Οι πληγές και τα αποτελέσματά τους

"Ὅταν ξεσπάσουν δεινὰ καὶ συμφορές, ὅταν μᾶς πλήξουν θεομηνίες διάφορες, ἀσθένειες, σεισμοί, πόλεμοι, τότε οἱ ἄνθρωποι καταφεύγουν στὸν Θεό· προσεύχονται, ἐξομολογοῦνται, τρέχουν στοὺς ναούς, ὑπόσχονται νὰ ζήσουν τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς των μὲ μετάνοια καὶ ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πόσοι ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς μετανοοῦν ἀληθινὰ καὶ παραμένουν στὴ μετάνοια; Δυστυχῶς λίγοι. Οἱ περισσότεροι, μόλις περάσῃ ὁ κίνδυνος, λησμονοῦν καὶ τὸν Θεὸ καὶ τὶς ὑποσχέσεις των καὶ ξαναγυρίζουν στὴν προηγούμενη ζωή τους. Κι ὅσο ὁ κίνδυνος ἀπομακρύνεται, τόσο κι αὐτοὶ ἀπομακρύνονται περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὸς δὲ εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἐπανέρχεται κατὰ καιροὺς μὲ νέες πληγὲς καὶ συμφορές.

     Ἀλλὰ ἴσως θὰ ρωτήσουν πολλοί: Ἀφοῦ τὰ ἀποτελέσματα τῶν πληγῶν εἶναι τόσο πενιχρὰ καὶ πρόσκαιρα, γιατὶ τὶς ἐπιφέρει ὁ Θεός; Πρῶτον, γιατὶ δὲν πρέπει νὰ μείνῃ ἀτιμώρητη ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀποστασία. Ἡ ἀτιμωρησία ἀποθρασύνει τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸν κάνει χειρότερο. Δεύτερον, γιατὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν πληγῶν εἶναι μεγάλο καὶ σπουδαῖο, ἔστω κι ἂν φαίνεται σ᾿ ἐμᾶς φτωχὸ καὶ ἀσήμαντο. Ἀφοῦ κάθε ψυχὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ «τὸν κόσμον ὅλον», ἀφοῦ «χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῳ μετανοοῦντι», καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ σωτηρία ἔστω καὶ λίγων ψυχῶν. Κι ἂν λοιπὸν λίγοι μόνο μετανοήσουν καὶ σωθοῦν, οἱ πληγὲς τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχουν φέρει τὸν καρπό τους. Καὶ ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν πάντοτε οἱ μετανοοῦντες καὶ σωζόμενοι."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. 

Εκδόσεις Λυδία, ομιλία 41η]

Οι "πειράζοντες"

«Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός «ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν». Οι «πειράζοντες» τον Θεό είναι όσοι αμφιβάλλουν, διστάζουν ή και, χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και πανσοφία Του. Δεν πρέπει η ψυχή μας να αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε έτσι αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά;». Όλ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλη ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας».

[Αγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Βίος και Λόγοι.

Χανιά 2014, σελ. 330]

Σοφός και ανόητος

"Ὁ σοφὸς καὶ ὁ ἀνόητος διαφέρουν καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο δέχονται τοὺς συνετοὺς λόγους τῶν ἄλλων. Λόγον σοφὸν ἐὰν ἀκούσῃ ἐπιστήμων, αἰνέσει αὐτὸν καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν προσθήσει (κα΄ 15). Ὁ ἀληθινὰ σοφός, ἂν ἀκούσῃ κάποιον σοφὸ λόγο, θὰ τὸν παραδεχθῇ καὶ θὰ τὸν ἐπιδοκιμάσῃ, θὰ προσθέσῃ δὲ καὶ αὐτὸς τὸν δικό του. Δὲν ἀπορρίπτει δηλαδὴ ἀπὸ ἐγωισμὸ τὶς φρόνιμες γνῶμες καὶ συμβουλὲς τῶν ἄλλων, ἀλλὰ τὶς δέχεται μὲ ταπείνωσι, καὶ συγχρόνως μεταδίδει κι αὐτὸς τὶς δικές του. Ἔτσι ὠφελοῦνται καὶ οἱ δύο· ἀνταλλάσσουν τὴν πεῖρα τους καὶ προάγονται στὴ σοφία. Πραγματοποιεῖται ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Σολομῶντος «Δίδου σοφῷ ἀφορμὴν καὶ σοφώτερος ἔσται» (Παροιμ. θ΄ 9). Ὁ σοφὸς λόγος ποὺ ἀκούει κανεὶς ἀπὸ τὸν ἄλλον αὐξάνει καὶ τὴ δική του σοφία."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην Σοφία Σειράχ.

Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2019. Ομιλία 48]