουμε, είναι εύκολο να Τον αγαπούμε. Αν όμως ξαφνικά μας αφαιρέσει τα πάντα, ακόμη και την πολύτιμη υγεία μας, και εμείς Του αποδίδουμε ακόμη ευχαριστία και δόξα, τότε είμαστε ακόμη πιο μακάριοι, επειδή παρόλο που δεν βλέπουμε τις ευλογίες του Θεού και το χέρι Του στη ζωή μας, εμείς παραμένουμε πιστοί και εξακολουθούμε να έχουμε ευγνωμοσύνη και αφοσίωση σ' Εκείνον" [παράθεμα από ομιλία του Αγ. Φιλαρέτου Μόσχας στο "Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες"].

[Αρχιμ. Ζαχαρία. Άνθρωπος, ο στόχος του Θεού. 

Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2015, σελ. 230]

Μη κρίνετε

 Είπε ο Αββάς Μωυσής: «Το να πεθάνεις ως προς τον συνάνθρωπό σου σημαίνει: να σηκώσεις τις δικές σου αμαρτίες και να μην ασχολείσαι με κανέναν άνθρωπο, ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος κακός. να μην κάνεις κακό σε κανέναν άνθρωπο ούτε να σκέφτεσαι κακό για κάποιον ούτε να περιφρονήσεις κάποιον που κάνει κακό. Να μη συμφωνήσεις με κάποιον που κάνει κακό στον συνάνθρωπό του ούτε να χαρείς μαζί του. Να μην κατηγορήσεις κανέναν, αλλά να λές: ‘Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα’. Να μη συμφωνήσεις με κάποιον που κατηγορεί τον άλλον, ούτε να χαρείς με την καταλαλιά του, ούτε να μισήσεις αυτόν που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του. Αυτό είναι το να μην κρίνεις. Επίσης, να μην  έχεις έχθρα με κανέναν ούτε να κρατάς έχθρα στην καρδιά σου. Να μη μισήσεις κάποιον που έχει έχθρα στον συνάνθρωπό του. Αυτή είναι η ειρήνη. Σε αυτά να παρακινείς τον εαυτό σου: ο κόπος κρατά λίγο χρόνο, ενώ η ανάπαυση για πάντα, με τη χάρη του Θεού Λόγου. Αμήν».

[Το Γεροντικό, τομ. Α΄. Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2013, σ. 213]

Εγκατάλειψη

 «Παραπονιόμαστε πολλές φορές ότι μας εγκατέλειψε ο Θεός. Λησμονούμε όμως ότι εμείς πρώτοι τον εγκαταλείπουμε. Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει, αν εμείς δεν απομακρυνθούμε από αυτόν και δεν τον εγκαταλείψουμε. Ας είμαστε λοιπόν πάντα κοντά στον Θεό, για να είναι κι εκείνος μαζί μας».

                                                                [π. Κων. Παπαγιάννη. Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 388]

Η φθορά της φύσης

 

 "Περιμένει ἡ κτίση τὴ φανέρωση τῆς δόξας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, γιατὶ καὶ αὐτὴ ὑποτάχθηκε καὶ ὑποδουλώθηκε στὴ ματαιότητα, δηλαδὴ στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ὑποτάχθηκε ὄχι μὲ τὴ θέλησή της ἢ ἀπὸ δικό της φταίξιμο, γιατὶ ἡ ἄλογη φύση δὲν ἔχει θέληση, ἀλλὰ ἐξαιτίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν ὑπέταξε στὴ φθορά, γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ παιδαγωγήσει τὸν ἀποστάτη ἄνθρωπο. Ἀφοῦ δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ καταδικάσθηκε στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, ὁ Θεὸς μὲ τὴν πανσοφία του ἀποφάσισε νὰ ὑποτάξει στὴ φθορὰ καὶ τὴ φύση, ποὺ τὴν εἶχε δημιουργήσει χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτό, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ βαθύτερη συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν του. Βλέποντας δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἐξαιτίας του ἡ κτίση ὑποτάχθηκε στὴ φθορά, διαπιστώνει τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ μαθαίνει νὰ τὴ μισεῖ καὶ νὰ τὴν ἀποστρέφεται. Ὑποτάσσοντας ὅμως ὁ Θεὸς τὴν κτίση στὴ φθορά, ἔβαλε συγχρόνως καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσδοκία ὅτι μιὰ μέρα τὰ πράγματα θὰ ἀποκατασταθοῦν στὴν ἀρχική τους κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι –ὅσοι φυσικὰ θὰ πιστέψουν καὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ– θὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ συμμετάσχουν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τότε καὶ ἡ κτίση θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ φθορὰ καὶ θὰ γίνει μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἐλεύθερη, ἀθάνατη καὶ ἄφθαρτη."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους επιστολή, 

ομιλία 24η.(Υπό έκδοση)]

Ανάσταση

 "Τὸ ὅτι ἔχουμε πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ ἀποτελεῖ ἐγγύηση γιὰ τὸ ὅτι καὶ θὰ ἀναστηθοῦμε μαζί του, γιὰ νὰ ζήσουμε μαζί του τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωή. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνει ξανά· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἄφησε στὸν τάφο τὰ ἐντάφιά του, γιατὶ τοῦ ἦταν ἄχρηστα πλέον· ἐνῶ ὁ Λάζαρος, ὅταν ἀναστήθηκε, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μὲ τὰ σάβανά του καὶ τὸ σουδάριό του· καὶ αὐτὸ ἦταν συμβολικὸ καὶ προφητικό, γιατὶ μιὰ μέρα θὰ πέθαινε πάλι. Ἡ τελικὴ ἀνάσταση λοιπὸν θὰ εἶναι ἀνάσταση σὰν τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι σὰν τοῦ Λαζάρου. Θὰ ἀναστηθοῦμε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ποτὲ πιά, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε αἰωνίως."

 [π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους Επιστολή, υπό έκδοση]