"Τὸ ὅτι ἔχουμε πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ ἀποτελεῖ ἐγγύηση γιὰ τὸ ὅτι καὶ θὰ ἀναστηθοῦμε μαζί του, γιὰ νὰ ζήσουμε μαζί του τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωή. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνει ξανά· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἄφησε στὸν τάφο τὰ ἐντάφιά του, γιατὶ τοῦ ἦταν ἄχρηστα πλέον· ἐνῶ ὁ Λάζαρος, ὅταν ἀναστήθηκε, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μὲ τὰ σάβανά του καὶ τὸ σουδάριό του· καὶ αὐτὸ ἦταν συμβολικὸ καὶ προφητικό, γιατὶ μιὰ μέρα θὰ πέθαινε πάλι. Ἡ τελικὴ ἀνάσταση λοιπὸν θὰ εἶναι ἀνάσταση σὰν τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι σὰν τοῦ Λαζάρου. Θὰ ἀναστηθοῦμε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ποτὲ πιά, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε αἰωνίως."
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους Επιστολή, υπό έκδοση]
