Κρυφοδαγκανιάρηδες

«Έτσι και για μας τους Έλληνες. Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριανθρώποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με κοντάρια και μ’ άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας κρεμάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς.

     Τώρα όμως, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι δολεροί, που φαίνουνται άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι. Τέτοια είναι τα αγαθά που έρχουνται με τις μηχανές και με τις άλλες ευκολίες, τα ηλεκτρικά πλυντήρια, τ’ αεροπλάνα, ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η γύμνια και τα μπαιν-μιξτ, και τάλλα που θα μας ξεπαραλύσουν και θα μας αφήσουνε χωρίς θρησκεία, χωρίς παράδοση, χωρίς οικογένεια, χωρίς τίποτα δικό μας». 

[Φ. Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, Εκδόσεις Αστήρ 1977, σ. 12].

Χαρμολύπη

'Ο πόνος μέσα στη ζωή του ανθρώπου είναι το πιο βαθύ πράγμα. Και σ' άλλον δίνει αφορμή για δύναμη και για μεγάλα έργα κι άλλον τον μαραζώνει και τον κουρελιάζει. Άλλον τον ανεβάζει ψηλά κι άλλον τον πλακώνει τόσο βαρειά, που να μη μπορεί πια να σηκωθεί.

    Ο πόνος κατά τη χριστιανική θρησκεία είναι δυο λογιών, πόνος κατά Θεόν και πόνος κατά κόσμον. Ο πρώτος είναι ο πόνος που νοιώθει ο πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή εκείνος που έχει πίστη στον Θεό, ενώ ο δεύτερος είναι ο πόνος που νοιώθει ο σαρκικός άνθρωπος που δεν έχει πίστη. Ο πρώτος είναι ο πόνος που τον γλυκαίνει η ελπίδα, ο δεύτερος είναι ο πόνος που τον κάνει ανυπόφερτον η απελπισία. Ο πρώτος κάνει τον άνθρωπο να ταπεινωθεί, να φχαριστήσει και να μαζευτεί στον βυθό του εαυτού του, ενώ ο δεύτερος τον κάνει να επαναστατήσει και να βλαστημήσει.'

[Φ. Κόντογλου. Μυστικά άνθη. Εκδόσεις Αστήρ 1977, σ. 323] 

Συγκρίσεις

"Κι απ' τους ψηλούς κι απ' τους κοντούς απέχουν ίδια τ' άστρα".

     ... Ο λόγος μοιάζει ν' απευθύνεται στους "ψηλούς", για να τους συνετίσει, να τους προτείνει άλλη μονάδα σύγκρισης για να μετρήσουν το αληθινό ανάστημά τους.

      Η φράση θέλει αποδέκτη και τον άνθρωπο τον "κοντό", για να αναμετρηθεί μ' εκείνα που περισσότερο τον ξεπερνάνε, αλλά δεν θέλει, δεν επιλέγει ούτε να τα ξέρει.

     Σε όποια περίπτωση απ' τις δυο, θα μπορούσε να γίνει βάση για μια πρώτη αλληλοπαραδοχή, που τόσο έχουμε ανάγκη...

     Αν δεν βάλουμε σημείο αναφοράς που ν' απέχει απ' όσα πετύχαμε ή δεν πετύχαμε, ν' απέχει από μας τους καθημερινούς ψηλούς-κοντούς ανθρώπους τόσο πολύ όσο τ' άστρα, φαίνεται τελικά πώς δεν μπορούμε να τα βρούμε ούτε μέσα μας ούτε μεταξύ μας...

[Από το περιοδικό Η Δράση μας. Τεύχος 492, Οκτώβριος 2011, σ. 306]

Περί πάτρης

 

Γνωστό το κείμενο, που αντιγράφω από το ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ (δική μου η χρωματική υπογράμμιση):

«Τό εκήρυξεν ο θείος Όμηρος πρό ετών τρισχιλίων: Είς οιωνός άριστος!... Αλλά τίς έβαλεν εις πράξιν τήν συμβουλήν τού θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ τής παρούσης ημών γενεάς τίς ημύνθη περί πάτρης;

Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί τού ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;

Άμυνα περί πάτρης δέν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καί κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τά σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.

Άμυνα περί πάτρης θά ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία τών θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις τού ξένου υλισμού καί τού πιθηκισμού, τού διαφθείραντος τό φρόνημα καί εκφυλίσαντος σήμερον τό έθνος, καί η πρόληψις τής χρεωκοπίας.

Τίς ημύνθη περί πάτρης;

Καί τί πταίει η γλαύξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τά ερείπια.

Καί τά ερείπια τά έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται τής Ελλάδος.

...Καί πάλιν τί χρειάζονται οι οιωνοί; Οιωνοί είναι τά πράγματα.

Μόνον ο λαός λέγει. Κάθε πέρσυ καί καλλίτερα.

Άς ευχηθώμεν τό ερχόμενον έτος νά μή είναι χειρότερον...».

 

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Έφ. «Ακρόπολις», 1 Ιάν. 1896)

Εκκλησιαστική Παρέμβαση –Μαίος 2011  

Κακοδαιμονία

Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος συμφωνεί ότι αυτό που φταίει για το χάλι μας είναι το πολιτισμικό πλαίσιο της κοινωνίας μας, που εμποδίζει την ατομική δημιουργία. Ζούμε σε χώρα όπου η παιδεία απαιτεί αποστήθιση, το πολιτικό σύστημα απαιτεί αναξιοπρέπεια, η κοινωνική προαγωγή απαιτεί συμβιβασμούς αρχών. Ο τυχόν καινοτόμος θα πρέπει να μην κάνει τίποτε, για να μη δυσκολέψει τους βολεμένους. «Δεν είναι ανάγκη να αλλάξει κανείς χαρακτήρα» συμπεραίνει ο κ. Ράμφος. «Θα αρκούσε να κάνει ο Έλληνας και στην Ελλάδα ό, τι κάνει στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Εκεί εντάσσεται σε έννομη τάξη και αλλάζει χωρίς να αλλοιώνεται. Εξ ου και όταν επιστρέφει στην Ελλάδα ή χειροτερεύει πάλι ή φεύγει οριστικά επειδή δεν μπορεί να υποφέρει την ανομία της». 

[Δ. Γουσέτης, Καθημερινή 7/9/2011]

Η δημοκρατία της ατιμωρησίας

«Στην Ελλάδα από την εποχή της δικτατορίας και µετά θεωρούµε ως δηµοκρατική κατάκτηση την ατιµώρητη παραβίαση των νόµων. Δηλαδή στην Ελλάδα θεωρούµε ότι έχουµε δηµοκρατία όταν δεν σεβόµαστε τη δηµοκρατία, που είναι ταυτισµένη µε την τήρηση των νόµων, τους οποίους ψηφίζει η πλειοψηφία και οφείλει να σέβεται το σύνολο των πολιτών».

Γιάννης Μαρίνος (ΒΗΜΑ 21/8/2011)

Κρίση Θεού και κρίση ανθρώπων

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
Ο π. Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.
Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε:
"Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.
Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.
Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε."
Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.