Φρόνηση

«Μη γίνεσθε φρόνιμοι παρ’ εαυτοίς». Μη φαντάζεσθε τους εαυτούς σας φρονίμους. Μη νομίζετε ότι έχετε όλη τη γνώση και τη σοφία. Ακούτε και δέχεσθε και των άλλων τις γνώμες και τις συμβουλές, και μάλιστα των πιο πνευματικών και πεπειραμένων. Και προ παντός ζητάτε με θερμή προσευχή τον φωτισμό του Θεού για την αντιμετώπιση κάθε δύσκολης περιστάσεως. Σοφός και φρόνιμος αληθινά είναι εκείνος που δέχεται συμβουλές και προ παντός δέχεται τις εντολές του Θεού και συμμορφώνεται προς το θέλημά του. Γιατί «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου».

 [π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους

 επιστολή (ανέκδοτες), ομιλία λη΄]

Μεταμόρφωση

‘Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί, πρέπει η ζωή μας να διαφέρει σε πολλά από τη ζωή των άλλων. Αυτό το ξέρουν και οι άνθρωποι του κόσμου, οι οποίοι λένε για τον δίκαιο, ότι «ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ, καὶ ἐξηλλαγμέναι αἱ τρίβοι αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. β΄ 15). Κι επειδή η ζωή του πιστού είναι έλεγχος γι’ αυτούς, στρέφονται εναντίον του με ειρωνείες και εμπαιγμούς, ακόμη και με διωγμούς: «ἐνεδρεύσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν... ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν· βαρύς ἐστιν ἡμῖν καί βλεπόμενος» (Σοφ. Σολ. β΄ 12, 14). Κι εμείς πρέπει να ξέρουμε εκ των προτέρων, ότι θα συναντήσουμε τις αντιδράσεις αυτές, και να είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε με σταθερή αντίσταση, όπως τις αντιμετώπισαν οι στρατιές των μαρτύρων, των οσίων και όλων των αγίων. Στ’ αυτιά μας πρέπει πάντα να αντηχεί η παραγγελία του αποστόλου Παύλου: «Μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ».’

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους

 επιστολή (ανέκδοτες), ομιλία λδ΄]

Οι ντερβίσηδες του πνεύματος

‘Οι άνθρωποι που είχανε μέσα τους τη σπίθα την πνευματική, ζήσανε σαν ντερβίσηδες. Και πώς μπορούσε να γίνει αλλοιώς, αφού οι φροντίδες της ζωής τραβάνε προς τα κάτω τον άνθρωπο που γεννήθηκε για να πετά ψηλά σαν αητός; Αν επιδοθεί στα συνηθισμένα και στα πρακτικά, πώς θα βρει τον καιρό να καταγίνει με τα πνευματικά; Κάποιοι επιχειρήσανε να τα συμβιβάσουνε, με την απόφαση να κερδίσουνε πρώτα λεφτά, κι ύστερα να αφοσιωθούνε λεύτερα στα πνευματικά, μα βουλιάξανε μέσα στην πεζότητα για πάντα: «Ου δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν, Θεώ και μαμωνά»’.

[Φ. Κόντογλου, Οι πνευματικοί άνθρωποι αληθινοί ντερβίσηδες.
Από τη συλλογή ‘Μυστικά Άνθη’, Αστήρ 1977, σ. 124]