Μνήμη θανάτου

"Ὁ Κύριος σκεπτόταν τὰ παθήματά του καὶ τὸν θάνατό του. Ἐμεῖς, μολονότι βλέπουμε καθημερινὰ τὴν παρουσία τοῦ θανάτου, δὲν θέλουμε νὰ τὸν σκεπτώμαστε καὶ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ νὰ τὸν λησμονήσουμε. Ἀλλὰ ὁ θάνατος θὰ ἔλθῃ, εἴτε τὸν σκεπτόμαστε εἴτε ὄχι. Εἶναι λοιπὸν πολύ προτιμότερο καὶ ὠφελιμώτερο νὰ τὸν σκεπτώμαστε συχνὰ καὶ νὰ τὸν μελετοῦμε. Ἡ συνεχὴς μνήμη καὶ μελέτη τοῦ θανάτου μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὴν προσκόλλησι στὰ γήινα μὲ ὅλες τὶς δυσάρεστες συνέπειές της, μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ πάθη καὶ κακίες, ἀπὸ ἔχθρες καὶ μίση, μᾶς ἐξοικειώνει μὲ τὴν πραγματικότητα, μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴν αἰωνιότητα."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο (υπό έκδοση)]

Διακυβέρνηση

"Θαυμαστὲς πράγματι οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου. Οἱ ἄνθρωποι καταστρώνουν σχέδια καὶ τὰ ἐκτελοῦν, νομίζοντας ὅτι αὐτοὶ κυβερνοῦν τὸν κόσμο· καὶ πολὺ συχνὰ ἀντιστρατεύονται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στὴν πραγματικότητα ὅμως αὐτὸς κυβερνᾷ τὰ πάντα. Ὁ ἐγωισμὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀνατρέψῃ τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. Εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, τὸ σχέδιό του ὑπηρετοῦμε. Αὐτός, χωρὶς νὰ παραβιάζῃ τὴν ἐλευθερία μας, κατευθύνει τὶς πράξεις μας ἔτσι, ὥστε τὰ ἀποτελέσματά τους νὰ εἶναι πάντα σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του. Πολλοὶ βέβαια στενοχωροῦνται ἀκούοντας ὅτι τοὺς κυβερνᾷ ὁ Θεός, γιατὶ νομίζουν ὅτι χάνουν τὴν ἐλευθερία τους. Θὰ πρέπῃ ὅμως μᾶλλον νὰ χαιρώμαστε γι᾿ αὐτό. Γιατὶ ἡ κυβέρνησις τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι παράλογη καὶ τυραννική· εἶναι κυβέρνησις πάνσοφη καὶ πανάγαθη. Καὶ ποιὸς δὲν θὰ ἤθελε νὰ ἔχῃ ἕναν τέτοιο κυβερνήτη, κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ εἰρηνικός;"

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο (υπό έκδοση)]

Λύπη θεϊκή

"Πόσο πρέπει νὰ μᾶς συγκινήσῃ ἡ λύπη τοῦ Κυρίου στη Γεθσημανή! Λυπήθηκε ἐκεῖνος, γιὰ νὰ χαροῦμε ἐμεῖς. Κατελήφθη ἐκεῖνος ἀπὸ ἀδημονία καὶ ἀγωνία, γιὰ νὰ μὴ καταλαμβανώμαστε ἐμεῖς ἀπὸ ἀνήσυχη στενοχώρια, ποὺ πολλὲς φορὲς φθείρει τὴν ὑγεία καὶ συντομεύει τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Τί εἶναι ἄλλωστε οἱ δικές μας θλίψεις καὶ στενοχώριες μπροστὰ στὴ θλῖψι τοῦ Κυρίου; Τὰ αἴτια ποὺ προκαλοῦν τὶς δικές μας λῦπες, ὅσο κι ἂν φαίνωνται μεγάλα καὶ σοβαρά, εἶναι ἀσήμαντα μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ προκάλεσαν τὴ λύπη τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐπὶ τέλους, ὅπως εἶπε ὁ εὐγνώμων λῃστής, «ἡμεῖς ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξεν» (Λουκ. κγ΄ 41). Ὅταν λοιπὸν καταλαμβάνῃ λύπη καὶ στενοχώρια τὶς ψυχές μας, ἂς θυμώμαστε τὴ λύπη τοῦ Κυρίου· αὐτὸ θὰ μᾶς παρηγορῇ καὶ θὰ μᾶς ὁπλίζῃ μὲ ὑπομονὴ μεγάλη γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῶν θλίψεων."

