‘Ο σημερινός άνθρωπος έχει κτίσει το σπίτι του χωρίς παράθυρα [...] Δεν βλέπει και δεν περιμένει τίποτε έξω από τον εαυτό του και τον ατομικό του κόσμο. Το σπίτι του δεν αερίζεται και γι’ αυτό βρωμάει. Δεν βλέπει φως και δεν τρέφεται από πουθενά [...] Το σκοτάδι που τον περιβάλλει είναι πιο βαθύ από την πιο σκοτεινή παραμονή Χριστουγέννων. Χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ένα τέτοιο σπίτι με τέτοια παράθυρα δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να διατηρεί την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσει να δει τη λάμψη του Θεού μέσα στην καρδιά του.’
[π. Στ. Κοφινάς. Χριστουγεννιάτικη Θλίψη. Εκδόσεις Αρμός 2010]
