Μακροθυμία

 «Όλη η ιστορία των προηγουμένων πληγών με τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του Θεού [προς τον Φαραώ] γι’ αυτές δείχνει καθαρά ότι ο Θεός δεν ήθελε την ολοκληρωτική καταστροφή του Φαραώ, αλλά τη μετάνοια και τη διόρθωσή του, και δεν έστειλε τη μεγάλη τιμωρία, παρά μόνο όταν ο Φαραώ έδειξε με τη συμπεριφορά του την πεισματική άρνησή του να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού. Είναι πραγματικά μεγάλη η μακροθυμία του Θεού. Άπειρες ευκαιρίες μας δίνει για να συναισθανθούμε την κατάστασή μας, να αντιληφθούμε τα πραγματικά μας συμφέροντα και να μετανοήσουμε. Ας μη καταχρώμαστε λοιπόν της αγάπης και της μακροθυμίας του κι ας μην αφήνουμε τις ψυχές μας να σκληρυνθούν από την αμαρτία και τον εγωισμό. Γιατί κάποτε η μακροθυμία του Θεού θα πάρει τέλος και θα έλθει ο καιρός της δικαίας τιμωρίας. Ας ξυπνήσουμε εγκαίρως, για να μη θρηνήσουμε απαρηγόρητα και ανώφελα».

    [π. Κων. Παπαγιάννη. Ίερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 200]

Αναζήτηση

«Ο Λόγος του Θεού σ’ όλη τη διάρκεια της Π. Διαθήκης αναζητεί το πρόσωπο που θα δεχθεί να γίνει μητέρα Του· που θα συνεργασθεί μαζί Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνιση του κόσμου… Η νοσταλγική αυτή αναζήτηση του Υιού και Λόγου του Θεού άρχισε από τότε που ο Αδάμ και η Εύα αρνήθηκαν την κλήση και έχασαν την εκλογή. Από τότε, όλοι οι δρόμοι και τα μονοπάτια της ιστορίας αντηχούν από τη φωνή του Θεού: ‘Αδάμ, πού εί;’ Οι άνθρωποι, καθώς ακούνε τη φωνή του Θεού, φεύγουν και κρύβονται, νομίζοντας ότι ο Θεός τους αναζητεί για να τους τιμωρήσει. Κι όμως, Εκείνος το μόνο που βαθειά επιθυμεί είναι να βρει ανάμεσά τους τόπο και τρόπο αναστηλώσεως της ‘σκηνής του Δαβίδ της πεπτωκυίας’, για να κατοικήσει ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους».

 

[Επισκόπου Ευθυμίου Στυλίου. Η Πρώτη. Θεομητορικό ημερολόγιο. 

Εκδόσεις Σήμαντρο, Αθήνα 1980, σελ. 31]

Συνεργία

«Η Τριαδική Θεότητα μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορούσε επομένως να δημιουργήσει για τον Ιησού σάρκα εκ του μηδενός, όπως ‘εποίησε δερματίνους χιτώνας’ για τους Πρωτοπλάστους. Στην περίπτωση όμως της Ενσαρκώσεως ο Θεός χρησιμοποιεί και τον άνθρωπο σαν εργαλείο Του. Υψώνει τον άνθρωπο στην τιμή και την αξία του συνεργού. Η συνεργία της Θεοτόκου επομένως είναι υψίστη τιμή για τον άνθρωπο, αλλά και ακατάληπτη συγκατάβαση του Θεού. ‘Τον Θεό, για να φανερώσει την χρηστότητά Του, μόνη από όλα τα όντα τον εβοήθησε η Παρθένος… Ο Θεός… δεν βρήκε απλώς ένα όργανο που ταίριαζε κατά πάντα στον σκοπό Του, αλλά έναν ικανότατο συνεργάτη, την μακαρία Παρθένο, κι έτσι φανέρωσε τον εαυτό Του’… Η Θεοτόκος κατέχει την πρώτη θέση στην τιμητική παράταξη των συνεργών της Τριαδικής Θεότητος στο σχέδιο και το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνιση του σύμπαντος κόσμου».

[Επισκόπου Ευθυμίου Στυλίου. Η Πρώτη. Θεομητορικό ημερολόγιο. 

