Υγεία και ειρήνη

 

«Υγεία και ειρήνη είναι δυο μέγιστα αγαθά, σπουδαίες δωρεές του Θεού. Αλλά ο Θεός δεν μας δίνει τα αγαθά του για να τα σπαταλούμε άσκοπα και ανώφελα, πολύ δε περισσότερο επιβλαβώς. Τα δώρα του Θεού είναι κεφάλαια, τάλαντα, τα οποία μας εμπιστεύεται για να τα εκμεταλλευθούμε ορθά, και για τις υλικές βέβαια ανάγκες μας με μέτρο, αλλά πολύ περισσότερο για τις πνευματικές. Και αναμένει και ζητεί από εμάς καρπούς πνευματικούς από την καλή χρήση τους. Αυτή λοιπόν την καλή χρήση των δωρεών του Θεού ας επιδιώκουμε και γι’ αυτήν ας εργαζόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας, για να μην αναγκάσουμε τον Θεό να μας τις αφαιρέσει για σωφρονισμό και διόρθωσή μας, αλλά να μας τις χορηγεί πλούσια και αδιάκοπα. Και όταν μας τις παρέχει, ας μη παραλείπουμε να τον ευχαριστούμε και να τον ευλογούμε για τις δωρεές του, προσευχόμενοι με θέρμη και για όσους δοκιμάζονται από πολέμους και ασθένειες, για να χαρίσει και σ’ εκείνους ο Θεός τα αγαθά της ειρήνης και της υγείας, και όλους να μας κάνει αξίους της βασιλείας του, στην οποία δεν υπάρχουν αρρώστιες και θλίψεις, αλλά βασιλεύει αιώνια και αδιατάρακτη ειρήνη».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (ανέκδοτες)]

Αυτογνωσία

 Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός. Θέλει κάτι νά κρατήσει, ὥστε νά μπορεῖ νά πεῖ: «Κάτι εἶμαι». Δέν τό λέει βέβαια οὔτε στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἔτσι τό ζεῖ. Ἡ σωστή στάση εἶναι νά χαίρεσαι πού βλέπεις πόσο ἀταπείνωτος, κακός, πονηρός εἶσαι, πόσο ἀκόμη καί τά ἁγιότερα πράγματα τά κάνεις γιά νά νιώσεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι καί ὁ Θεός δέν ἀπορρίπτουν τό ἐγώ σου. Ἑπομένως, ἀπό μιά πλευρά εἶναι χαρᾶς εὐαγγέλια τό ὅτι στριμώχνεσαι ἔτσι πού, θέλεις δέν θέλεις, βλέπεις ποιός εἶσαι, καί ἐκεῖ πού σάν νά μήν ἀντέχεις ἄλλο καί ὅλο ἐλπίζεις ὅτι θά λυτρωθεῖς, ἀκόμη πιό πολύ ἀφήνει ὁ Θεός νά βγοῦν τά ἀγκάθια ἀπό μέσα σου καί ὅλη ἡ ἀθλιότητά σου. Καί τό μάθημα πού πρέπει νά μάθεις εἶναι ὄχι νά θέλεις νά γλιτώσεις ἀπό αὐτά –ἔχει ἐγωιστικό χαρακτήρα αὐτό– ἀλλά νά παραδοθεῖς στόν Χριστό. «Καίτοι, Θεέ μου, ἐγώ εἶμαι ἔτσι, ἐσύ μέ ἀγαπᾶς, καί ὅ,τι κάνεις, τό κάνεις ἀκριβῶς γιά νά μέ σώσεις».

[π. Συμεών Κραγιόπουλος. Πνευματικά μηνύματα]

Η μεγάλη μας ανάπαυση

 «Η μεγάλη μας ανάπαυση δεν είναι η εκπλήρωση των θελημάτων μας, των στόχων και των ονείρων μας. Η μεγάλη μας ανάπαυση δεν είναι η αρετή μας. Η μεγάλη μας ανάπαυση δεν είναι η ελευθερία που μας δόθηκε ακόμη και να αμαρτάνουμε. Η μεγάλη μας ανάπαυση είναι να γευτούμε την αλήθεια ότι ο θάνατος νικήθηκε, γιατί έχουμε Πατέρα έναν Θεό, ο Οποίος παραβλέπει και συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Μας αγαπά και νοιάζεται να έχουμε κοινωνία μαζί Του, να έχουμε προσωπική σχέση μαζί Του ώστε να μετέχουμε στη μακαριότητά Του».

[π. Βαρνάβα Γιάγκου. Μακαρισμοί. Η απάντηση στον κόσμο. Εκδόσεις Αρχονταρίκι 2019, σ. 18-19]

Θλίψεις και συμφορές

 

«Γιατί ο Θεός επιτρέπει πολλές φορές τις συμφορές και τις θλίψεις; Διότι και η ευτυχία έχει τις δυσάρεστες για τον άνθρωπο όψεις της, αλλά και η δυστυχία έχει και ωφέλιμα επακόλουθα. Όταν λοιπόν ο Θεός κρίνει ότι είναι περισσότερο συμφέρουσα για τον άνθρωπο η θλίψη, αφαιρεί την ειρήνη, την υγεία και τα υλικά αγαθά, των οποίων δεν θελήσαμε να κάνουμε καλή χρήση, και μας παιδαγωγεί με τις θλίψεις. Ας μη γογγύζουμε λοιπόν και ας μη δυσανασχετούμε γι’ αυτές. Ας τις δεχόμαστε με χαρά και ευχαρίστηση, ευλογώντας και δοξάζοντας την πανσοφία του. Και όταν ο Θεός ευδοκήσει να περάσει η θλίψη, ας μη λησμονούμε ως ευγνώμονες Σαμαρείτες «μετὰ φωνῆς μεγάλης» να τον δοξάσουμε και να τον ευχαριστήσουμε».

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών (υπό έκδοση)]

 

Το χρέος των χριστιανών

 

«Υπάρχει η εντύπωση στους χριστιανούς μας ότι ομολογία είναι μόνο να φωνασκούν, να φανατίζονται, να θυμώνουν με τους κακούς, να κυνηγούν τους αμαρτωλούς, να σπιλώνουν  τους φταίχτες, να διαπομπεύουν τους παράνομους, να γελοιοποιούν τους αχρείους, να διασύρουν τους σκανδαλίζοντες, να βάσουν τον καθένα στη θέση του, να κρίνουν την αξία του καθενός όπως νομίζουν.Όμως η αποστολή των χριστιανών στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι καταγγελτική, ανακριτική, εισαγγελική και καταδικαστική. Οι πιστοί μπορούν να προσεύχονται για το κακό του κόσμου, να αισθάνονται συνυπεύθυνοι, να χύνουν δάκρυα για τους αμαρτωλούς αδελφούς τους, να είναι πιο ανεκτικοί, συμπαθείς κι επιεικείς μαζί τους. Δουλειά μας δεν είναι να καταλογίζουμε ευθύνες, να παρατηρούμε συνεχώς τους άλλους μόνο αυστηρά, να μεμψιμοιρούμε και να μελαγχολούμε για το πολύ κακό των καιρών μας. Μην αυταπατώμεθα και ξεγελιόμαστε ότι αυτό θέλει από εμάς σήμερα ο Θεός».

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ι. Μ. Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου. Αγρίνιο 2012, σελ. 104-105]