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο (υπό έκδοση)]

Θαύματα

‘Εκείνος που έκανε κρασί κατά την ημέρα του συμποσίου, ο ίδιος το κάνει κάθε χρόνο στα αμπέλια. Γιατί, όπως μετεβλήθη σε κρασί το νερό που είχαν βάλει οι υπηρέτες στις υδρίες, κατά παρόμοιο τρόπο και το νερό που χύνεται από τα σύννεφα μεταβάλλεται σε κρασί με την ενέργεια του ίδιου του Κυρίου. Για το φαινόμενο αυτό δεν εκπληττόμαστε, γιατί γίνεται κάθε χρόνο. Και όμως θα έπρεπε να το προσέξουμε περισσότερο από εκείνο που έγινε στις υδρίες. Γιατί ποιος παρατηρεί τις ενέργειες του Θεού, με τις οποίες κυβερνάται και κατευθύνεται ολόκληρος ο κόσμος, και δεν εκπλήσσεται από τα θαύματα; Καταλαμβάνεται κανείς από δέος, όταν παρατηρεί τη ζωτική δύναμη ενός σπόρου, γιατί διακρίνει τη δύναμη που κρύβεται μέσα σ’ αυτόν. Αφ’ ότου όμως οι άνθρωποι παραμέλησαν τη μελέτη των έργων του Θεού, η οποία θα τους παρακινούσε κάθε μέρα να τον υμνούν ως δημιουργό, ο Θεός επεφύλαξε για τον εαυτό του την εκδήλωση μερικών εκτάκτων ενεργειών, που προκαλούν τον θαυμασμό των ανθρώπων και τους ξυπνούν από τον λήθαργο, για να λατρεύσουν τον Θεό. Ανασταίνεται ένας νεκρός και οι άνθρωποι θαυμάζουν. γεννιώνται κάθε μέρα τόσοι άνθρωποι και κανένας δεν θαυμάζει. Αν όμως σκεφθούμε βαθύτερα, θα δούμε ότι είναι πιο αξιοθαύμαστο το να έλθει κανείς στην ύπαρξη από την ανυπαρξία παρά το να επανέλθει στη ζωή’. 

[Ιερός Αυγουστίνος]

Άθεη προσευχή

‘Συνήθως, όταν προσευχώμεθα, δεν προσπαθούμε να ακούσουμε τον Θεό αλλά του μιλάμε και ή επαναλαμβάνουμε τυποποιημένες προσευχές ή έχουμε εμείς καθορίσει στο νου μας πλήρως τί πρέπει να γίνει και πώς πρέπει να γίνει και ζητάμε από τον Θεό να πραγματοποιήσει τα σχέδιά μας χωρίς καμιά παραλλαγή. Στην ουσία δεν επιθυμούμε να γνωρίσουμε τον πραγματικό Θεό, αλλά έχουμε δημιουργήσει εμείς έναν Θεό παραγγελιοδόχο, από τον οποίο περιμένουμε να εκτελέσει με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές μας. Δεν επιζητούμε το Πνεύμα του Θεού και ό,τι εκείνο θα μας υποδείκνυε ότι χρειαζόμεθα για τον εαυτό μας, τις οικογένειές μας, τις σχέσεις μας και τη ζωή μας. Επομένως στην ουσία είμεθα μια άθεη κοινωνία παρά τις θρησκευτικές μας παραστάσεις, τις φιέστες, τα κουδούνια των δεσποτάδων -- κυρίως αυτά.’

[π. Φιλόθεος Φάρος. Στου δρόμου τα μισά. 

Εκδόσεις Αρμός 2011, σ. 78-79]