Εκδόσεις Σήμαντρο, Αθήνα 1980, σελ. 192-193]

Ο λόγος του Θεού

«Αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να βγει λίγο από όλη αυτή την κόλαση μέσα στην οποία βρισκόμαστε όλοι μας και να δει τα πράγματα λίγο έξω από αυτή την κόλαση, τι έχει να δει και τι έχει να πει! Όχι απλώς μόνο για την τυραννία στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι, για το όλο κακό στο οποίο βρίσκονται οι άνθρωποι, αλλά και για το ότι, ενώ κάνουν τον έξυπνο, ενώ κάνουν τον σοφό, κάνουν ότι τα ξέρουν όλα, ότι έχουν καλή διάθεση και τάχα φροντίζουν, προσπαθούν έτσι ή αλλιώς να βελτιώσουν τη ζωή, δεν θέλουν να δουν και να καταλάβουν αυτό το απλό: Ότι η ανθρωπότητα είναι υπό την επήρεια αυτής της καταστάσεως, είναι βουλιαγμένη μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση που δημιουργήθηκε καθώς οι πρώτοι άνθρωποι, αλλά μαζί τους και όλοι εμείς οι άλλοι παύσαμε να ακούμε τον λόγο του Θεού, παύσαμε να δεχόμαστε τον λόγο του Θεού, να τηρούμε τον λόγο του Θεού και -- το καταλαβαίνουμε δεν το καταλαβαίνουμε, το ομολογούμε δεν το ομολογούμε -- ακούμε τις εισηγήσεις του διαβόλου και τηρούμε αυτές τις εισηγήσεις. Αυτό δεν θέλουμε να το δούμε».

[π. Συμεών Κραγιοπούλου. Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου Α΄. 

Πανόραμα 1998, σελ. 114]

Πηλός

"Μὲ τὴν ξεκάθαρη καὶ ζωηρὴ εἰκόνα τοῦ πηλοῦ καὶ τοῦ ἀγγειοπλάστη, ὁ Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει ποιὰ εἶναι ἡ σχέσις καὶ ἡ ἀξία μας σὲ σύγκρισι μὲ τὸν Θεό. Πηλὸς ἐμεῖς, τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Τί εἶναι ὁ πηλὸς χωρὶς τὸν ἀγγειοπλάστη; Μιὰ ἄμορφη μᾶζα. Ὁ τεχνίτης εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τοῦ δίνει σχῆμα καὶ μορφὴ καὶ πλάθει ἀπὸ αὐτὸν ποικίλα ἀγγεῖα γιὰ διάφορες χρήσεις. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ τεχνίτης ἔχει ἀπόλυτη ἐξουσία νὰ διαπλάση τὸν πηλό όπως θέλει, ἢ ἀκόμη καὶ νὰ καταστρέψη τὰ ἀγγεῖα ποὺ δημιούργησε ἀπὸ αὐτόν. Καὶ ὁ πηλὸς δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα νὰ διαμαρτυρηθῆ ἢ νὰ κρίνη τὶς ἀποφάσεις καὶ ἐνέργειες τοῦ τεχνίτη.

       Πηλὸς λοιπὸν εἴμαστε. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει πρῶτα-πρῶτα τὴ μηδαμινότητα καὶ τὴν εὐτέλειά μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ διαπιστώνουμε αὐτὸ κάθε μέρα, βλέποντας πόσο ἀσθενεῖς καὶ εὔθραυστοι εἴμαστε. Μιὰ ἀρρώστια, ἕνα ἀτύχημα ξαφνικό, εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ μεταβάλη τὸν πιὸ ἰσχυρὸ ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ σὲ κουρέλι ἢ καὶ σὲ ἄψυχο πτῶμα· νὰ τὸν συντρίψη καὶ νὰ τὸν διαλύση, ὅπως συντρίβεται μ᾿ ἕνα χτύπημα τὸ πήλινο ἀγγεῖο. Καὶ ἀπέναντί μας ἔχουμε τὸν ἄπειρο καὶ παντοδύναμο καὶ αἰώνιο Θεό, τοῦ ὁποίου οὔτε ἡ δύναμις μειώνεται ποτὲ οὔτε τὰ χρόνια τελειώνουν οὔτε καμιὰ φθορὰ καὶ ἀλλοίωσι ὑφίσταται". 

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους 

Επιστολή (υπό έκδοση), ομιλία 27η]