'Η ανθρώπινη φύση έχει σαν κληρονομιά από τους πρωτοπλάστους τη ροπή προς το κακό, και αντί να χρησιμοποιήσει τα δώρα του Θεού για το καλό και την πρόοδό της, τα χρησιμοποιεί για το κακό και τη διαφθορά της. Έτσι συμβαίνει και με τις περιόδους της ειρήνης και της ευημερίας, που είναι πολύτιμα δώρα του Θεού. Ενώ θα έπρεπε να τις εκμεταλλευθεί ο άνθρωπος για την πνευματική καλλιέργεια και πρόοδό του, για τον στενότερο συνδεσμό του με τον Θεό, τις χρησιμοποιεί για την αμαρτία. Αποκτώντας μια θλιβερή αυτοπεποίθηση, απορρίπτει κάθε σωτήριο περιορισμό που του επιβάλλει ο νόμος του Θεού και επιδίδεται σε μια ζωή υλιστική, στην ικανοποίηση των ανόμων επιθυμιών και των παθών του, στην ακολασία και τη διαφθορά, και για να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, απορρίπτει και το κύρος και τη αυθεντία του Θεού, αρνείται ακόμη και την ύπαρξή του. Αλλά τότε ακριβώς γίνεται δούλος. Υποδουλώνεται στην αμαρτία και πολλές φορές χάνει και την ατομική και την εθνική του ελευθερία.'
[π. Κων. Παπαγιάννης. Ιερά ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.
Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας 2014, σ. 381]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου