Θλίψεις και συμφορές

 

«Γιατί ο Θεός επιτρέπει πολλές φορές τις συμφορές και τις θλίψεις; Διότι και η ευτυχία έχει τις δυσάρεστες για τον άνθρωπο όψεις της, αλλά και η δυστυχία έχει και ωφέλιμα επακόλουθα. Όταν λοιπόν ο Θεός κρίνει ότι είναι περισσότερο συμφέρουσα για τον άνθρωπο η θλίψη, αφαιρεί την ειρήνη, την υγεία και τα υλικά αγαθά, των οποίων δεν θελήσαμε να κάνουμε καλή χρήση, και μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις. Ας μη γογγύζουμε λοιπόν και ας μη δυσανασχετούμε γι’ αυτές. Ας τις δεχόμαστε με χαρά και ευχαρίστηση, ευλογώντας και δοξάζοντας την πανσοφία του. Και όταν ο Θεός ευδοκήσει να περάσει η θλίψη, ας μη λησμονούμε ως ευγνώμονες Σαμαρείτες «μετὰ φωνῆς μεγάλης» να τον δοξάσουμε και να τον ευχαριστήσουμε».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]

 

Το χρέος των χριστιανών

 

«Υπάρχει η εντύπωση στους χριστιανούς μας ότι ομολογία είναι μόνο να φωνασκούν, να φανατίζονται, να θυμώνουν με τους κακούς, να κυνηγούν τους αμαρτωλούς, να σπιλώνουν  τους φταίχτες, να διαπομπεύουν τους παράνομους, να γελοιοποιούν τους αχρείους, να διασύρουν τους σκανδαλίζοντες, να βάσουν τον καθένα στη θέση του, να κρίνουν την αξία του καθενός όπως νομίζουν.Όμως η αποστολή των χριστιανών στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι καταγγελτική, ανακριτική, εισαγγελική και καταδικαστική. Οι πιστοί μπορούν να προσεύχονται για το κακό του κόσμου, να αισθάνονται συνυπεύθυνοι, να χύνουν δάκρυα για τους αμαρτωλούς αδελφούς τους, να είναι πιο ανεκτικοί, συμπαθείς κι επιεικείς μαζί τους. Δουλειά μας δεν είναι να καταλογίζουμε ευθύνες, να παρατηρούμε συνεχώς τους άλλους μόνο αυστηρά, να μεμψιμοιρούμε και να μελαγχολούμε για το πολύ κακό των καιρών μας. Μην αυταπατώμεθα και ξεγελιόμαστε ότι αυτό θέλει από εμάς σήμερα ο Θεός».

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ι. Μ. Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου. Αγρίνιο 2012, σελ. 104-105]

Χρυσός Κανόνας

 

«Πώς πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μας; Σαν τον εαυτό μας. Τι θα πει αυτό; Ό,τι θέλουμε και επιθυμούμε να κάνουν οι άλλοι σε μας, αυτό να κάνουμε κι εμείς στους άλλους· ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, να μη το κάνουμε κι εμείς. Και επειδή ο καθένας μας θέλει για τον εαυτό του το καλό και δεν θέλει το κακό, έπεται ότι πρέπει και στον πλησίον να κάνουμε πάντοτε το καλό και ουδέποτε το κακό. Θέλουμε να μας τιμούν, να μας σέβονται οι άλλοι άνθρωποι, να μας βοηθούν όταν βρισκόμαστε σε μια ανάγκη, να μας κρατούν συντροφιά όταν είμαστε μόνοι ή άρρωστοι, να μας δίνουν ένα κομμάτι ψωμί όταν πεινούμε ή ένα ποτήρι νερό όταν διψούμε· ας κάνουμε κι εμείς τα ίδια στους πλησίον, όχι μια ή δυο φορές αλλά συνεχώς. Δεν θέλουμε να μας περιφρονούν, να μας κακολογούν, να μας υβρίζουν, να μας ατιμάζουν, να μας κακοποιούν, να μας κλέβουν, να μας αδικούν· ας μη τα κάνουμε κι εμείς στους άλλους, ή μάλλον ας μη περνάει ποτέ από το μυαλό μας η σκέψη να κάνουμε κάτι απ’ όλα αυτά».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]