Θεομητορικό

«Η Τριαδική Θεότης μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορούσε επομένως να δημιουργήσει για τον Ιησού σάρκα εκ του μηδενός, όπως ‘εποίησε δερματίνους χιτώνας’ για τους Πρωτοπλάστους. Στην περίπτωση όμως της Ενσαρκώσεως ο Θεός χρησιμοποιεί και τον άνθρωπο σαν εργαλείο Του. Υψώνει τον άνθρωπο στην τιμή και την αξία του συνεργού. Η συνεργία της Θεοτόκου επομένως είναι υψίστη τιμή για τον άνθρωπο, αλλά και ακατάληπτη συγκατάβαση του Θεού. ‘Τον Θεό, για να φανερώσει την χρηστότητά Του, μόνη από όλα τα όντα τον εβοήθησε η Παρθένος... Ο Θεός... δεν βρήκε απλώς ένα όργανο που ταίριαζε κατά πάντα στο σκοπό Του, αλλά έναν ικανώτατο συνεργάτη, την μακαρία Παρθένο, κι έτσι εφανέρωσε τον εαυτό Του’. Η Θεοτόκος κατέχει την πρώτη θέση στην τιμητική παράταξη των συνεργών της Τριαδικής Θεότητος στο σχέδιο και το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνιση του σύμπαντος κόσμου».

[Επισκόπου Ευθυμίου Στυλίου. Η Πρώτη, Θεομητορικό ημερολόγιο.

Εκδόσεις Σήμαντρο, Αθήνα 1980, σελ. 192-193]

Απιστία

«Τα θηρία είναι απόδειξη της πίστης μας. Πιστεύεις στον Κύριο; «Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα» [Ψ. 90, 13], λέγει ο Θεός δια του ψαλμωδού. Και έχεις την εξουσία να πατείς δια της πίστεως πάνω σε όφεις και σκορπιούς. Ή δεν βλέπεις ότι, ενώ ο Παύλος μάζευε φρύγανα και τον δάγκασε η έχιδνα, δεν του προξένησε καμιά βλάβη διότι ο άγιος ήταν πλήρης πίστεως; [Πραξ. 28, 3-6]. Αν όμως είσαι άπιστος, να μη φοβάσαι περισσότερο το θηρίο αλλά την απιστία σου, με την οποία έκανες τον εαυτό σου υποχείριο σε κάθε καταστροφή».

[Μ. Βασιλείου, Ομιλία θ΄ εις την Εξαήμερον]

Αρετές και ψυχή

«Όπως κανένας λόγος δεν μας διδάσκει να μισούμε την ασθένεια, αλλά αυθόρμητα αποφεύγουμε όσα μας λυπούν, έτσι και στην ψυχή υπάρχει κάποια αδίδακτη τάση να αποφεύγει το κακό. Κάθε κακία είναι ασθένεια της ψυχής, ενώ η αρετή είναι κατάσταση υγείας. Καλώς όρισαν κάποιοι ότι η υγεία είναι η ευστάθεια των φυσικών ενεργειών. Και δεν θα απομακρυνθεί κανείς από την αλήθεια, αν ειπεί το ίδιο και για την ψυχική υγεία. Συνεπώς και η ψυχή, ακόμη και χωρίς να διδαχθεί, επιθυμεί εκείνο που της αρμόζει και της είναι φυσικό. Γι’ αυτό και όλοι επαινούν την σωφροσύνη, και αποδέχονται την δικαιοσύνη, και θαυμάζουν την ανδρεία, και θεωρούν περισπούδαστη τη φρόνηση. Οι αρετές δε αυτές είναι περισσότερο οικείες στην ψυχή απ’ ό,τι η υγεία στο σώμα».

[Μ. Βασιλείου. Ομιλία θ΄ εις την Εξαήμερον]