Ευγνωμοσύνη

«Όλη η δημιουργία ανήκει στον Κύριο. Όταν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τα αγαθά της κτίσεως χωρίς την ανάλογη ευγνωμοσύνη, είναι σαν να τα καταχράται, να τα σφετερίζεται, να τα κλέβει από Εκείνον στον Οποίον ανήκουν, τον Θεό. Όταν όμως αναγνωρίζει Ποιος είναι ο Κύριος των πάντων και τον ευγνωμονεί, ο Θεός ευαρεστείται να του τα αποδώσει ως δικά του. Τα πάντα αγιάζονται με την προσευχή και την ευχαριστία. Ακόμη και οι απλοί Χριστιανοί γνωρίζουν και εφαρμόζουν την αλήθεια αυτή, γεγονός που εκφράζεται στην προσευχή τους πριν και μετά τη λήψη τροφής».

[Αρχιμ. Ζαχ. Ζαχάρου. Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2022, σελ. 148]

Αυτοδικαίωση

 

«Η μεγάλη επιστήμη στην πνευματική ζωή είναι να μη δικαιώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του, αλλά στα πάντα να αναλαμβάνει το πταίσμα. Η στιγμή που ο άνθρωπος θα επιχειρήσει να στήσει το δίκαιό του στη σχέση του με τον Θεό, αλλά και στη σχέση του με τους ανθρώπους, σηματοδοτεί την αρχή της απώλειας. Η μόνη λύτρωση στις θλίψεις είναι να πάρει ο άνθρωπος το πταίσμα επάνω του χωρίς διαλογισμούς περί του αν όντως έσφαλε ή ποιος έσφαλε».

[Αρχιμ. Ζαχ. Ζαχάρου. Η προσευχή ως ατελεύτητη δημιουργία. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 2022, σελ. 148]