Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός. Θέλει κάτι νά κρατήσει, ὥστε νά μπορεῖ νά πεῖ: «Κάτι εἶμαι». Δέν τό λέει βέβαια οὔτε στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἔτσι τό ζεῖ. Ἡ σωστή στάση εἶναι νά χαίρεσαι πού βλέπεις πόσο ἀταπείνωτος, κακός, πονηρός εἶσαι, πόσο ἀκόμη καί τά ἁγιότερα πράγματα τά κάνεις γιά νά νιώσεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι καί ὁ Θεός δέν ἀπορρίπτουν τό ἐγώ σου. Ἑπομένως, ἀπό μιά πλευρά εἶναι χαρᾶς εὐαγγέλια τό ὅτι στριμώχνεσαι ἔτσι πού, θέλεις δέν θέλεις, βλέπεις ποιός εἶσαι, καί ἐκεῖ πού σάν νά μήν ἀντέχεις ἄλλο καί ὅλο ἐλπίζεις ὅτι θά λυτρωθεῖς, ἀκόμη πιό πολύ ἀφήνει ὁ Θεός νά βγοῦν τά ἀγκάθια ἀπό μέσα σου καί ὅλη ἡ ἀθλιότητά σου. Καί τό μάθημα πού πρέπει νά μάθεις εἶναι ὄχι νά θέλεις νά γλιτώσεις ἀπό αὐτά –ἔχει ἐγωιστικό χαρακτήρα αὐτό– ἀλλά νά παραδοθεῖς στόν Χριστό. «Καίτοι, Θεέ μου, ἐγώ εἶμαι ἔτσι, ἐσύ μέ ἀγαπᾶς, καί ὅ,τι κάνεις, τό κάνεις ἀκριβῶς γιά νά μέ σώσεις».
[π. Συμεών Κραγιόπουλος. Πνευματικά μηνύματα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου