Ορθόδοξη ευσέβεια

"Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ορθόδοξη ευσέβεια σε τρία πράγματα, στο συναξάρι, στο τροπάρι και στο εικόνισμα. Αυτά τα τρία είναι το τρίπτυχο της ορθόδοξης ευσέβειας. Το συναξάρι είναι η εν Χριστώ ζωή και πείρα των Αγίων. Το τροπάρι είναι ο ύμνος και η ιερή ψαλμωδία στη σύναξη της Εκκλησίας. Ό,τι μας πλημμυράει μέσα μας, που δεν μπορούμε να το εκφράσουμε καλύτερα, στη συντροφιά μας και στη σύναξη της Εκκλησίας, το κάνουμε άσμα και τραγούδι και με μια καρδιά και μ' ένα στόμα το λέμε στο Θεό. Και το εικόνισμα, έτσι καθώς το βλέπει και το προσκυνάει ο ορθόδοξος, όχι ειδωλολατρικά, αλλά τιμητικά για το εικονιζόμενο πρόσωπο, είναι η έκφραση και η φανέρωση της ορθόδοξης ευσέβειας... Όταν λέμε για συναξάρι και για τροπάρι και για εικόνισμα, δεν μιλάμε για καλλιτεχνικά αντικείμενα θρησκευτικής τέχνης, αλλά για ιερά αντικείμενα εκκλησιαστικής λατρείας. Η ορθόδοξη λοιπόν ευσέβεια δεν χωρίζεται από την Εκκλησία, την ιερωσύνη και τη θεία Λειτουργία."

[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία. 

Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 47-48]

Θα πεθάνουμε

‘Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα παρθεί η απόφαση, να την έχουμε στο μυαλό μας. Θα πεθάνουμε. Πού θα πάμε; Απορώ και με τον εαυτό μου. Βρε ταλαίπωρε άνθρωπε, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι μέσα σε λίγα λεπτά θα φύγεις; Έφυγες. Πού θα πάς; Στην άλλη ζωή. Θα γυρίσεις εδώ; Όχι. Τελειώνει εκείνη; Όχι. Θα περάσεις από το δικαστήριο; Ναι. Γιατί δεν τακτοποιείσαι τώρα, να προπαρασκευασθείς για να περάσεις σωστά στον άλλο κόσμο όπου θα ζήσεις αιώνια; Εδώ φροντίζεις για όλα, για την υγεία σου, για εκείνο, για το άλλο, για όλα φροντίζεις, αλλά για την ψυχή σου δεν φροντίζεις. Ναι, δεν φροντίζω. Γιατί; Γιατί είναι η ανθρώπινη αδυναμία, είναι και ο διάβολος, μας παρασύρουν και οι επιθυμίες μας, και δεν προετοιμαζόμεθα γενναία. Πίστεψέ το ότι φεύγεις από τη ζωή και αφήνεις πίσω τον κόσμο. Αυτή είναι η αλήθεια.’

[Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου. Η τέχνη της σωτηρίας, 

τόμος Α΄. Ι. Μ. Φιλοθέου 2005, σ. 189]

Ευκρασία των αέρων

"Φοβούμαστε πως το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, όσοι αφήκαν τα χωράφια και συγκεντρώθηκαν στις πόλεις κι όσοι παράτησαν τη γεωργία και μαζεύτηκαν στα βιομηχανικά κέντρα, φοβούμαστε λοιπόν πως δεν καταλαβαίνουν πια τι πάει να πει ευκρασία αέρων, ευφορία των καρπών της γης και καιροί ειρηνικοί. Οι τωρινοί άνθρωποι, που στιβάχτηκαν στις τσιμεντένιες πολυκατοικίες των πόλεων και δεν βλέπουν ήλιο και δεν πατούν χώμα, μιλάνε και μαλλώνουν για κάποιους χώρους μέσα στην πόλη, που τους ονομάζουν "πνεύμονες"... Ο άνθρωπος που ζει έξω από τις μεγάλες πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα αισθάνεται τον Θεό πολύ πιο κοντά του. Τον βλέπει μέσα στα έργα του, την ημέρα, τη νύχτα, τη βροχή, τον ήλιο, τη βλάστηση και την καρποφορία της γης. Η ζωή του και ο κόπος του είναι μια συνεργασία με τα φυσικά φαινόμενα, πίσω από τα οποία είναι η πατρική πρόνοια του Θεού. Η επιστήμη λέει για φυσικούς νόμους, σύμφωνα με τους οποίους γίνονται όσα γίνονται στην υλική κτίση. Μα είναι αλήθεια πως πίσω απο τους λεγόμενους φυσικούς νόμους είναι ο Λόγος του Θεού, "δι' ου τα πάντα εγένετο" και εξακολουθούν να γίνονται. Δεν είναι αυταπάτη ούτε πλάνη, αλλά θεία πραγματικότητα και βέβαιη ελπίδα, όταν η σύναξη της Εκκλησίας δέεται και ζητάει από τον Κύριο να λειτουργήσουν ευεργετικά οι φυσικοί νόμοι, για την καρποφορία της γης. "Υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης, και καιρών ειρηνικών...".

[Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού. Η Θεία Λειτουργία. 

