Εντολές

 «Η τήρηση των εντολών του Θεού δεν συνιστά ηθική δεοντολογία, ούτε απαιτείται για να καταστήσει τον άνθρωπο ενάρετο και να τον παραστήσει ηθικό ενώπιον του Θεού, αλλά για να τον ενώσει με τον Θεό· για να τον φέρει σε προσωπική σχέση και κοινωνία με την ενυπόστατη αλήθεια, τον Χριστό. ‘Δια την αλήθειαν εστιν η αρετή, αλλ’ ού δια την αρετήν η αλήθεια’ [Μάξιμος Ομολογητής]. Η αρετή είναι σταυρός· δεν αποκαλύπτει στον άνθρωπο την αλήθεια, αλλά καθαρίζει τον νου και την καρδιά του για να δεχθεί την αλήθεια».

[Γ. Μαντζαρίδη, Ησυχασμός και δημιουργικότητα. Ι. Μ. Βατοπαιδίου 2023, σελ. 65] 

Όσο χρειάζεται

«Όλα αυτά που γίνονται και αυτά που θα μας συμβούν αργότερα, όλα αυτά γίνονται, όχι διότι θέλει ο ένας και ο άλλος να τα κάνει. Μπορεί βέβαια ο διάβολος να ξεφαντώνει, μπορεί με το πνεύμα το καταστροφικό που έχει μέσα του να εμπνέει τους μεν και τους δε, και να φέρονται όπως φέρονται και να ενεργούν όπως ενεργούν. Αλλά όλα όμως ο Θεός τα έχει υπ’ όψιν του, όλα ο Θεός τα παρακολουθεί και τα αφήνει να γίνουν τόσο, όσο χρειάζεται. Ποτέ δεν αφήνει ο Θεός να γίνει κάτι παραπάνω… Δηλαδή, τι θα πει όσο χρειάζεται; Για να βγει καλό, για εκείνους που θέλουν να βγάλουν καλό, για εκείνους που θέλουν να ωφεληθούν».

[Αρχιμ. Συμεών Κραγιοπούλου. Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο! 

Πανόραμα 2021, σελ. 98-99]

 

Αυτοκατάκριση

«Οι άνθρωποι όλο και περισσότερο αδυνατούν να συμβιώσουν αρμονικά. Και αυτό, διότι σύμφωνα με τα πρότυπα αυτού του κόσμου η ανάληψη του πταίσματος ισοδυναμεί με αδυναμία. Όλοι γυρεύουν να ενοχοποιήσουν αποδιοπομπαίους τράγους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως καθημερινά διαπιστώνουμε να πραγματοποιείται αυτό, για το οποίο προειδοποίησε ο Απόστολος: «Ει αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλως αναλωθήτε». Η ειρήνη και η ομόνοια αποκαθίστανται, όταν ο καθένας κατηγορεί μόνο τον εαυτό του· όταν βλέπει τα δικά του σφάλματα και αγωνίζεται να τα διορθώσει. Τότε η αυτοκατάκριση δεν είναι αδυναμία, αλλά ταπεινή ανδρεία που ενισχύει τον άνθρωπο στην παράστασή του ενώπιον του Θεού».

[Αρχιμ. Ζαχαρία. Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2022, σελ. 22]

Χριστός και θέωση

'Στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού ιερουργήθηκε η ένωση Θεού και ανθρώπου, και άνοιξε πάλι η οδός της θεώσεως του ανθρώπου. Ο Άγιος [Γρηγόριος ο Θεολόγος] μας προτρέπει: "Ας γίνουμε όπως ο Χριστός, επειδή και Χριστός έγινε όπως εμείς. Ας γίνουμε θεοί για χάρη Του, επειδή κι Εκείνος έγινε άνθρωπος για χάρη μας... Έλαβε μορφή δούλου για να απολαύσουμε εμείς την ελευθερία. Κατέβηκε, για να υψωθούμε... Υπέμεινε ατιμώσεις, για να μας δοξάσει. Πέθανε, για να μας σώσει, και ανέβηκε στον ουρανό, για να μας ελκύσει προς τον εαυτό Του, εμάς που βρισκόμασταν πεσμένοι κάτω εξαιτίας της αμαρτίας". Μετά την ενανθρώπηση του Χριστού, ο άνθρωπος έχει και πάλι τη δυνατότητα να γίνει κατά χάριν Θεός'.

[Ιερομ. Γρηγορίου. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Άγιον Όρος 2022, σελ. 210]

Πίστη και ζωή

«Να το προσέξουμε αυτό. Να μην είναι η πίστη μας θεωρητική ούτε απλώς να είναι μια συνήθεια και ένα κατεστημένο, και, αν θέλετε, ένα κάτι που το βρήκαμε, αλλά να είναι ζώσα η πίστη μέσα μας. Και αυτό θα φανεί στην πράξη. Όταν την ώρα τη δύσκολη εσύ εκρήγνυσαι, ωσάν να μην πιστεύεις, πού είναι η πίστη σου; Όταν την ώρα την κρίσιμη οργίζεσαι, την ώρα την κρίσιμη αδικείς, την ώρα την κρίσιμη κατηγορείς, την ώρα την κρίσιμη διαβάλλεις, την ώρα την κρίσιμη τρομοκρατείσαι κλπ., πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι είσαι πιστός;»

[π. Συμεών Κραγιοπούλου. Το μυστήριο της σωτηρίας, β΄ έκδοση. Πανόραμα 2000, σελ. 350]