Το χρέος των χριστιανών

 

«Υπάρχει η εντύπωση στους χριστιανούς μας ότι ομολογία είναι μόνο να φωνασκούν, να φανατίζονται, να θυμώνουν με τους κακούς, να κυνηγούν τους αμαρτωλούς, να σπιλώνουν  τους φταίχτες, να διαπομπεύουν τους παράνομους, να γελοιοποιούν τους αχρείους, να διασύρουν τους σκανδαλίζοντες, να βάσουν τον καθένα στη θέση του, να κρίνουν την αξία του καθενός όπως νομίζουν.Όμως η αποστολή των χριστιανών στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι καταγγελτική, ανακριτική, εισαγγελική και καταδικαστική. Οι πιστοί μπορούν να προσεύχονται για το κακό του κόσμου, να αισθάνονται συνυπεύθυνοι, να χύνουν δάκρυα για τους αμαρτωλούς αδελφούς τους, να είναι πιο ανεκτικοί, συμπαθείς κι επιεικείς μαζί τους. Δουλειά μας δεν είναι να καταλογίζουμε ευθύνες, να παρατηρούμε συνεχώς τους άλλους μόνο αυστηρά, να μεμψιμοιρούμε και να μελαγχολούμε για το πολύ κακό των καιρών μας. Μην αυταπατώμεθα και ξεγελιόμαστε ότι αυτό θέλει από εμάς σήμερα ο Θεός».

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ι. Μ. Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου. Αγρίνιο 2012, σελ. 104-105]

Χρυσός Κανόνας

 

«Πώς πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μας; Σαν τον εαυτό μας. Τι θα πει αυτό; Ό,τι θέλουμε και επιθυμούμε να κάνουν οι άλλοι σε μας, αυτό να κάνουμε κι εμείς στους άλλους· ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, να μη το κάνουμε κι εμείς. Και επειδή ο καθένας μας θέλει για τον εαυτό του το καλό και δεν θέλει το κακό, έπεται ότι πρέπει και στον πλησίον να κάνουμε πάντοτε το καλό και ουδέποτε το κακό. Θέλουμε να μας τιμούν, να μας σέβονται οι άλλοι άνθρωποι, να μας βοηθούν όταν βρισκόμαστε σε μια ανάγκη, να μας κρατούν συντροφιά όταν είμαστε μόνοι ή άρρωστοι, να μας δίνουν ένα κομμάτι ψωμί όταν πεινούμε ή ένα ποτήρι νερό όταν διψούμε· ας κάνουμε κι εμείς τα ίδια στους πλησίον, όχι μια ή δυο φορές αλλά συνεχώς. Δεν θέλουμε να μας περιφρονούν, να μας κακολογούν, να μας υβρίζουν, να μας ατιμάζουν, να μας κακοποιούν, να μας κλέβουν, να μας αδικούν· ας μη τα κάνουμε κι εμείς στους άλλους, ή μάλλον ας μη περνάει ποτέ από το μυαλό μας η σκέψη να κάνουμε κάτι απ’ όλα αυτά».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]

'Τα τέλη της ζωής ημών'

 

«Το να έχουμε τέλος ανώδυνο δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από το θέλημα του Θεού· το να έχουμε όμως τέλος χριστιανικό, ανεπαίσχυντο και ειρηνικό είναι στο χέρι μας. Εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο θα διανύσουμε τη ζωή μας εδώ στη γη. Αν ζήσουμε σαν Χριστιανοί, έχοντας στενό σύνδεσμο με τον Κύριο, που θα τον επιτυγχάνουμε με την προσευχή, με τη μελέτη του θείου λόγου, με τη χάρη των μυστηρίων, με την άσκηση της αρετής, τότε ασφαλώς τα τέλη μας θα είναι «χριστιανά, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά»· και, αν θέλει ο Θεός, θα είναι και ανώδυνα».

                     [π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στις Πράξεις των Αποστόλων. Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2015, σελ. 88]