Αποστολική Διακονία 1986, σελ. 70-72]

Απουσία

‘Σε κάθε περίσταση, κατά την οποία οι πιστοί θλίβονται και ο Χριστός φαίνεται να απουσιάζει, η απουσία του είναι σκόπιμη και προγραμματισμένη και πάντοτε για το συμφέρον μας. Γιατί δεν είναι μόνο η παρουσία του Κυρίου απόδειξις αγάπης και πηγή ευλογίας, αλλά και η απουσία του, αν βέβαια μπορούμε να μιλούμε για απουσία του Κυρίου, ο οποίος είναι παντού και πάντοτε παρών. Γι’ αυτό, ενώ εμείς λυπούμαστε και αγωνιούμε με την ιδέα ότι ο Κύριος μας λησμόνησε ή μας εγκατέλειψε, εκείνος χαίρεται, γιατί με τη φαινομενική απουσία του μας ετοιμάζει μεγαλύτερες ευλογίες. Αν αυτό το εννοήσουμε και το πιστέψουμε, τότε κι εμείς θα χαιρόμαστε και θα «καυχώμεθα εν ταις θλίψεσι» μαζί με τον απόστολο Παύλο’.

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο. 

Εκδόσεις Λυδία 2009, σελ. 377-8]

‘Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ’

‘Αφού είναι του Κυρίου η γη, όχι μόνο ως δημιούργημα αλλά και ως συντήρησις, δεν είναι δυνατόν τα αγαθά του Κυρίου να τα οικειοποιούνται οι λίγοι. Είναι εξοργιστικό να ακούγεται το σατανικό ρήμα: «Αυτό είναι δικό μου».
     Όλα είναι του Κυρίου. Όσα γεμίζουν τη γη είναι αγαθά και ευλογίες του Κυρίου. Και παιδιά του Κυρίου, του Θεού Πατέρα, είναι όλοι οι άνθρωποι. Επομένως για τους Χριστιανούς τα αγαθά κατανέμονται με δικαιοσύνη, δεν συγκεντρώνονται με αλλοφροσύνη σε φίλαυτες αποθήκες, σε ατομικές περιουσίες, σε χρηματιστηριακές μετοχές, σε τραπεζικές καταθέσεις.
     Αφού είναι του Κυρίου η γη, οφείλουμε σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον. Ο Κύριος δημιούργησε ωραίο τον κόσμο, ιδιαίτερα τη γη, και αμόλυντες τις συνθήκες για τη διαβίωση του ανθρώπου. Η ανθρώπινη επέμβασις και το περιβάλλον αλλοίωσε καταστρεπτικά, αλλά και τις συνθήκες διαβιώσεως τις κατέστησε προβληματικές, και τις τροφές τις μόλυνε.
     Ας σεβασθούμε τον χορηγό της ζωής και των αγαθών. «Τοῦ γὰρ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς».’

[Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη. Η Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή 

του Αποστόλου Παύλου, Αθήνα 2003, σ. 366]

Δημιουργία

"Γνώρισε τον Δημιουργό σου, αγαπητέ αδελφέ. Αυτό είναι πιο σημαντικό από τη γνώση των δημιουργημάτων Του. Μην παραμένεις στην κοινωνία εκείνων για τους οποίους ο απόστολος λυπάται λέγοντας: 'εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα' (Ρωμ. 1:25). Ο Ύψιστος καλλιτέχνης στέκει δίπλα στα έργα Του. Εσύ κοιτάζεις πιο πολύ τις καλλτιεχνικές δημιουργίες Του, οι οποίες μέχρι ενός σημείου ανοίγουν τα μάτια σου και κατόπιν τα τυφλώνουν. Γιατί δεν πλησιάζεις τον Καλλιτέχνη και δεν Τον γνωρίζεις και δεν Του συστήνεσαι; Ο Χριστός γι΄αυτό ήρθε στον κόσμο, για να σου απλώσει το χέρι και να σε οδηγήσει. Όποιος δεν πλησιάζει κοντά Του, δεν του συστήνεται και δεν υποκλίνεται σ' Αυτόν, δεν θα γίνει δεκτός στην αυλή Του στους ουρανούς".

[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται... 

Εκδόσεις Εν πλω 2008, σελ. 133]

Αγιασμός

Όπως η παρουσία του Χριστού αγιάζει το περιβάλλον, έτσι και η παρουσία ενός αληθινού Χριστιανού αγιάζει τον στενό ή τον ευρύτερο κύκλο του. Αυτός ο αγιασμός δεν συντελείται κατά μαγικό τρόπο. Έχει σχέση:

• Με τη ζωή, που είναι προσεκτική και λάμπει "πάσι τοις εν τη οικία"
• Με την προσευχή, που περιλαμβάνει όλους τους συγγενείς και φίλους
• Με τη συμπεριφορά, που κάθε λόγος της είναι "άλατι ηρτυμένος"
• Με τη χάρι του Θεού, ο οποίος κάνει "μικρά ζύμη" να ζυμώση "όλον το φύραμα".

[Αρχ. Δανιήλ Αεράκη. Η Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή 

του Αποστόλου Παύλου, 2003. Σελ. 247]