Πίστη

«Η πίστη είναι βεβαιότητα ότι υπάρχουν αυτά που τώρα δεν βλέπουμε. Και ποια είναι αυτά; Είναι πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Θεός, τον οποίο «ουδείς εώρακε πώποτε». Είναι ακόμη τα γεγονότα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, η γέννησή του, τα θαύματά του, τα πάθη, η ανάσταση και η ανάληψή του, που εμείς δεν τα είδαμε με τα μάτια μας. Είναι έπειτα όλα όσα αναφέρονται στη μέλλουσα ζωή, στην έλευση του Κυρίου, την κρίση που θα γίνει, τις αμοιβές και τις τιμωρίες. Όλα αυτά δεν τα βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια. Η πίστη όμως μας δίνει την ακλόνητη βεβαιότητα ότι αυτά υπάρχουν πράγματι. Ελπίζουμε ότι θα αναστηθούμε από τον τάφο, ότι θα κατακτήσουμε τον ουρανό, ότι θα γίνουμε όμοιοι με τον Χριστό στην αγιότητα και τη δόξα. Και με την πίστη αυτά τα μέλλοντα και ελπιζόμενα γίνονται για μας παρόντα και ζωντανές πραγματικότητες. Κι αυτό γεμίζει την καρδιά μας με χαρά και αγαλλίαση ήδη από την παρούσα ζωή».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Εβραίους επιστολή (ανέκδοτες). Ομιλία 18η]

Προσευχή για σωτηρία όλων

 «Πριν ο άνθρωπος δεχθεί το άγγιγμα του Θεού και γνωρίσει την αγαθή Πρόνοιά Του για όλη την κτίση, δεν είναι ικανός να αντιληφθεί την αξία της ψυχής του πλησίον του. Αν του δοθεί όμως να κατανοήσει το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, τη μοναδική τιμή που έχει το κάθε πρόσωπο, προορισμένο για την αιωνιότητα και τη θέωση, τότε όπως οι άγιοι Πατέρες μας Σιλουανός και Σωφρόνιος και όλοι οι ανά τους αιώνες Άγιοι, φλέγεται για την πάγκοινη σωτηρία και ‘μετά μεγάλων δακρύων’ προσεύχεται για τους άλλους, ακόμη και για τους εχθρούς του, όπως και για τον εαυτό του».

[Αρχιμ. Ζαχαρία. Ως εκ νεκρών ζώντες. Ομιλήματα Τεσσαρακοστής.

                                                              Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2021, σελ. 163]

"Άπαξ αποθανείν"

 

«Αφ’ ότου μπήκε στον κόσμο η αμαρτία, ήρθε σαν αναπόφευκτη συνέπεια ο θάνατος... Μια φορά και μόνο θα πεθάνει ο άνθρωπος. Δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει στη ζωή για να ξαναπεθάνει. Και επομένως μία και μόνη ευκαιρία έχει για να ετοιμασθεί για τον θάνατο. Την ευκαιρία αυτή πρέπει να χρησιμοποιήσει, για να βρεθεί την ώρα του θανάτου έτοιμος για τις συνέπειες που θα επακολουθήσουν, οι οποίες θα είναι οριστικές. Όταν κανείς πρόκειται να φύγει σε ταξίδι μακρινό, από το οποίο δεν θα επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα του και στο σπίτι του, φροντίζει να μην αφήσει εκκρεμότητες. Δεν θα έχει πια την ευκαιρία να γυρίσει πίσω για να πάρει κάτι που ξέχασε ή για να τακτοποιήσει υποθέσεις που παραμέλησε ή να ζητήσει συγγνώμη και να επανορθώσει αδικίες που διέπραξε. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τον θάνατο. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην παρούσα ζωή για να επανορθώσουμε τα σφάλματά μας. Ό,τι έχουμε να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε πριν από τον θάνατο. Όταν έλθει ο θάνατος όλα τελειώνουν, και φεύγουμε από τη ζωή αυτή στην κατάσταση που μας βρήκε ο θάνατος. Φεύγουμε όμως όχι για να εξαφανισθούμε, αλλά για να λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας, να κριθούμε και αναλόγως να πάρουμε τη θέση που μας αξίζει για την αιωνιότητα. Ας φροντίζουμε λοιπόν να διανύσουμε την παρούσα ζωή «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς» [Τιτ. 2:12], ώστε ο θάνατος να μας βρει έτοιμους να δώσουμε «καλήν απολογίαν», τόσο κατά την προκαταρκτική κρίση, που γίνεται αμέσως μετά τον θάνατο, όσο και κατά την οριστική, που θα γίνει κατά την δευτέρα ένδοξη παρουσία του Κυρίου».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Εβραίους επιστολή (ανέκδοτες)]

