«Γιατί ο Θεός επιτρέπει πολλές φορές τις συμφορές και τις θλίψεις; Διότι και η ευτυχία έχει τις δυσάρεστες για τον άνθρωπο όψεις της, αλλά και η δυστυχία έχει και ωφέλιμα επακόλουθα. Όταν λοιπόν ο Θεός κρίνει ότι είναι περισσότερο συμφέρουσα για τον άνθρωπο η θλίψη, αφαιρεί την ειρήνη, την υγεία και τα υλικά αγαθά, των οποίων δεν θελήσαμε να κάνουμε καλή χρήση, και μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις. Ας μη γογγύζουμε λοιπόν και ας μη δυσανασχετούμε γι’ αυτές. Ας τις δεχόμαστε με χαρά και ευχαρίστηση, ευλογώντας και δοξάζοντας την πανσοφία του. Και όταν ο Θεός ευδοκήσει να περάσει η θλίψη, ας μη λησμονούμε ως ευγνώμονες Σαμαρείτες «μετὰ φωνῆς μεγάλης» να τον δοξάσουμε και να τον ευχαριστήσουμε».
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]
