Αδιέξοδο

‘Ο σημερινός άνθρωπος έχει κτίσει το σπίτι του χωρίς παράθυρα [...] Δεν βλέπει και δεν περιμένει τίποτε έξω από τον εαυτό του και τον ατομικό του κόσμο. Το σπίτι του δεν αερίζεται και γι’ αυτό βρωμάει. Δεν βλέπει φως και δεν τρέφεται από πουθενά [...] Το σκοτάδι που τον περιβάλλει είναι πιο βαθύ από την πιο σκοτεινή παραμονή Χριστουγέννων. Χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ένα τέτοιο σπίτι με τέτοια παράθυρα δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να διατηρεί την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσει να δει τη λάμψη του Θεού μέσα στην καρδιά του.’

[π. Στ. Κοφινάς. Χριστουγεννιάτικη Θλίψη. Εκδόσεις Αρμός 2010]

Ανάπαυση

'Για να έχεις επαφή με τον Χριστό, πρέπει να αναπαύεται ο Χριστός σε όλη τη ζωή σου. Και ο Χριστός αναπαύεται, όταν αναπαύεις τον πλησίον σου με την καλή έννοια. Γι' αυτό τονίζω την πνευματική αρχοντιά, τη θυσία. Γιατί, αν κάποιος κάνει πνευματικά και δεν προσέχει στα άλλα, στην θυσία κ.τ.λ., αχρηστεύονται και τα πνευματικά που κάνει'.

[Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Στ'. Περί Προσευχής, σελ. 35]

Ονειδισμοί

‘Αυτός που μισεί τις βρισιές και τις κακολογίες και τους εξευτελισμούς των ανθρώπων, δεν βρίσκεται μέσα στη δόξα του Θεού, ούτε θα κληρονομήσει τη βασιλεία Του… Όπου οι άνθρωποι μας περιφρονούν και μας εξουδενώνουν, εκεί να μένουμε, κάνοντας υπομονή, και θα στεφανωθούμε από τον Θεό με μεγάλη δόξα. Αντίθετα, όπου απολαμβάνουμε τιμή και επαίνους από τους ανθρώπους, να μη καθόμαστε αλλά να φεύγουμε σε άλλο τόπο… Γιατί, όταν μας κατηγορούν οι άνθρωποι, τότε είναι που βαδίζουμε στο δρόμο του Θεού με πολλή ταπείνωση, τηρώντας με επιμέλεια τις εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όταν όμως, αντίθετα, αρχίσουν να μας παινεύουν, τότε μας κυριεύει η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, η κενοδοξία. Κι έτσι φεύγουμε μακριά από το Θεό’.

[Ένας ασκητής επίσκοπος. Ι. Μ. Παρακλήτου 2013, σελ. 133-134]

Θεμέλιο

'Η πρόοδος και η ακμή των οικογενειών και των λαών στηρίζεται στην προστασία του Θεού και μόνο σ' αυτήν. Όταν ο Θεός μας προστατεύει, τότε κανένας και τίποτε δεν μπορεί να μας βλάψει. Αν όμως ο Θεός αποσύρει την προστασία του, από δική μας φυσικά υπαιτιότητα, τότε οι κόποι και οι αγώνες μας είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το μόνο λοιπόν στερεό θεμέλιο και για τα άτομα και για τις οικογένειες και για τα έθνη είναι ο φόβος του Κυρίου. Μόνο όσοι στηρίζονται σ' αυτόν προοδεύουν και δοξάζονται'.

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. 

Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 276]

Κάλλος

‘Στον αιώνα μας εξαφανίσθηκε το πνεύμα, χάθηκε η αίσθηση του κάλλους, ακόμη και αυτή η έννοια του ‘κάλλους’ έγινε ασαφής, ακατανόητη, εξαιτίας βεβαίως της λατρείας της ‘ασχήμιας’. Στον καιρό μας, κατά παράδοξο τρόπο, όσο φοβερότερη είναι η ασχήμια, τόσο οικειότερη στην ψυχή του θεατή ή του ακροατή γίνεται. Η αρχαία λατρεία του κάλλους και της αρμονίας έγινε ακατανόητη για τους νέους ανθρώπους’.

[Γέρων Σωφρόνιος. Γράμματα στη Ρωσία, σελ. 192]

Αναμπουμπούλα

‘Αν η Ελλάδα ήταν στα χέρια των πολιτικών, θα είχε σβήσει. Ευτυχώς που είναι στα χέρια του Θεού, ο Οποίος την προστατεύει σκανδαλωδώς. Κάθε φορά που κινδυνεύει να χαθεί, κάτι κάνει την τελευταία στιγμή και την σώζει, γιατί η Ελλάδα είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Και τώρα θα υπάρχει αναμπουμπούλα, γιατί ο διάβολος οργώνει, αλλά μην ανησυχείτε. Τελικά θα σπείρει και θα θερίσει ο Χριστός. Ο Καλός Θεός δεν επιτρέπει να γίνει κάτι κακό, αν μετά από αυτό δεν πρόκειται να βγει κάτι καλύτερο’.

[Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης]

Στέρηση

‘Όταν χάσουμε τα υλικά αγαθά και πέσουμε σε φτώχεια και πείνα, τότε καταλαβαίνουμε τι αξίζει το κομμάτι του ψωμιού που μας περισσεύει και το πετούμε στα σκουπίδια. Όταν έχουμε όλα τα αγαθά, μεθυσμένοι από την ευμάρεια, νομίζουμε ότι είμαστε αυτάρκεις και δεν έχουμε ανάγκη της προνοίας και της βοηθείας του Θεού. Φτάνουμε ακόμη και στην άρνηση της υπάρξεως του Θεού, γιατί έτσι μας συμφέρει. Ο Θεός θα μας ζητήσει λόγο για την αποστασία μας και τις παρανομίες μας, για την παρασπονδία από τη διαθήκη, από τη συμφωνία που έχουμε κάνει μαζί του. Αν λοιπόν κάνουμε τους εαυτούς μας να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει Θεός, νομίζουμε ότι δεν θα λογοδοτήσουμε σε κανέναν για τις αμαρτίες μας. Μας αφαιρεί λοιπόν τα αγαθά ο Θεός, για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή του και την εξάρτησή μας από αυτόν, να εκτιμήσουμε τις δωρεές του και να κάνουμε καλή χρήση τους.’  

[π. Κων. Παπαγιάννης. Άνθη από τον κήπο των Ψαλμών. 

Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2013, σ. 124]