Ο θρόνος του Χριστού

 «Έχουμε στη διάθεσή μας τον θρόνο του Χριστού [Εβρ. 4:16]. Ο θρόνος αυτός κάποια μέρα θα γίνει θρόνος κρίσεως· τώρα όμως είναι θρόνος χάριτος. Αγάπη, συμπάθεια, έλεος και ευσπλαχνία πηγάζουν από αυτόν. Η πεποίθηση αυτή διώχνει κάθε απελπισία και απόγνωση για τη σωτηρία μας. Γιατί στον θρόνο αυτό μπορούμε να πλησιάζουμε οποιαδήποτε ημέρα και ώρα, βέβαιοι ότι θα βρούμε κατανόηση. Είμαστε αμαρτωλοί και έχουμε ανάγκη ελέους· είμαστε αδύνατοι και έχουμε ανάγκη στηρίξεως και ενισχύσεως. Δεν περνά ημέρα της ζωής μας που να μην έχουμε ανάγκη συγχωρήσεως και στηρίξεως. Και πού αλλού θα τα βρούμε αυτά παρά στον θρόνο της χάριτος του Κυρίου μας; Αν ο θρόνος αυτός δεν υπήρχε και δεν ήταν τόσο προσιτός σε όλους, θα είχαμε κάποιο λόγο να παραπονεθούμε για την καταδίκη μας. Τώρα όμως ο θρόνος υπάρχει, και θα είμαστε αδικαιολόγητοι αν αμελήσουμε να προσέλθουμε. Ας πλησιάζουμε λοιπόν με θάρρος τον θρόνο αυτό. ας τον πλησιάζουμε με την προσευχή, με τη μετάνοια και την εξομολόγηση, με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ας πλησιάζουμε ενόσω ο θρόνος είναι θρόνος χάριτος· θα είναι πολύ αργά για μας όταν θα γίνει θρόνος κρίσεως».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Εβραίους επιστολή (ανέκδοτες)]

Καλή μαρτυρία

«Η καλή μαρτυρία του Χριστιανού στον τόπο, στην οικογένεια και στην εργασία του δίνεται ως αγάπη και θεραπεία προς τον συνάνθρωπο, που διαβαίνει την πρόσκαιρη αυτή ζωή χωρίς έμπνευση, απασχολημένος συνεχώς με ματαιότητες ενώ στη φύση του είναι αιώνιος. Μια καρδιά ανάβει και μεταδίδει τη φλόγα της πίστεως και την παρηγοριάς και στους άλλους. Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να δωρίσουμε στους αδελφούς μας είναι ο Χριστός που φέρουμε μέσα στην καρδιά μας. Αυτή είναι η ταπεινή διακονία αγάπης για τον αδελφό και είναι η καλύτερη ιεραποστολή». 

                                                                                       [Αρχιμ. Ζαχαρία. Το αιώνιο διαυγάζει το πρόσκαιρο. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 248]

Θεϊκός δάκτυλος

 

«Πολλούς και διάφορους τρόπους μεταχειρίζεται η πρόνοια του Θεού για την προστασία και τη σωτηρία των ευσεβών. Συχνά δεν υποπίπτουν στην αντίληψή μας οι ενέργειές της, άλλοτε όμως δεν τις προσέχουμε όσο πρέπει. Αν μελετούσαμε προσεκτικώτερα τη ζωή μας, θα διακρίναμε συχνά το δάχτυλο του Θεού. Κι αυτό θα μας έδινε θάρρος και ελπίδα στην αντιμετώπιση των δυσχερειών της ζωής, ενώ συγχρόνως θα γέμιζε την ψυχή μας με ευγνωμοσύνη για τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού».

             [π. Κων. Παπαγιάννη. Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης. Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 714]

Πνευματική πατρότητα

  «Ο θεσμός της πνευματικής πατρότητος δόθηκε από την Εκκλησία ως δοχείο, μέσα στο οποίο περιέχεται το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Τόσο το δοχείο όσο και το περιεχόμενό του είναι απαραίτητα, διότι αφενός χωρίς το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος δεν καταξιώνεται ο θεσμός, και αφετέρου χωρίς τον θεσμό, δηλαδή χωρίς το δοχείο, δεν μπορεί να αποθησαυρισθεί το χάρισμα. Ο πνευματικός οδηγός είναι συνεργός στο να γνωρίσει ο πιστός το θέλημα του Θεού και να αυξηθεί στην πνευματική ζωή, έως ότου επιτύχει τον σκοπό της τελειώσεώς του ως προσώπου».

  [Αρχιμ. Ζαχαρία. Άνθρωπος, ο στόχος του Θεού. 

Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2019, σελ. 241].