«Αφ’ ότου μπήκε στον κόσμο η αμαρτία, ήρθε σαν αναπόφευκτη συνέπεια ο θάνατος... Μια φορά και μόνο θα πεθάνει ο άνθρωπος. Δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει στη ζωή για να ξαναπεθάνει. Και επομένως μία και μόνη ευκαιρία έχει για να ετοιμασθεί για τον θάνατο. Την ευκαιρία αυτή πρέπει να χρησιμοποιήσει, για να βρεθεί την ώρα του θανάτου έτοιμος για τις συνέπειες που θα επακολουθήσουν, οι οποίες θα είναι οριστικές. Όταν κανείς πρόκειται να φύγει σε ταξίδι μακρινό, από το οποίο δεν θα επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα του και στο σπίτι του, φροντίζει να μην αφήσει εκκρεμότητες. Δεν θα έχει πια την ευκαιρία να γυρίσει πίσω για να πάρει κάτι που ξέχασε ή για να τακτοποιήσει υποθέσεις που παραμέλησε ή να ζητήσει συγγνώμη και να επανορθώσει αδικίες που διέπραξε. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τον θάνατο. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην παρούσα ζωή για να επανορθώσουμε τα σφάλματά μας. Ό,τι έχουμε να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε πριν από τον θάνατο. Όταν έλθει ο θάνατος όλα τελειώνουν, και φεύγουμε από τη ζωή αυτή στην κατάσταση που μας βρήκε ο θάνατος. Φεύγουμε όμως όχι για να εξαφανισθούμε, αλλά για να λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας, να κριθούμε και αναλόγως να πάρουμε τη θέση που μας αξίζει για την αιωνιότητα. Ας φροντίζουμε λοιπόν να διανύσουμε την παρούσα ζωή «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς» [Τιτ. 2:12], ώστε ο θάνατος να μας βρει έτοιμους να δώσουμε «καλήν απολογίαν», τόσο κατά την προκαταρκτική κρίση, που γίνεται αμέσως μετά τον θάνατο, όσο και κατά την οριστική, που θα γίνει κατά την δευτέρα ένδοξη παρουσία του Κυρίου».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Εβραίους επιστολή (ανέκδοτες)]
