"Περιμένει ἡ κτίση τὴ φανέρωση τῆς δόξας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, γιατὶ καὶ αὐτὴ ὑποτάχθηκε καὶ ὑποδουλώθηκε στὴ ματαιότητα, δηλαδὴ στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ὑποτάχθηκε ὄχι μὲ τὴ θέλησή της ἢ ἀπὸ δικό της φταίξιμο, γιατὶ ἡ ἄλογη φύση δὲν ἔχει θέληση, ἀλλὰ ἐξαιτίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν ὑπέταξε στὴ φθορά, γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ παιδαγωγήσει τὸν ἀποστάτη ἄνθρωπο. Ἀφοῦ δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ καταδικάσθηκε στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, ὁ Θεὸς μὲ τὴν πανσοφία του ἀποφάσισε νὰ ὑποτάξει στὴ φθορὰ καὶ τὴ φύση, ποὺ τὴν εἶχε δημιουργήσει χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτό, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ βαθύτερη συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν του. Βλέποντας δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἐξαιτίας του ἡ κτίση ὑποτάχθηκε στὴ φθορά, διαπιστώνει τὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ μαθαίνει νὰ τὴ μισεῖ καὶ νὰ τὴν ἀποστρέφεται. Ὑποτάσσοντας ὅμως ὁ Θεὸς τὴν κτίση στὴ φθορά, ἔβαλε συγχρόνως καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσδοκία ὅτι μιὰ μέρα τὰ πράγματα θὰ ἀποκατασταθοῦν στὴν ἀρχική τους κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι –ὅσοι φυσικὰ θὰ πιστέψουν καὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ– θὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ συμμετάσχουν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τότε καὶ ἡ κτίση θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ φθορὰ καὶ θὰ γίνει μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἐλεύθερη, ἀθάνατη καὶ ἄφθαρτη."
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους επιστολή,
ομιλία 24η.(Υπό έκδοση)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου