Χαίρεται καὶ καυχᾶται μέσα στὶς θλίψεις τῆς ζωῆς ὁ πιστός. Δὲν τὶς ἀντιμετωπίζει μὲ φόβο καὶ τρόμο, «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» (Α΄ Θεσ. 4:13). Τὶς δέχεται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα. Μὲ ὑπομονὴ σὰν τοῦ Ἰώβ· μὲ καρτερία καὶ σταθερότητα· κι ἀκόμη, ὅταν οἱ θλίψεις προέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ μακροθυμία καὶ ἀνεξικακία σὰν ἐκείνη ποὺ ἔδειξε ὁ Κύριος. Γιατί γνωρίζει ὅτι οἱ θλίψεις δὲν δίνονται γιὰ τὴν καταστροφή του, ἀλλὰ γιὰ τὴν ὠφέλειά του. Ὁ Θεὸς τὶς ἐπιτρέπει γιὰ δύο κυρίως σκοπούς: εἴτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει καὶ νὰ μᾶς σωφρονίσει, εἴτε γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς καταρτίσει. Ἀλλὰ εἴτε τὸ ἕνα εἴτε τὸ ἄλλο συμβαίνει, συμφέρον τοῦ πιστοῦ εἶναι νὰ δέχεται τὶς θλίψεις μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία, χωρὶς παράπονα καὶ γογγυσμούς, καὶ πολὺ περισσότερο χωρὶς διαμαρτυρίες καὶ βλασφημίες κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀπεναντίας, πρέπει νὰ εὐχαριστεῖ καὶ νὰ δοξολογεῖ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος τὸν θυμᾶται καὶ τὸν ἐπισκέπτεται, ἔστω καὶ «ἐν ῥάβδῳ» (Ψαλμ. 88:33).
[Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα αποστολικά αναγνώσματα των Κυριακών, υπό έκδοση]
